Ik hikte er al een hele tijd tegenaan, maar afgelopen week schraapte ik dan toch eindelijk al mijn moed bij elkaar en begon ik aan de keukenkastjes.
Had ik beter ingeschat wat een enorm werk dat zou zijn, dan had ik het waarschijnlijk nog wat langer uitgesteld. Ik zat er begot twee hele namiddagen aan, en zo groot is onze keuken echt niet.
Ze is nu een kleine tien jaar oud, en we hebben indertijd gewoon de kastjes volgepropt, waarschijnlijk met een jengelende Leon op de arm. En intussen is er wel vanalles anders ingedeeld, maar echt grondig opgeruimd was ze nog nooit.
Maar goed, afgelopen week dus wel. En ik mag dan een meesteruitsteller zijn, als ik ergens aan begin, dan doe ik wel verder tot het klaar is. Want van half afgewerkte projecten word ik niet vrolijk.
Vooral niet omdat ik het eerst altijd veel erger maak voor het weer beter wordt. De buitenkant van de keuken zag er best goed uit, je moest alleen bepaalde deurtjes of lades niet opentrekken. Maar tijdens het opruimen stond heel het aanrecht vol, en dat was wel een extra stimulans om het niet te lang te laten aanslepen.
Ik heb de neiging om rigoureus weg te doen, Marcel helemaal niet. Maar zoals ik eerder al schreef, krijg ik carte blanche van hem op voorwaarde dat wat ik weg wil doen, eerst nog een jaar in de kelder stof gaat vangen. Zodat hij al eens iets kan terughalen. Hij moet eens durven.
‘Moei je niet, de keuken is mijn domein!’, zei ik al grappend tegen Marcel, maar wel duidelijk grappend, zodat dat later niet tegen mij gebruikt zou worden. Het is dat hij vaker kookt dan ik.
Bij het opruimen kwam ik een kookschrift tegen dat Robin me ooit gaf voor Moederdag, met een heel schattige foto van hem erin:
Dat mocht niet weg.
Maar veel mocht wel weg. Een mens heeft geen twee pizzasnijders, onhandige dunschillers of niet-werkende aanstekers nodig. Of rietjes waar nooit mee gedronken wordt. Of doosjes zonder deksel. Of overtollig servies.
Wat ook weg mocht, waren vier zuigflessen. Hier komen geen baby’s meer bij, en mijn twee jongste kinderen hebben nooit van hun leven uit een fles gedronken.
Verder nog een frietsnijder. Kom op. Wij vinden het soms al een opgave om pasta te koken, laat staan dat we ons gaan bezighouden met frieten maken from scratch. En we eten al genoeg friet (van de frituur dan).
Ik deed ook nog vier vazen weg. Eentje heb ik gehouden, want heel af en toe krijg ik eens bloemen van Marcel. Wat echt lief is, daar niet van, maar ik zou liever hebben dat hij in de plaats eens met de drie kinderen een daguitstap maakt of zo.
Ik verveel je maar niet met de inhoud van ál mijn keukenkastjes, maar ik post toch wat voor- en nafoto’s (ik vind die zelf altijd zo leuk):
En ook al ziet de keuken er op dit moment niet uit, met de ontbijtbordjes nog op het aanrecht omdat het kind verantwoordelijk voor de vaatwasser zijn taak nog niet gedaan heeft, toch ben ik er nu echt blij mee. Want alle kastjes zijn netjes. Heerlijk.
Moeder aan de haard 