Douchen, ik hou ervan. Dat heerlijk warme water. Kunnen nadenken zonder onderbroken te worden. Of meezingen met mijn Spotify-playlist, ook leuk. Alleen. Zalig.

Ik ben niet de enige hier die graag doucht. Marcel kan zelfs niet functioneren zonder zijn dagelijkse douche ’s morgens, die liefst ook minstens een half uur duurt. Want zonder douche blijven zijn hersenen in een soort slaapstand, met dt-fouten en andere flaters tot gevolg.

Robin doucht intussen ook dagelijks, godzijdank, zelfs zonder dat wij er iets van moeten zeggen. Wie had dat een paar maanden geleden gedacht, zeg? Ik alvast niet.

Leon daarentegen is er met geen stokken in te krijgen, maar eens hij er dan in is, wil hij er niet meer uit. Ik ga er dus vanuit dat het met hem ook wel vanzelf goed komt.

Victor gaat in het algemeen liever in bad, maar doucht ook geregeld samen met mij of Marcel. Zo ook vanmorgen, met mij.

Een speeltje voor onder de douche was niet nodig, hoor. Op mijn vraag wat hij dan in godsnaam ging doen nadat hij gewassen was, sprak hij de gevreesde woorden: ‘Gewoon, met jou babbelen.’

Het kind babbelt de hele dag door met mij, lieve lezer, en je zou denken dat alles dan op een gegeven moment wel gezegd is. Niet dus.

Tussen zijn gekwebbel door, kreeg hij ook allerhande problemen:
‘Aargh! Het water is te warm!’
Nee hè zeg!

‘Ik moet plassen!’
Doe maar, kind, als je maar niet op mij plast.

‘Washandje!’
Water in zijn ogen, ocharm.

En verder dacht hij op een gegeven moment écht dat ik op hem aan het plassen was, had hij opeens zin in een koek (‘een natte koek mag ook’) en uitte hij voor de zoveelste keer zijn bewondering voor mijn tepels.

Ik kan niet zeggen dat ik echt energie heb gekregen van die douche. Ik word begot opnieuw moe van het alleen maar op te schrijven hier. Volgende keer mag hij met Marcel mee.

Een van de redenen van deze blog is dat ik later wil kunnen teruglezen hoe mijn leven was, en vooral hoe mijn kinderen waren.

Want intussen is Robin Marcel in lengte voorbij, en die stond daar onlangs toch ook versteld van (‘amai, gij wordt ne lange zwik!’). Qua gewicht is hij er wel nog láng niet. Sorry, Marcel.

Maar het is allemaal zo snel gegaan, zeg. Of nee, laat me dat even herfraseren: de dagen duurden soms tergend lang, maar de jaren gingen snel. Als dat steek houdt, tenminste. Voor mij alvast wel.

Daarbij komt nog dat een mens veel vergeet, en zeker een mens wiens nachtrust jarenlang veel te vaak onderbroken werd.

Somde kleuter Robin in de douche ook op wat hij allemaal mooi vond aan mij, zoals Victor nu doet? Ik zou het begot niet meer weten. Sprak de vijfjarige Leon sommige woorden ook op z’n Oost-Vlaams uit, precies zoals Andy Peelman van de Buurtpolitie dat doet? Ik weet wel zeker van niet.

Maar goed, deze blog dient dus onder meer als geheugensteuntje, en daarom wil ik alvast al over Robin zeggen dat hij momenteel bij voorkeur al zijn communicatie met laag gemompel doet, dat hij Leon geweldig irritant vindt (wat volledig wederzijds is), maar dat hij wel heel fijn met Victor speelt.

Leon is momenteel bezig met het leren van zo veel mogelijk cijfers van pi (als ik het goed heb, zit hij nu aan 42 cijfers na de komma, en nee, ik vind dat ook geen nuttig tijdverdrijf, maar in plaats daarvan helpen in het huishouden, zag hij niet meteen zitten). Hij blijft wel mijn talenkind, dat nog heel vaak Engels spreekt, en hoewel zijn accent al eens kan wisselen, heeft het momenteel het meest weg van dat posh Engels dat de Queen spreekt. Hij drinkt er nog net geen thee met scones bij, met zijn pink omhoog.

En Victor dan, die nog altijd als een spons uitdrukkingen van ons en van de tv oppikt. Een greep uit wat afgelopen week de revue passeerde:

‘De motoren zijn parti.’ Heeft hij van Marcel, die graag verschillende talen door elkaar spreekt, al dan niet correct.

