Ik heb deze dagen een kind dat bromt en hele avonden met zijn lange lijf in de zetel hangt. Ik heb een kind dat de helft van de tijd Engels spreekt met een accent dat ik niet kan thuisbrengen. En ik heb een kind dat maar niet genoeg kan krijgen van het spelletje ‘ik verstop me op een van mijn vaste plaatsen, en dan roep ik dat mama me mag komen zoeken, waardoor ik meteen verklap waar ik verstopt zit’.

Die eerste twee kinderen vinden dat derde kind bij tijden ontzettend dom. Dat komt omdat ze vergeten zijn dat ze zelf ook ooit zo waren.

Vele jaren geleden speelde Robin verstoppertje met zijn opa, maar vond hem écht niet terwijl die gewoon in de zetel zat met een dekentje over zijn hoofd. Alleen over zijn hoofd, ja.

En onze eloquente Leon, die als kleuter volgens zijn juf toch zo’n enorme woordenschat had, sloot als driejarige menige discussie af met een verontwaardigd ‘En trouwens!’, waarna hij parmantig weg stapte zonder er nog iets achter te zeggen.

Victor is ook bezig zijn woordenschat uit te breiden. Vandaag hoorde ik hem voor het eerst het woord ‘namelijk’ gebruiken, en dan nog twee keer vlak na elkaar, in dezelfde zin.

‘Hallo namelijk… Ik ben namelijk een politieagent van vijfentwintig jaar.’

Hij is nog steeds heelder dagen bezig met politieagentje spelen, ja. En ik weet het, buurtpolitieagent Andy Peelman komt ook niet al te snugger over, maar Victor doet er toch nog een schepje bovenop. Toen hij me onlangs wou inrekenen, ook al had ik helemaal niets gedaan, had hij zijn twee handen nodig om me in bedwang te houden. En dus legde hij zijn revolver maar neer. Vlak naast me. Hèhè.

Maar goed, er is wel een leerproces, want hij heeft wel onthouden dat dat niet zo verstandig was. Nu gaat hij zijn revolver een eindje verderop leggen, om dan daarna terug te komen voor de handboeien. Al een geluk dat ik in het algemeen zo’n brave crimineel ben, die netjes wacht.

Verder kwam hier ook nog het woord ‘stijlvol’ voorbij.

‘Mama, vind je dit een stijlvol vliegtuig?’
Nee, vriend, ik vind dat een lomp legogeval waar veel te vlug blokjes afbreken, maar omdat jij het bent, zal ik doen alsof ik het ook heel mooi vind.

Dat ‘stijlvol’ zal wel van de reclame komen, denk ik. Ik hoorde hier ook al ‘Wie kan rekenen, rekent op Dreft’, en onlangs kwam hij vragen of hij slaapproblemen had.

‘Nee, slaapproblemen heb je niet, maar het duurt de laatste tijd wel heel lang voor je ’s avonds eindelijk wilt proberen om in slaap te geraken, hè.’

‘Ah, want anders is er nu iets op tv dat kan helpen.’

Nee, kind, ik ga u geen slaappilleke geven. Voorlopig toch nog niet…

Het bijna tweejarige dochtertje van een vriendin praat nog bijna niet. Ze zegt wel mijn naam (uiteraard, want ze is slim en heeft al goed door dat haar tante Elke kweetnihoetof is), en mama en papa, de naam van een van haar broers en Winnie de Poeh. En verder loeit ze hartstochtelijk als ze honger heeft. Ah ja, want er staat een koe op de yoghurtpot.

Maar dat is het zowat, en dat is niet echt om over naar huis te schrijven voor een kind van haar leeftijd. Maar goed, ze begrijpt alles en ik weet zeker dat we binnenkort terug verlangen naar de tijd dat het bij die paar woordjes bleef.

Victor was ook zo. Die zei op zijn tweede verjaardag nog bijna niets (hij had wel een uitgebreide gebarentaal ontwikkeld), maar schoot een paar weken later in gang, om binnen het half jaar vlekkeloze samengestelde zinnen te maken.

Hij is sindsdien ook niet meer gestopt met praten. Tenzij we bij mensen zijn die hij niet goed kent, en die dan denken dat hij thuis ook altijd stillekes op schoot zit. Euh, nee.

Maar goed, een kind dat vroeg praat, is ook niet alles.

Voor Robin kon praten, vroeg ik me geregeld af wat er allemaal in zijn hoofdje omging, want hij kon zo bedachtzaam kijken.

Niet erg veel, zo bleek. Want eens hij het wel kon, zei hij zo vaak hetzelfde dat ik er mentaal bijna aan onderdoor ging.

‘Bal!’
‘Ja, dat is een bal, hè.’
‘Bal!’
‘Ja, daar ligt een bal, Robin, ik zie het ook.’
‘Bal!’
‘Uhu.’
‘Bal!’
Stopt ermee!

Maar OK, als kleuter deed hij me wel vaak versteld staan van waar hij allemaal over nadacht. Hij stelde diepe levensvragen, en boog zich over wetenschappelijke kwesties die ik steevast moest googelen.

Victor doet dat ook soms. Maar veel vaker gaat het zoals vanochtend. Het eerste wat vandaag uit zijn mond kwam, bloedserieus dan nog, was: ‘Ik weet waar grondkak op rijmt en ik zal het zeggen. Kontkak.’

