Sinterklaas

Afgelopen nacht kwam de goedheiligman hier langs. Wel ja, nacht… Het was eerder 22 uur, en dat was laat genoeg.

Sommige mensen doen een half huishouden nadat de kinderen naar bed zijn, maar ik ben een ander soort mens. Zodra mijn kroost ein-de-lijk slaapt (of toch minstens naar boven is), is het hier luie tamzakkerij, ik maak het maar niet mooier dan het is. En dat betekent een smartphone, boek of tv, en geen veel te sterke speelgoedverpakkingen en chocoladen mannekes die ik nog niet eens mag opeten.

Maar goed, hij is dus geweest en dan nog een dag te vroeg, maar ja, hij kan ook niet overal tegelijk zijn, en zo heb ik hopelijk een rustig weekend voor de boeg met kinderen die zich in stilte bezig houden met hun nieuwe speelgoed.

Leon kreeg Lego, wie had dat kunnen denken, zeg. Victor kreeg een set met twee auto’s en een aanhangwagen. Robin kreeg niks. Hij was niet zo gezellig het afgelopen jaar en is met zijn twaalf jaar ook wel wat oud voor Sinterklaas, vinden we.

Maar hij wou geen speelgoed meer, dus hij kreeg geld. En speelt op dit moment met een van de nieuwe auto’s van Victor.

Maar het kan wel hoor, niks krijgen als je niet gezellig bent geweest. Vraag maar aan Marcel, die kan het zich nog levendig voor de geest halen.

Zoiets zouden wij natuurlijk nooit doen, want Sinterklaas moet gewoon leuk zijn. Victor keek er al wekenlang naar uit. En dan nog vergat hij bijna zijn schoen te zetten. Gisterenavond in bed dacht hij er opeens aan, en diepte hij nog vlug een sandaaltje op.

Dat inspireerde zijn broers, en Leon, die te lui was om beneden iets van schoeisel te halen, legde een sok met een briefje ‘schoen’ erop. Alleen Robin zette echt zijn schoen, en hij schreef ook nog snel een verzoekje voor een iPhone XR. Nee, kind, en niet eens goed geprobeerd.

Victor vond het allemaal zo spannend dat hij maar niet in slaap geraakte. Hij is een paar keer opgestaan om te gaan kijken of de Sint intussen nog niet geweest was. Nee, vriend, en als je begot niet vlug gaat slapen, is hij te moe en komt hij helemaal niet meer.

Om kwart over drie ’s nachts ging hij ook even kijken. Hij kwam terug met de boodschap ‘Hij is geweest!’ en ging wonder boven wonder weer slapen.

En vanochtend was het huis gevuld met in pyjamaatjes gehulde kindertjes die met blije gezichtjes opgetogen kreetjes slaakten bij het aanschouwen van het nieuwe speelgoed en de lekkernijen. Of dat neem ik toch aan, want ik lag nog in bed.

Victor kwam zijn speelgoed wel even tonen. En intussen heb ik ook al moeten raden van welk merk de twee auto’s zijn en wat hun topsnelheid is, kijken hoe hij een van de auto’s geparkeerd had, en zeggen welke van de twee auto’s ik het mooist vind, hoe je het zevencijferige serienummer van een van de auto’s uitspreekt, of ik ook vind dat het best grote auto’s zijn, welke van de twee kleuren die de auto’s hebben ik het mooist vind, wat mijn lievelingskleur ook alweer is, en mijn lievelingsgetal, en mijn lievelingsgetal boven de honderd.

Maar terwijl ik dit schrijf, is hij toch al een hele tijd aan het spelen zonder mij te onderbreken. Mijn dag kan alvast niet meer stuk.