Het is nu vijf maanden geleden dat ik met deze blog begon, en ik hou dat hier begot goed vol, al zeg ik het zelf. Al was het nu wel anderhalve week geleden dat ik nog iets schreef, en dat is lang, ik weet het. Ik heb er niet eens een excuus voor.

Maar goed, ik begon ooit nog al eens met een blog, maar toen hield ik het al na een paar posts voor bekeken. Waarschijnlijk omdat Leon nog niet eens een jaar was en ik de uiterst schaarse tijd dat de kinderen allebei sliepen en ik niet, eigenlijk gewoon in de zetel wou hangen en met rust gelaten wou worden. Ook door dat zeurende stemmetje in mijn hoofd dat mekkerde dat het wel weer eens tijd was voor een nieuwe blogpost. En nee, ik had geen schizofrenie. En door de jarenlange onderbroken nachten ook geen greintje inspiratie trouwens.

Waar ik ook ooit mee begon, een maand geleden om precies te zijn, was het volgen van de dagplanning die ik maakte uit frustratie over mijn dagelijkse leven.

Ik zou ons huishouden routinematig en structureel aanpakken.
Ik zou Victor elke dag onverdeelde aandacht geven en hem na het middageten mee naar buiten slepen.
Ik zou elke avond netjes op tijd een evenwichtig maal klaarmaken.
En ik zou elke dag helemaal alleen gaan wandelen.

Klinkt goed (nog steeds, ja), en ook haalbaar. Of het zelfs maar enigszins gelukt is?

Ik hield het welgeteld een halve dag vol. En toen kwam er iets tussen, ik weet al niet meer wat. En voor de rest ben ik intussen ook ziek geweest, en Victor ook. En Robin had een week afstandsonderwijs. En daarna was het krokusvakantie.

Allemaal dingen die ons alledaagse leven verstoorden, wat niet echt helpt als je goede gewoontes wilt opbouwen. Wat ook niet helpt, is stiekem een hekel hebben aan saaie routines. En lui zijn. Of nee, ongemotiveerd, dat is een beter woord.

Al moet ik wel zeggen dat ik ongeveer elke dag alleen ben gaan wandelen (of eerder nordic walken maar dan zonder stokken), dus ik heb wel al een stap (pun intented) in de goede richting gezet. Laat het gerust weten als je trots op me bent ;-).

Marcel en ik proberen hier thuis netjes te praten. Niet zo netjes als de nieuwslezers van de VRT, nee, dat niet. We gaan hier al eens van een schuifaf in plaats van een glijbaan en verschieten soms in plaats van te schrikken. Maar in het algemeen is ons taalgebruik best OK.

En dat van de kinderen dus ook. Ook in het algemeen. Want Robin scheldt veel meer dan vroeger, ook als hij niet boos is, en gebruikt daarvoor woorden die me niet zo zinnen. Leon moet helaas niet onderdoen, en heeft de tactiek om bepaalde Engelse scheldwoorden subtiel te veranderen, zodat ik daar volgens hem niets op tegen kan hebben. Wat niet klopt.

Ik wijt die negatieve ontwikkeling van hun mondelinge spreekvaardigheid aan hun klasgenoten. Want filmpjes van scheldende YouTubers kijken doen ze natuurlijk niet. Hebben ze me toch verzekerd.

Victor gaat niet naar school en kijkt ook geen YouTube, en dus wordt hij veel minder blootgesteld aan die schadelijke invloeden van buitenaf.

Maar helaas blijkt hij een affiniteit te hebben voor woorden en uitdrukkingen die hij beter niet oppikt. En hoor ik hem dat schelden van zijn broers overnemen.

Eerlijk is eerlijk, ik ben zelf ook niet heiliger dan de paus, en zeg zelf ook al eens iets wat eigenlijk niet voor kinderoren bestemd is. Ik kan er ook niet aan doen dat er altijd wel ene in de buurt is, meestal Victor natuurlijk.

En dus zegt hij sinds kort het woord trees. Niet lang nadat ik tegen Marcel bezig was geweest over onze boekhoudster die niet meteen mee was, om het zacht uit te drukken.

Hij zei het eerst te pas en te onpas, tegen zijn vliegtuigen en auto’s, en ook eens toen hij het over Robin had.

En toen deed ik iets doms. Ik wees hem erop dat je trees alleen gebruikt om naar een meisje of vrouw te verwijzen. En ik ben de enige vrouw in huis.

Niet veel later zei hij in een boze bui, under his breath weliswaar, ‘Domme trees’ tegen mij. Gelukkig werd het niet veel later opgevolgd met een berouwvol ‘Ik ben verliefd op deze lieve mama en ik heb spijt’, en een ‘Jij bent welkom in dit huis, mama’. Euh, bedankt?

En verder neemt hij veel te veel over van Andy Peelman van de Buurtpolitie, Victors grote held.

Waardoor we dingen horen als:

‘Ik wil ook een stuk chocolat.’
‘Gij zij goe, gij!’
‘Dat is nog maar just gebeurd.’
en
‘Ik heb mijne pyzjema al aan, se.’

Dat laatste kwam volgens hem van opa, wat wel kan. Niet dat die niet netjes kan praten, maar het is niet voor niks dat Robin, toen een jaar of negen, eens vroeg: ‘Welke taal spreekt opa eigenlijk?’, nadat die een heel verhaal in het dialect had gedaan tegen Marcel.

Die laatste deed een paar dagen geleden ook een duit in het zakje, toen hij op Victors ‘Ik heb mijn handen afgevegen, euh, afgevógen’, reageerde met: ‘Zou het niet afgeviegen zijn, Victor?’

Wat gaat er van dit arme kind worden, dat zo zijn moedertaal moet leren van scheldende broers en moeder, een niet al te kwalitatief tv-programma, een dialectsprekende grootvader en een onnozele vader? De tijd zal het leren.