Aaah, minimalisme. Marcel krijgt al koude rillingen van het woord alleen, en visioenen van mensen die net zoveel borden als gezinsleden hebben, en per man maar twee broeken, twee truien, twee paar sokken, een onderbroek en een marcelleke.
Voor alle duidelijkheid: daar wil ik niet naartoe. Ik zie hem in gedachten al een zucht van verlichting slaken.
Ik wil gewoon alleen spullen in ons huis die we gebruiken. Of spullen waar we echt geweldig blij van worden. De rest? Weg!
‘Jamaar, we houden die planken hier maar beter bij, want ooit ga ik er heel misschien nog wel eens iets mee doen, en dan zou het toch zonde zijn dat we er nieuwe moeten kopen.’
‘Nee, die schaar mag niet weg, leg ze maar bij de andere zeven, want scharen gaan vlug kwijt, hoor.’
‘Jamaar, ik heb dat servies gekregen van mijn tante en nee, we gaan er nooit iets mee doen, en nee, ik vind het ook niet mooi, en nee, ze is niet dood, maar ja, ze gaat ooit wel eens sterven hè, en dan krijgt dat servies een emotionele waarde.’
‘Kan je voor mij nog eens een paar mutsen kopen, want ik heb er nog maar twee goeie.’
Het is dat hij voor de rest ne crème van ne man is, anders zou hij nogal vliegen…
Enfin, ik wil ons huis dus opruimen. Niet gewoon alles in kasten duwen, maar grondig opruimen. En eigenlijk wil ik het liefst al mijn andere verplichtingen verwaarlozen om me languit te storten op dat gigantische opruimwerk, zodat dat binnenkort kláár is.
Maar dat is gewoon niet realistisch. Dusss, stapje voor stapje. Ik beloof dat ik voor- en na-foto’s zal posten, want hoe leuk zijn die! Je kan vast al niet meer wachten :-).
Moeder aan de haard 