Toen ik deze blog zo’n tien maanden geleden begon, had ik inspiratie te over en kon ik niet wachten de wereld te verblijden met mijn zielenroerselen. Of toch zoiets.
Nu? Not so much. Het schrijven van een blogpost wordt steeds vaker een item op mijn to-dolijstje dat ik steeds weer vooruit schuif. En dat kan niet de bedoeling zijn.
Ik weet niet waar het precies aan ligt, dat gebrek aan inspiratie en motivatie, maar wat ik wel weet, is dat de kinderen heelder dagen thuis zijn en een spoor van rommel en kruimels achterlaten.
Dat ze veel te laat gaan slapen naar mijn normen en zo mijn broodnodige me-time afpakken.
En dat ik dat meer dan zat ben.
In de naar mijn gevoel schaarse vrije tijd die ik heb, wil ik wel achter mijn computer kruipen, hoor, daar niet van. Maar dan niet om een blogpost te schrijven (maar wel om YouTubefilmpjes te bingen).
Speciaal voor jou, lieve lezer, kruip ik toch nog maar eens in mijn virtuele pen, al heb ik eigenlijk niets te melden.
Het leven gaat hier zijn gewone gangetje.
Marcel en ik proberen tussen Victors onderbrekingen door wat werk te verzetten en het huis min of meer leefbaar te houden.
Victor zelf maakt de buurt (en huis en tuin) nog steeds veilig in zijn politiepak en met zijn pistool in de aanslag.
Leon verplaatst zich tussen zijn Lego, boeken en Minecraft, terwijl Robin hetzelfde doet met zijn dieren, step en smartphone. En tussendoor maken ze ruzie.
Neem je kinderen kort op elkaar, zeiden ze, dan groeien ze fijn samen op.
En ze zijn intussen te groot voor de vondelingenschuif, en in een mandje op de Dijle gaan ze ook niet braaf blijven liggen.
Nu, geen paniek, ik heb er een goed oog in dat ik binnenkort weer écht zin heb om te schrijven. Als het zonneke weer schijnt, en als ik eens een week kindvrij ben geweest of zo, of alleen op vakantie. En tot dan kun je altijd oude blogposts herlezen, natuurlijk, of me spammen met interessante blogonderwerpen ;-).
Moeder aan de haard 