Hoogsensitiviteit. Sommige mensen vinden het een modewoord, een zoveelste onzinnig label. Belachelijk, een zogenaamd gevoelig zenuwstelsel, die ‘flauwe kinderen’ zijn gewoon het resultaat van al dat gepamper in de opvoeding.
Denk ík dat het echt bestaat, zo van die mensen die de wereld en hun gevoelens intenser beleven dan een ander?
En wie hoogsensitiviteit maar onzin vindt, mag hier een kind naar keuze komen lenen, zolang hij er vriendelijk tegen blijft toch.
Gevoelige baasjes zijn het hier dus, alle vier (Marcel ook, ja), en ik moet zelf niet onderdoen.
Ik kan me nog levendig herinneren dat ik met ongeloof keek naar een vierjarig klasgenootje van Robin, dat zich overduidelijk zelf had aangekleed. Hij had zijn broek achterstevoren aan, een broekspijp zat half in zijn sok, zijn hoodie zat helemaal scheef en het zou me niet verbazen als de mouwen van zijn longsleeve, oh de horror, opgestroopt onder zijn trui zaten.
Ik stond echt versteld.
Niet omdat geen van zijn ouders had opgemerkt dat hij zijn jeans achterstevoren aan had, al vond ik dat wel een beetje vreemd.
Niet omdat hij zich zelfstandig kon aankleden, terwijl Robin dat helemaal nog niet kon.
Wel omdat hij zo onbezorgd zat te spelen terwijl zijn kleren niet bepaald goed zaten. Want dat was met mijn kinderen gewoon ondenkbaar. Vooral Robin heeft heel lang veel problemen gehad met hoe zijn kleren zaten.
In die tijd was het een hele klus om een broek te vinden die Robin lekker genoeg vond zitten. Jeans was sowieso uit den boze, want dan zei hij steevast: ‘ik zit vast!’, stretch of niet.
We moesten ook elke ochtend extra tijd uittrekken om zijn sokken aan te doen, want het duurde eeuwen voor die goed genoeg zaten.
En ook al gaat het intussen een stuk beter, toch is vooral het zoeken van een jas voor Robin geen sinecure. Want van veel stoffen krijgt hij koude rillingen en kippenvel. En nieuwe schoenen zitten ook nooit lekker.
Leon en Victor zijn iets gemakkelijker qua kleren, maar er zijn genoeg dingen waarvoor je gevoelig kunt zijn, zo blijkt. De textuur van eten bijvoorbeeld. Het buitenlicht op een zonnige dag (en een zonnebril zit natuurlijk niet lekker). Plakkerige handjes. Het lawaai van het verkeer op een drukke steenweg, of van een huilend broertje.
Ze zijn ook emotioneel gevoelig. Je hebt kinderen die hun schouders ophalen als de juf boos wordt, en je hebt er die met tranen in hun ogen thuis vertellen dat de juf boos is geworden op een klasgenootje, terwijl dat klasgenootje dat zelf niet eens erg vond. Zo zijn de mijne dus.
Nu ja, ze hebben het dus van geen vreemden. Het zou deze blogpost onnoemelijk veel te lang maken als ik uit de doeken zou doen op welke manieren die hoogsensitiviteit zich bij Marcel en mij allemaal uit, maar ik wou jullie deze uitspraak van Victor niet onthouden, die hij onlangs deed toen we het over hoogsensitiviteit hadden:
‘Papa is zeker hoogsensitief want als ik per ongeluk tegen zijn ballen kom, dan krijst hij heel hard.’
Nee, jongen, dan kreunt hij heel hard, of hij vloekt, dat kan ook.
En ik denk dat alle mannen ongeveer zo zouden reageren, dus een echt kenmerk van hoogsensitiviteit is het wellicht niet. Maar een mooie afsluiter van deze blogpost zeker wel :-).
