Valentijn

Aaah, Valentijn. Het feest van de liefde. Wat is er mooier dan op 14 februari je geliefde te verrassen met een prachtig boeket bloemen, een doos chocoladen hartjes of een mooie kaart met een zelfgeschreven gedicht?

 ‘Zondag is het Valentijn en ik ben zó benieuwd wat ik ga krijgen’, zei ik eerder deze week.
‘Ik ook’, antwoordde Marcel.

Misschien achtte hij het mogelijk dat ik van iemand anders een valentijnscadeau zou krijgen, je weet natuurlijk maar nooit.

Maar zelf had hij dus niks. Hij was zelfs te lui om pistolets te gaan halen vanmorgen. Maar ik ook, hoor, en ik had ook niks voor hem, dus dat kwam goed uit. En gelukkig was er nog genoeg brood in huis.

Maar wij doen dus niet aan Valentijn. En dus is vandaag een zondag als alle andere. Maar wél eentje waarin ik al nuttig bezig ben geweest.

Want Victor is nogal gegroeid de laatste tijd, en dus voelde ik me geroepen om zijn kledinglade op orde te zetten. Lade, ja, want al zijn kleren passen in één lade. Behalve zijn jas dan, maar wie steekt er nu ook een jas in een lade?

In die ene lade zit alles wat hem nu past, behalve de pyjama die hij afgelopen nacht droeg en een T-shirt en een trui, die nog in de was zijn.

Ja maar, hoor ik je al denken, als dit al Victors kleren zijn behalve die twee stuks die nu in de was zijn, wat draagt hij dan op dit eigenste moment? Hij heeft toch zeker zijn pyjama niet meer aan hè zeg?!?

Maar nee, gij! Allez ja, vandaag toch niet. Vandaag koos hij voor zijn politiepak, lieve lezer. Oftewel een donkerblauwe T-shirt en een blauwe joggingbroek. Allebei te klein. Maar ze mogen niet weg, oh nee. Niet! Want de blauwe kleren in zijn nieuwe maat zijn blijkbaar niet politie-achtig genoeg.

Enfin, wat voor de rest nog te klein was, vloog uit de lade en de kleren in zijn nieuwe maat konden erin. Die komen bijna allemaal van zijn broers trouwens, maar hij is er oprecht blij mee, en het is ook lekker goedkoop.

Zijn lade ziet er nu zo uit:

Is dit geen minimalistische garderobe om u tegen te zeggen? Nee, hè, ik weet het wel. Maar gezien onze wasroutine durf ik niet voor minder te gaan. En ik kocht alleen twee truien en twee broeken, dat is toch echt niet veel, hè?

Het ziet er trouwens niet naar uit dat Victors kleren nog lang allemaal in deze lade gaan passen, want ze worden natuurlijk steeds groter. Zo heeft Marcel exact zo’n lade nodig voor zijn sokken alleen. Al zijn zijn voeten niet zo groot, hoor. En tóch heeft hij niet te veel sokken. Volgens hem toch niet. Zucht.