Voorlezen

Als toegewijde ouders namen Marcel en ik vanaf de prille kindertijd van Robin en Leon ruim de tijd voor een verhaaltje voor het slapengaan. Want voorlezen heeft ontzettend veel voordelen.

Zo verruimt het de woordenschat van je kind. Al worden er hier heel veel woorden gebruikt door de kinderen waarvan ik absoluut zeker weet dat we ze nooit hebben voorgelezen.

Het zorgt er ook voor dat kinderen boeken leuk gaan vinden, en dan later zelf graag en veel gaan lezen. Dat is vooralsnog alleen met Leon gelukt, maar dan wel dubbel en dik en intussen zelfs in het Engels, dus ik ga niet klagen.

En het is natuurlijk echt quality time met je kind. Voor het kind dan. Ik werd er persoonlijk niet vrolijk van om na een lange dag voor de honderdste keer hetzelfde verhaaltje voor te lezen aan een peuter of om tijdens het voorlezen ettelijke keren onderbroken te worden door een vragenstellende kleuter. Al liet ik dat natuurlijk niet merken. Meestal toch niet.

Ik heb het hem niet gevraagd, maar ik durf zomaar te stellen dat ook Marcel niet altijd intens genoot van dat voorlezen ’s avonds. Bijvoorbeeld omdat hij meer dan eens in slaap viel tijdens het voorlezen, zomaar middenin een zin. Wat de kinderen niet konden appreciëren (‘PAPA!’).

Robin en Leon zijn de verhaaltjes voor het slapengaan intussen ontgroeid, maar voorlezen is wel altijd een vast onderdeel van ons thuisonderwijs geweest. Het was hun favoriete onderdeel, en het mijne eigenlijk ook, want we hingen dan knus in de zetel, er werd niet gemopperd en de boeken werden naarmate ze ouder werden ook steeds leuker.

Behalve Robin en Leon loopt er hier natuurlijk nog een derde kind rond. Het enige kind dat als peuter en kleine kleuter weinig interesse had in boeken, tenzij er voertuigen of een hikkende kip in stonden, en dan nog. Het enige kind ook dat jarenlang maar zelden het geduld kon opbrengen een verhaaltje uit te zitten.

Ik begon me al zorgen te maken over Victors woordenschat, zijn latere liefde voor boeken en onze gezamenlijke quality time. Nee, niet echt. Maar ik ben wel blij dat het tij een paar maanden geleden gekeerd is. Intussen is voorlezen een rotsvast onderdeel van zijn slaapritueel geworden.

Een paar weken geleden begonnen we in Pluk van de Petteflet. Oftewel Plek van de Putteflut, aldus Marcel, tot hilariteit van Victor. Een boek dat ik al een paar keer had voorgesteld, maar dat steeds op een ‘nee’ van Victor stuitte. Want het was geen leuk boek. En dat vond hij best een weloverwogen oordeel, ook al baseerde hij het alleen op de kaft van het boek.

Maar intussen smult hij ervan, en komt het overdag terug in zijn spel. En sinds we een paar dagen geleden het hoofdstuk over de Lispeltuut lazen, die schelp van Pluk die de ‘s’ als een ‘f’ uitspreekt, heeft hij er een nieuw spelletje bij, waarbij hij helaas wel meer letters door de ‘f’ vervangt. En waarbij hij mij helaas betrekt, want het heet ‘Mama, wat zeg ik?’

‘Fafa if lief.’ (papa is lief),
‘Ik fijf nooit mif.’ (ik wijs nooit mis),
en natuurlijk
‘Fefla model F’ (Tesla model S).

Wat een intellectuele uitdaging is dat ouderschap toch. Ik kan er maar geen genoeg van krijgen.