Fair enough, het rijmt inderdaad. Een kus van de juffrouw en een bank vooruit, vriend.

Ik prijs mezelf wel echt gelukkig met dit kind. Want wat een onuitputtelijke bron van inspiratie is hij voor deze blog. Anders was ik zeker al lang uitgeschreven.

Victor is fan van De Buurtpolitie, een serie waarin waargebeurde verhalen vaak tenenkrommend ongeloofwaardig worden nagespeeld.

Maar hij kijkt niet voor de acteerprestaties, hoor, maar wel omdat hij de politie en alles wat daarmee te maken heeft geweldig interessant vindt.

Marcel en ik vinden het meer dan goed dat hij er geregeld naar kijkt.

Want wat leert hij er veel van!

Om te beginnen het dialect van Andy Peelman, een van de hoofdacteurs. Typisch.

Maar OK, dat krijgen we er wel weer uit. Hopelijk snel.

Gelukkig leert hij ook nuttige dingen. Zo gebruikt hij nu geregeld het NAVO spellingsalfabet, al gaat dat nog niet helemaal goed (‘De nummerplaat is Bravo Schavo vier vier twee’).

En verder kwamen de lichaamsdelen hier vandaag nog eens aan bod:
‘Mama, ik ga je arresteren, hè. Ga eens op het bed liggen.’
Ik deed het nog ook. Veel te goed, zeg ik u.
‘OP UW RUG! OP UW RUG!’
‘Euhm, ik lig op mijn rug, hè.’
‘Ah ja… OP UW BUIK! HANDEN OP UW RUG!’
En daarna: ‘Heeft u iets mis gedaan?’ Waarmee ik meteen ook illustreer dat hij de beleefdheidsvorm begint te gebruiken.

Buiten al dat leren, inspireert de serie hem ook enorm in zijn spel. Sinds kort loopt hij hier steevast rond met een paar handboeien en een kermisrevolver half in zijn broek. Die daardoor hopeloos afzakt, maar dat neemt hij erbij.

Hij trekt de toiletdeur met een ruk open en roept: ‘POLITIE!! HANDEN OMHOOG! OP UW KNIEËN!’, wat we dan niet doen, voor alle duidelijkheid, maar hij geeft tot nu toe niet op.

Hij sluipt overal binnen als een volleerd lid van het interventieteam, en draait dan om zijn as met zijn revolver in de aanslag.

En tijdens het eten gisteren zei hij: ‘Ik ga efkes mijn walkietalkie halen, hè, en als ik een oproep krijg, moet ik wel direct vertrekken, hè.’

En onderweg terug naar de tafel hoorden we hem zeggen:

‘Hallo dispatch, Alfa 121 hier, is er ondertussen al iets binnengekomen?’, waarna hij met krakende stem iets onverstaanbaars antwoordde.

Uiterst entertainend, zo’n kleuter. Wie wil, mag hem na corona gerust eens lenen.

Zondag is mijn favoriete dag van de week. Eerst en vooral omdat ik niet vroeg moet opstaan. En ook omdat ik het gevoel heb dat er niks moet op zondag.

Op zaterdag doen we al eens boodschappen, en wat kleine klusjes, en de was moet opgeplooid. Maar zondag lijkt zo vrij te zijn.

Wat een illusie is, want op maandagochtend komt de poetsman en dus moet op zondag de nest van de week opgeruimd worden. Wat niet allemaal door mij moet gebeuren, maar de kinderen doen het niet bepaald uit zichzelf. En daarbij komt nog dat Robin ‘moet bekomen van de zware schoolweek’ en met rust gelaten wil worden in het weekend. Ja vriend, laat je spullen dan ook niet overal rondslingeren, hè.

In de praktijk komt er zondag vaak niet veel in huis van dat opruimen, waardoor ik maandagochtend nog aan de slag moet, wat elke keer binnensmonds vloekend gebeurt. Maar laat ik maar niet beginnen over maandagen, want dan wordt deze post helemaal anders.

Op een ideale zondag spelen de kinderen vreedzaam en rustig en houdt ook Marcel zich in stilte bezig.

Deze zondag komt aardig in de buurt. Leon is gaan spelen bij zijn knuffelcontact en Robin en Victor kijken samen met Marcel, die een dutje hoopt mee te pikken, naar een documentaire. Die Victor zo te horen niet erg interessant vindt, maar goed.

Momenten als deze zijn me overdag nog veel te zeldzaam, en daarom heb ik vaak keuzestress als ik onverhoopt echt ongestoord kan doen wat ik wil.

Er zijn mensen die dan een kast gaan opruimen of van de gelegenheid gebruik maken om de benedenverdieping eens grondig te dweilen.

Ik niet dus, en al zeker niet op zondag. En nee, dat is niet lui, dat is voor jezelf zorgen. Belangrijk, hoor.

Maar kiezen of ik ga lezen, of voor YouTube ga hangen, of misschien wel ga sporten en daarna lekker lang douchen, tja, ik vind dat moeilijk.

Vandaag koos ik tot je grote plezier (ik ga er toch vanuit dat je hier graag komt lezen) voor bloggen. Graag gedaan ;-).