Moeder aan de haard 
Ik moet eerlijk zijn, ik vind hoogsensitiviteit een afschuwelijk woord en zou het zelf nooit gebruiken. Ieder mens is uniek en ergens een woordje of een categorie voor uitvinden zie ik niet als oplossing, juist omdat er geen sprake is van een probleem. In mijn klas (jaren ’90, niet zo bijster lang geleden), had je drukke kinderen, kinderen die snel huilden, verlegen kinderen, bazige kinderen, snelle en trage kinderen… maar van labeltjes had ik nog nooit gehoord. Mijn broertje was aan veel dingen allergisch en at in plaats van de verjaardagstraktatie iets uit een ander doosje. Daar werd geen woord aan vuil gemaakt en niemand die er een mening over had. Het was gewoon wat het was.
Ik was blijkbaar de laatste der Mohikanen die zo opgroeide. In de klassen van mijn jongere ‘siblings’ wemelde het van de labels, pilletjes, bijlessen, therapie en wat dies meer zij. En toen ik in de pubertijd kwam kreeg ik ook ineens een label en bijbehorende ‘begeleiding’. Als ik een testje zou invullen, ben ik er zeker van dat de uitslag is dat ik HSP ‘heb’. Je kunt het maar hebben. So what? Je zelf en je kinderen kennen en hen geven wat ze nodig hebben is genoeg.
LikeLike
Mwah, niet akkoord. Misschien lag het aan mijn omgeving vroeger, maar ik heb niet de ervaring dat kinderen gewoon uniek mochten zijn en dat mensen daar geen mening over hadden. Om het even enkel over dat gevoelige te hebben: huilen leek alleen te mogen als volwassenen (of andere kinderen) vonden dat je daar een reden toe had, want anders was je toch zo flauw. En met dat idee ben ik dus opgegroeid, dat ik flauw was. Ik denk het soms nog steeds…
Ik was al lang en breed volwassen toen ik voor het eerst over HSP hoorde, en ik kan je vertellen dat ik een opgelucht kind zou geweest zijn als ik toen had geweten dat ik me (mede) dáárdoor best anders voelde dan de andere kinderen en het gevoel had dat ik het grootste watje van de school was.
Dus als ik mijn eigen kinderen kan uitleggen waarom zij zich zus of zo voelen of last hebben van bepaalde dingen terwijl hun vriendjes dat niet hebben, dan ben ik wel blij dat dat gewoon kan.
Vroeger had je trouwens ook best veel moeilijke en luie kinderen, en kinderen die totaal niet opletten, wat dan uiteraard streng bestraft moest worden. Of domme kinderen, die dan dyslexie bleken te hebben. Gelúkkig dat ouders en scholen nu al eens verder kijken dan hun neus lang is en het de moeite vinden te bekijken wat er precies aan de hand is met kinderen waar het niet zo lekker mee gaat.
En jezelf en je kinderen kennen en hen geven wat ze nodig hebben, is uiteraard ontzettend belangrijk, maar niet genoeg als ze naar school gaan en ze daar niet gezien worden en bijgevolg totaal niet krijgen wat ze nodig hebben. Breek me daarover de bek niet open (maar dat gaat dan weer niet (louter) over HSP).
LikeLike
Het moet idd ook met persoonlijke ervaringen te maken hebben. Mijn moeder verzuchtte vaak over mijn basisschool dat we er niks fatsoenlijks (lees: grammatica en wiskunde) leerden maar wel vreselijk empathisch waren toen we er vanaf kwamen. En ik sta er nog altijd verbaasd over hoe scherp de observaties van mijn dochters leerkrachten zijn en hoe zeer ieder kind op zijn eigen tempo en manier mag ontplooien. Ze is nog maar 6 he, maar toch. Ik hoef maar te appen als er iets is.
LikeLike
Heel fijn dat je dochter op school helemaal zichzelf kan en mag zijn en echt gezien wordt door haar leerkrachten. Ik heb nu dezelfde ervaring met de (alternatieve) scholen van mijn oudste zonen, maar dat is helaas ooit heel anders geweest.
LikeLike