Het ideale leeftijdsverschil

Mensen met een kind en plannen voor een tweede vragen me wel eens welk leeftijdsverschil ik ideaal vind. Nu niet dat ik een expert ben, maar wel een beetje ervaringsdeskundig, want er zit maar anderhalf jaar tussen Robin en Leon en maar liefst vijfenhalf jaar tussen Leon en Victor.

Het heeft natuurlijk allebei voor- en nadelen. Met weinig leeftijdsverschil ‘ben je vlug uit de luiers en groeien ze samen op’. Of zo werd het toch meermaals tegen mij gezegd.

Uhu.

Maar je bent de eerste jaren ook zo intens moe en overvraagd, dat je je bijna niets meer herinnert van de babytijd van je tweede en dat je voor de rest van je dagen donkere wallen onder je ogen hebt. Enfin ja, ik dan toch. Want Robin werd nog geregeld wakker ’s nachts. Telkens net als Leon weer sliep natuurlijk. En overdag even meeslapen met je baby is er ook niet bij met een dreumes in huis.

En dat samen opgroeien is leuk als ze fijn samen spelen, goed overeenkomen en zo wat dezelfde interesses hebben. Hier niets (meer) van dat alles. We zitten al een heel aantal jaar met twee jongens die verbaal aan elkaar gewaagd zijn, maar die niet elkaars beste vriend zijn. Als in ‘ik háát hem, ik wou dat hij ergens anders woonde!’ En ze hebben ook nog eens een heel aantal puberjaren gemeenschappelijk. Waar ik niet naar uitkijk.

Met die zware eerste jaren en het gekibbel (en dat is zacht uitgedrukt) van de oudste twee, is het geen wonder dat Victor er niet meteen achteraan kwam.

En eigenlijk waren we wel klaar na Leon, dachten we. Marcel vroeg bij de huisarts een verwijzing voor een vasectomie, maar hij chickened out nadat ik een aantal getuigenissen aan hem voorlas van mannen die hem voorgingen.

Want Victor was niet gewoon gepland en gewenst, daar is echt naar gesmacht geweest. Dat hij er nog bijkwam, was een weloverwogen beslissing, al speelden mijn loeihard rammelende eierstokken ook wel een niet te onderschatten rol.

Maar eerlijk is eerlijk: ik had ook mijn twijfels, zoals ‘Zou zo’n nakomertje niet altijd het vijfde wiel aan de wagen zijn?’ en ‘Zou dit kind een beetje sneller doorslapen?’

De tijd leerde dat de antwoorden op die vragen respectievelijk ‘Maar nee gij!’ en ‘Hell no!’ waren.

Ik vond het grote leeftijdsverschil nog verrassend veel voordelen hebben.

Zo was Victors babytijd veruit de beste van de drie. Die van Leon is een waas en bij Robin kon het me allemaal niet snel genoeg gaan. Van baby Victor heb ik echt genoten, en ik stond bewust stil bij de laatste eerste keren. Vaak toch. En soms nog steeds.

En nu hij vijf is, is hij een bron van vermaak voor Robin en Leon door zijn opmerkingen, die zij dom vinden, en ik heerlijk onschuldig. Ze verbazen zich er geregeld over hoe weinig hij nog maar weet en daarom leren ze hem ook graag allerlei dingen bij. Zo kent Victor bijvoorbeeld termen waar Robin en Leon op die leeftijd nog nooit van gehoord hadden, en die je eerlijk gezegd ook echt niet graag uit de mond van een vijfjarige hoort komen (ook niet uit die van een twaalfjarige, maar goed, dat kan ik beter plaatsen).

Hij speelt ook vaak samen, vooral met Robin. En ja, die verlaagt zich dan wel tot Victors niveau, maar hij doet dat graag, en echt niet alleen om Victor blij te maken. Het heeft iets vertederends, zo’n lange puber die met plezier met zijn kleine broertje bezig is.

Wat ze ook samen doen, is ruzie maken, ook vooral Robin en Victor. Ook dan verlaagt Robin zich met plezier tot Victors niveau. Ik weet niet of ik dat ook zo vertederend vind. Allez ja, ik weet het wel. Niet dus.

En ja, soms kunnen dingen niet omdat Victor er te jong voor is. En de periode van luiers, gedoe met dutjes en die vreselijke onderbroken nachten, tja, die werd ook danig verlengd door dat grote leeftijdsverschil.

Dus welk leeftijdsverschil ik ideaal vind? Ik zou het niet kunnen zeggen. Marcel zou zeggen: ‘Dat je daar een hele blogpost voor nodig had, zeg!’