Eenvoudig leven

Een moeder aan de haard die blogt over minimalisme, huisonderwijs en ouderschap.

Wie me niet kent, zou zich een vrouw voor ogen kunnen halen die als hobby geitenwollen sokken breit en elke avond uitgebreid en vers kookt. Die als een tweede Tante Kaat elke vlek uit een kledingstuk krijgt en een uitgebreide poetsroutine heeft waarin ook klussen als de gordijnen wassen en de dampkapfilter uitkuisen op geregelde tijden aan bod komen. Die elke dag zorgt dat haar kinderen hun reken- en taaloefeningetjes maken, om daarna samen een leuke, maar toch leerrijke activiteit te doen zoals koekjes bakken, boswandelingen maken met een natuurgids in de hand of zelf bedachte knutselprojecten uitvoeren.

Wie me wel kent, moet daar alleen maar hard om lachen, geloof ik.

En die moet waarschijnlijk ook hard lachen met dat woordje ‘minimalisme’ in combinatie met ons huis. Want bij minimalisme denken veel mensen aan huizen met witte muren en heel weinig spullen. Ons huis heeft wel grotendeels witte muren (met vuile vingers erop, dat wel), maar spullen hebben we echt nog wel genoeg, vooral in de kelder. Want Marcel is geen minimalist, en dat gaat zo gauw niet veranderen, denk ik.

Ik had ook voor ‘eenvoudig leven’ kunnen kiezen in plaats van voor dat minimalisme, maar dan zou je kunnen denken dat we zelf onze tandpasta maken, onze kleren naaien en al onze groenten uit onze moestuin halen.

Nee dus, en ook geen ambities in die richting, dank je wel.

Met eenvoudig leven bedoel ik eigenlijk vooral zo gemakkelijk en rustig mogelijk leven, met zo weinig mogelijk verplichtingen.

En daar is Marcel ook wel voor te vinden.

We bakken zelf brood (Marcel eigenlijk, en met een broodmachine hoor, het is niet dat hij zelf staat te kneden en met zo’n lange houten spatel brood in en uit de oven schuift) omdat we dat minder vervelend vinden dan quasi dagelijks naar de winkel te moeten voor brood.

De kinderen doen maar één hobby in clubverband, omdat ze zelf ook graag ongestoord hun ding thuis doen. En ook omdat wij als ouders geen zin hebben om ze steeds maar te brengen en te halen.

We gaan geregeld uit eten (of naar het frietkot in coronatijd) omdat we dat leuk vinden, en omdat we écht niet houden van koken.

En, wat Marcel wat minder vindt: ik wil zo veel mogelijk spullen uit huis, zodat we alleen maar moeten managen wat we echt gebruiken. En alles ook feilloos weten liggen.

Aan dat laatste is nog wat werk, maar er ligt wel al een hoop klaar in de kelder om tweedehands te verkopen of gratis weg te geven. Robin heeft er zelfs al foto’s van genomen, dus we hebben alleen nog maar wat tijd, motivatie en daadkracht nodig om het ook effectief online te zwieren. Binnenkort! Echt!