Alles op zijn tijd

Ik schreef het al eerder, maar het huisonderwijs van Victor is niet zoals je dat van een kleuter zou verwachten. Want hij houdt niet van knutselen en tekenen, of koekjes bakken en liedjes zingen.

Liever speelt hij gewoon. Of kijkt hij naar de Buurtpolitie of Air Crash Investigation om inspiratie op te doen voor zijn spel. Of denkt hij na. Over letters en cijfers bijvoorbeeld, en wat je daar allemaal mee kunt doen.

Zo begint hij te lezen. Steeds maar heel even, en als hij geen zin meer heeft, gaat hij gokken. Of uit de context afleiden wat het juiste woord zou kunnen zijn.

Ik schreef voor hem ‘papa eet een kom pap’. En toen ging het zo:
‘Papa eet een kom… havermout?’
‘Nee, Victor.’
‘Pudding?’
‘Nee, kijk eens naar de letters.’
‘OK dan… Aah. Pap!’

En toen we in het dikke boek van Vos en Haas lazen, wees ik hem erop dat er een vos getekend stond naast het zinnetje ‘dit is vos.’ Hij zag het, en las toen verder ‘en dit is… konijn!’ En OK, de haas die ernaast stond, leek uiteraard op een konijn. Maar hij had tenminste eens naar de letters kunnen kijken, of zich herinneren dat de titel, die hij net ervoor gelezen had, ‘Vos en Haas’ was.

Ook wiskunde vindt hij leuk. Hij leest intussen echt grote getallen en kan een beetje kloklezen, maar waar hij echt vrolijk van wordt, is van optellen en aftrekken. Ieder zijn hobby, zal ik maar zeggen.

Het lijkt er wel op dat hij de natuurlijke getallen begint te ontgroeien, want afgelopen weekend kreeg ik een triomfantelijk ‘min twee!’ te horen na de vraag ‘Hoeveel is 16 plus 18?’. Wat uiteraard fout was, maar wie geeft er nu ook om het bewerkingsteken, hè zeg?

En gisteren vroeg hij naar kommagetallen, de nerd, maar Marcel legde het zo moeilijk uit dat hij er ne schrik van gepakt heeft. Dat doet me trouwens denken aan die keer dat Marcel met de toen zes- en zevenjarige Leon en Robin een lijndiagram ging maken van de temperatuur van de afgelopen week, en hij even later een enthousiaste uitleg gaf over exponentiële functies. Dat is toen ook niet goed gekomen, nee.

Maar goed, ik zou waarschijnlijk blij moeten zijn met zo veel leerhonger. En dat ben ik ook wel, hoor. Het is alleen dat ik zou willen dat hij zich ook eens zou bezighouden met het leren van wat praktische life skills, zoals zich helemaal zelf aan- en uitkleden, zijn veters strikken of zijn neus snuiten.

Maar nee, daar heeft hij helemaal geen zin in. En dus moeten wij zijn alter ego, de vijfentwintigjarige politie-inspecteur Koen Baetens, al eens helpen met het aantrekken van zijn sokken zodat die precies goed zitten en hij geen naden voelt. Ach ja. Dat heeft ook wel zijn charmes. Heel af en toe dan toch.