september 2021 – Moeder aan de haard

Ik ben een beetje een watje. Als op tv de waarschuwing ‘niet voor gevoelige kijkers’ verschijnt, dan kijk ik meestal wel verder, maar dan met een klein hartje.

Ik wil geen operaties in detail bekijken, en al zeker niet als de chirurg aan de slag gaat met hamer en beitel. Ik hoef geen beelden te zien van wat er in slachthuizen gebeurt. Zwijg me alsjeblieft over de gruweldaden van IS, de nazi’s of de Rode Khmer. En ook al is het fictie, ook thrillers of horrorfilms kunnen me helemaal niet bekoren.

Marcel is eigenlijk net zo, alleen misschien een pietsie beetje stoerder. Misschien.

Dus wat dat is met die kinderen van ons, ik zou het begot niet weten.

Misschien hebben ze een rare genmutatie of zijn ze verwisseld bij hun geboorte of zo, want ze doen alle drie bij tijden nogal luguber, en dat hebben ze niet van ons.

Robin bijvoorbeeld, stelt al jaren dezelfde, niet voor de hand liggende vraag als Marcel en ik het eens hebben over iemand die hij niet kent.

‘Leeft die nog?’

Leon is er eentje die houdt van Netflix-series waarvoor hij eigenlijk nog te jong is, met zombies en zo, en in een Legostad die hij ooit bouwde, vond ik een Legomannetje hangend aan een zelfgebouwde galg.

En Victor deed een paar weken geleden een uitspraak waar mijn haar net niet recht van kwam. Kort na Robins dertiende verjaardag afgelopen zomer, vond volgende conversatie plaats, gezellig tijdens het eten:

Victor: ‘Over acht jaar heb ik Robin ingehaald.’
Ik: ‘Euh, Robin wordt ook steeds ouder, hè. Over acht jaar is hij nog altijd bijna zeven jaar ouder dan jij.’
Victor (glimlachend): ‘Ja, tenzij hij straks door zijn hoofd geschoten wordt en doodgaat, zoals Peter R. de Vries.’

Lieve lezers die denken aan vroege tekenen van psychopathie, kunnen op hun beide oren slapen.

Want het zijn echt eerlijk waar alle drie lieve, zorgzame, empathische jongens die geen vlieg kwaad zouden doen. Behalve elkaar dan, maar ook dat blijft vooralsnog ruim binnen de grenzen van het normale.

Dus geen Ted Bundy’s in de dop hier, hoor, geen paniek. En mocht er iets veranderen, dan laat ik het wel weten.

Na ruim anderhalve maand radiostilte wordt het zo wel eens tijd mijn blog weer aan te zwengelen. Want wat moet ik anders met die eindeloze vrije tijd nu Robin en Leon weer naar school zijn…

Nee, niet echt. Want Victor is nog lekker thuis, en die voelt zich toch weer een beetje verloren zo zonder zijn grote broers, en natuurlijk rekent hij ook op mij voor zijn broodnodige onderwijs. En ik werk natuurlijk ook nog. En dan dat huishouden… Aargh.

De zomervakantie was hier niet spectaculair, maar toch een welkome rustpauze na het lange schooljaar. We zijn tot Robins grote ongenoegen niet op vakantie geweest. We hebben ook veel minder daguitstappen gedaan dan we van plan waren te doen. Dat kwam omdat het weer niet altijd meezat, en ook omdat vooral de oudste twee jongens ook niet altijd meezaten.

Want Marcel en ik houden niet zo van autoritten met twee (halve) pubers die op elkaar vitten, elkaar uitlachen, elkaar pesten, elkaar uitschelden, of, oh nee, elkaar fysiek aanvallen. En dan daarbij nog een zesjarige die geregeld op een zagerig toontje meedeelt dat Robin en/of Leon irritaaaant doen, tja, nou, nee dankjewel.

Wat we wel hebben gedaan deze zomer, is een kamerwissel.

Marcel, Victor en ik zijn van slaapkamer veranderd en verhuisden van de gelijkvloers naar boven, waar ook de slaapkamers van Robin en Leon zijn. Er was nog een kamer vrij boven, die als speelkamer dienst deed. ’t Is te zeggen, al onze Lego stond er opgeslagen, met nog wat ander speelgoed ook, maar gespeeld werd er niet echt. Want Robin speelt niet meer met speelgoed, Leon vond het zo ongezellig zo ver van ons vandaan (heel begrijpelijk) en Victor durfde er niet eens alleen te komen, zelfs niet op klaarlichte dag. Want oh, eng, een andere verdieping, hoor!

Enfin, we maakten een slaapkamer van de speelkamer, en verplaatsten de Lego naar de gelijkvloers. En dat nam veel meer tijd in beslag dan ik optimistisch had ingeschat. Maar we ruimden meteen ook kasten op en ik doneerde al het speelgoed waar niet meer mee gespeeld wordt. Zalig.

Ik presenteer u met trots onze nieuwe slaapkamer (de foto’s zijn al ietwat verouderd, want intussen zijn er nachtlampjes en ligt er een boek, maar ik was te lui om nieuwe foto’s te gaan maken):

Het is uiteraard nog niet perfect. Naast Victors bed is nog een elektriciteitsprobleempje dat Marcel nog gaat oplossen, maar er is geen elektrocutiegevaar, en dat is al veel. En dat kamerbreed tapijt, tja, dat is ook niet ideaal, maar ook een project voor later. Net als de aansluiting van de tv.

Maar voor nu zijn we tevreden. Het is een rustige kamer (hoera, minimalistisch!), we slapen er lekker en we hebben nu een mooi uitzicht op onze perfect onderhouden tuin (wel ja, op onze tuin), in plaats van op de straat. Ideaal.

Onze oude slaapkamer werd dan de speelkamer/dressing (want de kleren van Marcel en mij zitten er nog in de kast), en dat is ook een succes. Victor en Leon hebben er al heel fijn gespeeld, de Lego heeft een gebruiksvriendelijke plek gekregen en in de kasten is er stofvrij plaats voor gemaakte bouwwerken.

Kijk maar!