De bibberpiet

Wij hebben hier thuis een massageapparaat dat kan trillen. Marcel noemt het steevast ‘de bibberpiet’, of liever nog ‘mama’s bibberpiet’, onderwijl naar mij grijnzend. Dat is zijn soort humor, lieve lezer, en ik ga het niet mooier maken dan het is, want dat is tegen mijn principes.

De kinderen, onschuldig en onwetend als ze nog zijn (ik probeer het te koesteren), snappen de mop niet. Maar Victor heeft het woord uiteraard wel overgenomen, en dus hoor ik hier dingen als ‘Mama’s bibberpiet ligt naast het bed,’ en ‘Papa, doe je bij mij straks ook eens met de bibberpiet?’

Ik heb het hier nog al eens geschreven, maar ik ga het toch opnieuw doen: wat ben ik blij dat dat kind niet naar school gaat en dus niet elke dag in de kring kan gaan vertellen over thuis. Want wat zou de juf wel niet denken.

Over die kring gesproken: toen Robin en Leon kleuter waren, gingen ze wel naar school, en lag er in de gang naast de klas een boek waarin de juf steeds opschreef wat er die dag gezegd was in de kring.

En terwijl andere kinderen vertelden dat ze pannenkoeken waren gaan eten bij hun oma, of naar het bos waren geweest, vonden die van ons zulke dingen blijkbaar belachelijk triviaal en volstrekt oninteressant.

En dus had Leon het ooit over een toch wel pittige verkeersovertreding van Marcel van járen geleden, maar waarover hij wel iets had opgevangen, en hij had er nog een schepje bovenop gedaan ook. Het stond allemaal netjes in het boek, voor alle ouders om in te kijken terwijl ze op hun kind stonden te wachten. Gelukkig maar dat Marcel zich niets aantrekt van wat andere mensen over hem denken.

En dankzij Robin dachten de andere ouders en de juf ook onterecht dat Marcel een boerenzoon was (al heeft zijn vader wel ooit mee voor varkens gezorgd) en dat hij in zijn uppie was gaan skiën terwijl Robin ook mee had gewild (daar had Marcel wel zin in gehad, maar daar was het ook bij gebleven).

Bij beide jongens op school is er nog steeds elke ochtend een kringgesprek, maar ze zijn intussen allebei in de fase dat ze vrijwel alles wat we doen of zeggen ontzettend dom vinden. Allez ja, ik ga er toch vanuit dat dat een fase is.

Maar in ieder geval kan ik dus gerust zijn dat Marcels capriolen voorlopig binnenshuis blijven. En op deze blog, natuurlijk.