‘Voilà, se.’ Heeft hij van mij. Ik kan me nog zeer levendig herinneren dat ik ooit smakelijk uitgelachen werd (of zo kwam het toch over) door de juf van de tweede kleuterklas omdat ik blijkbaar altijd ‘Voilà’ zei als ik klaar was met een werkje. Ik zeg het 33 jaar later nog steeds geregeld, en mijn kleuter nu ook. Het hoeft niet gezegd dat ik hem er niet mee uitlach.

‘Mama, jij snoodaard.’ Heeft hij van Robin, en ik weet niet waar die het gehaald heeft. Maar ik hoor het liever dan wat hier voor de rest nog als scheldwoord wordt gebruikt.

‘Begin ni, hè!’ Heeft hij van Leon, en zegt hij, net als Leon, als Marcel of ik met veel enthousiasme een schlager inzetten. Kunnen ze niet tegen, blijkbaar. Jammer dan.

‘Hardnekkige vuilresten en kalkaanslag’. Heeft hij van de reclame, ja. Al zijn hier natuurlijk nergens hardnekkige vuilresten of kalkaanslag te bespeuren, dus waarom hij het soms zegt, is mij een raadsel.

Voilà (jaja), dat moet volstaan voor nu. Maar binnenkort zeker meer spannende verhalen!

Ik ben een bewuste ouder. Al jaren lees ik veel over de noden en ontwikkeling van kinderen, liefst wetenschappelijk onderbouwd. Ik las over hechting en opvoeding en later ook over onderwijs, en vertelde daarover heel veel aan Marcel, die dat zelf allemaal niet wou lezen, maar die toch ook geïnteresseerd was.

Borstvoeding, dragen en samen slapen hebben voor mij geen geheimen meer. OK, dragen wel, ik zou begot niet meer weten hoe je een draagdoek knoopt.

En verder ben ik niet te vinden voor straffen en belonen of voor uitspraken als ‘omdat ik het zeg’ en ‘stop eens met wenen, zo erg is dat nu toch ook weer niet, hè’.

Behalve een bewuste ouder, ben ik ook een ongeduldige, en af en toe autoritaire ouder. Want ik ben ook maar een mens. Maar goed, ik ben me dan toch al bewust van (de meeste van) mijn fouten.

Maar het is hier dus niet altijd peis en vree, voor alle duidelijkheid, met ouders die op zachte doch besliste toon grenzen aangeven en kindertjes die te allen tijde voor rede vatbaar zijn.

Hier wordt gemopperd, geschreeuwd, gehuild, gezeurd, gemept, geklaagd en gemokt. Niet allemaal door mij, trouwens. En ook niet heelder dagen. Maar toch.

Sinds kort worden er ook wat meer sarcastische opmerkingen gemaakt, door Victor dan. En altijd komt het woordje ‘leuk’ erin en worden ze met een verongelijkt gezicht uitgesproken.

‘Leuk, dat ik niet op schoot mag zitten!’
‘Leuk, dat je niet mee wilt helpen met mijn Kaplagebouw!’
‘Leuk, dat ik geen koek meer mag!’
en onlangs, toen ik hem had meegedeeld dat ik geen zin had om samen met hem naar Air Crash Investigation te kijken:
‘‘Leuk, je kind zo mishandelen!’

Dat mishandelen heeft hij van de Buurtpolitie, jawel, waarin onlangs een kind uren aan tafel moest blijven zitten totdat haar spruitjes op waren. Het arme schaap mocht niet eens naar het toilet, en plaste daardoor in haar broek.

Uiteraard heeft dat weinig te maken met in je eentje naar een leuk tv-programma te moeten kijken, en dat had Victor ook wel door. En dus kwam hij er later nog eens op terug, want hij vond toch dat ik hem ook mishandelde, net op dezelfde manier dan nog.

Uiteraard ontkende ik in alle toonaarden. Want willen dat je kind aan tafel blijft tot hij klaar is met eten (en nee, het bord hoeft niet leeg, en ja, een sanitaire pauze is wel toegestaan), vind ik iets anders dan dat Buurtpolitiescenario. Maar goed, Victor is een andere mening toegedaan. Ik ben al blij dat hij niet elke ochtend in de kring iets kan gaan vertellen.

Gelukkig kreeg ik eerder deze week een opsteker in de vorm van Leons rapport, waarin zijn juffen lyrisch waren over zijn zachtaardige karakter, zijn geweldige gevoel voor humor en zijn fijne manier van omgaan met de anderen.

En al spelen mijn goede genen vast ook een rol, toch zijn we wel goed bezig, denk ik dan. Speekmedaille!