De microgolfoorlog

Marcel en ik hebben een goede, stabiele relatie. Hij is mijn grote liefde, mijn steun en toeverlaat en mijn beste vriend. Ruzie hebben we eigenlijk nooit, alleen af en toe een meningsverschil.

Zo ook over de losse microgolf die op dit moment ons keukenaanrecht ontsiert.

Als trouwe lezer van mijn blog herinner je je ongetwijfeld dat ik ruim een maand geleden onze keuken onder handen nam. Daarbij vlogen de spullen die we niet gebruikten in een doos naar de kelder, en haalde ik in samenspraak met Marcel onze koffiemachine van het aanrecht, want die wordt toch alleen voor bezoek gebruikt.

Het aanrecht was dus leeg, hiep hoi, en ik was blij.

Maar toen ging onze ingebouwde combi-oven stuk. Ik weet niet precies wat hem bezielde, maar Marcel schoot meteen in actie om hem te herstellen. Hij stelde een professionele diagnose (echt wel), en bestelde meteen een vervangstuk. Ik stond versteld van zo veel daadkracht.

In de tussentijd haalden we onze oude, losse microgolf naar boven, die in het minikeukentje beneden stond waar hij ooit wel gebruikt werd, maar intussen al lang niet meer. We zetten hem op de plaats waar eerst de koffiemachine stond, wat een prima tijdelijke oplossing was.

Het vervangstuk kwam aan, en Marcel, die blijkbaar nog steeds in een goede flow zat, herstelde de inbouwoven. Naïef als ik ben, ging ik ervan uit dat de oude microgolf dan wel weer naar beneden mocht, zodat ik mijn mooi, leeg aanrecht weer terug had.

Maar dat was buiten Marcel gerekend.

‘Amai, deze microgolf gaat echt veel beter dan die inbouwmicrogolf, zeg.’

Ja, vriend, kan zijn, maar hij is lelijk en hij past niet in de keuken en hij neemt plaats in en het was nu juist leeg en ik was daar zo blij mee.

‘Ja maar, deze microgolf warmt langs de zijkanten op, dat is veel beter, en die schijf draait ook rond. Zo zou het met alle microgolfovens moeten zijn.’

Dan had je er zo maar ene moeten kiezen toen JIJ de toestellen voor onze nieuwe keuken helemaal zonder mij mocht uitkiezen.

‘Het is echt superhandig dat we twee dingen tegelijk kunnen opwarmen. En dat we de oven en de microgolf tegelijk kunnen gebruiken.’

Er zijn mensen die niet eens één microgolf hebben, en dan moet gij er twee, zeg. Ik WIL geen microgolf op mijn aanrecht hebben staan als we er al ene hebben. En al zeker niet als hij zwart is terwijl de andere toestellen inox zijn. Het oog wil ook wel wat, hè zeg.

Nu zijn Marcel en ik volwassen mensen, en dus lossen we onze meningsverschillen ook op een volwassen manier op.

Ik haalde aan dat hij de microgolf beneden kon gebruiken in de weinige gevallen dat we twee ovens tegelijk nodig hebben.

Ik stelde voor om de microgolf in de veranda te zetten, die aan de keuken grenst, zodat ik er tenminste niet de hele tijd op moet kijken (mijn plaats aan tafel kijkt uit op die hoek van de keuken) en hij niet ver hoeft te lopen als hij hem wil gebruiken.

Ik gebruikte het woord minimalisme, wat ik beter niet had gedaan, want Marcel heeft er een hekel aan.

Enfin ja, ik kan er ook niet aan doen dat hij niet voor rede vatbaar was. En dus haalde ik de microgolf weg uit de keuken en zette hem in de veranda.

Marcel zette hem dezelfde avond weer terug.

Ik haalde hem weer weg, en hij zette hem weer terug.

Ik liet het een hele tijd zo, maar hij bleef echt een doorn in mijn oog. Marcel gebruikte hem ook lustig, steevast breed grijnzend naar mij.

Vorige week haalde ik hem weer weg, en het duurde zowaar een tijdje voor Marcel het door had. Maar intussen staat hij er weer terug, en hangt er een keukenhanddoek over, ‘zodat je er niet naar moet kijken, dat is toch goed hè.’ Dat, lieve lezer, is blijkbaar een compromis in het hoofd van Marcel.

En ik denk niet dat hij er gevoelig voor is, maar wie weet helpt het als iedereen die het met mij eens is, dat hieronder even in de reacties zet. En nu moet ik weg, even een microgolf gaan weghalen uit mijn keuken…