Het eerste leerjaar, begot!

Zo goed als dag op dag een jaar geleden schreef ik al eens over het huisonderwijs van Victor. Tijd voor een update, zou ik zeggen, want hij zit nu in het eerste leerjaar en dat is natuurlijk heel andere koek, ah ja.

Wel nee, dat valt nogal mee.

Het overgrote gedeelte van de dag speelt hij, of stelt hij vragen. Hij is trouwens niet meer de hele tijd een politie-inspecteur, maar speelt weer meer met speelgoed (driewerf hoera, want dat behoeft van mij heel wat minder input én we moeten ook geen mislukt Oost-Vlaams accent meer aanhoren). De Legotrein is momenteel favoriet, ik heb geen klachten. Allez ja, bijna geen. Breek me de bek niet open over die Legoblokjes.

Maar goed, wie eerste leerjaar zegt, zegt eigenlijk ook lezen en schrijven. En omdat Victor dat heel graag wil leren, zijn we daar quasi dagelijks mee bezig. Het schrijven gaat hem goed af, wat ik niet echt verwacht had van een kind dat in zijn leven nog niet vaak schrijf- of tekengerief in zijn handen heeft gehad.

Na het schrijven lezen we woordjes met de klanken/letters die hij al geleerd heeft. Hij hakt en plakt sinds vandaag niet meer (als in ‘v… ee… r…’ (pauze) ‘veer!’) maar leest iets vloeiender (‘vvveeeeeerrr’). Al een geluk, want dat tergend traag lezen deed me flashbacks krijgen naar mijn eigen eerste leerjaar met in het bijzonder de lessen klassikaal hardop lezen, waarop iedereen moest aanhoren hoe de anderen leerden lezen.

Eerlijk gezegd zou het qua formeel onderwijs na dat lezen en schrijven wel goed zijn voor mij. Want al de rest doet hij sowieso al uit zichzelf of doen we standaard met (een deel van) het gezin.

Maar goed, Victor vraagt, nee, smeekt, heel vaak om wiskunde te doen. De wiskunde van het eerste leerjaar heeft voor hem geen geheimen meer, maar in het tweede leerjaar is er wel nog wat te leren. Gelukkig maar dat hij daar niet nog elf maanden op moet wachten.

En dus kijken we al eens in een werkboekje van het tweede leerjaar, zodat hij bijvoorbeeld kan uitrekenen hoeveel strips papa wel niet heeft als Freek en Hannah er respectievelijk 28 en 29 hebben en ze er samen precies honderd hebben. Leuk dat hij zoiets vindt, niet normaal.

In ieder geval is dit een heel ander kind dan Robin, die wel veel aanleg heeft voor wiskunde, maar niet gemotiveerd was om enige oefening te maken, en mijn taalvaardige Leon, die ooit vroeg of we wiskunde niet konden wissen.

Uit zichzelf is hij nog bezig met de klok, de maanden van het jaar, de seizoenen, en zonsopkomst en -ondergang en hoe dat doorheen het jaar verandert. Hij doet moeilijke sommen (wel ja, moeilijk is natuurlijk relatief, ik vind ze zelf nu niet bepaald moeilijk), en denkt hardop na over centimeters, meters, kilometers,  kilometers per uur, miles per hour en knopen (dank u, Robin). Hij stelt vragen over maal en gedeeld door. Hij gebruikt procenten (‘Het is 62% zeker dat ik over vijf minuten in bad ga’). Ik weet ook niet waar ik dat aan verdiend heb.

Verder lees ik voor, zowel fictie als non-fictie, en kijken we naar documentaires. Momenteel is alles over de ruimte favoriet, en de serie ‘Er was eens, het leven’ op Netflix, over het menselijke lichaam.

Ook muziek en kunst verliezen we niet uit het oog. We zingen ‘Had je tien miljoen’ van Samson en Gert en verzinnen er soms een andere tekst bij (‘Had je tien miljoen, wat zou jij dan doen? Een schaaaar kopen en Leon zijn haar afdoen’). En hij heeft zowaar iets getekend afgelopen maand. Muzische vorming, check!

Sinds dit schooljaar doet hij met heel veel plezier judo, en we gaan een paar keer per week naar het bos, waar hij fietst terwijl Marcel en ik stappen en/of joggen.

Over het bos geschreven, de laatste keer stonden we even stil bij wat er allemaal van de bomen was gevallen en waarom. Toen Victor later stond te wildplassen, wees Marcel hem erop dat hij zelf ook een eikel had.

Dat was niet helemaal goed blijven hangen, want iets later zei hij:  ‘Mama, ik weet hoe het topje van mijn piemel heet. Een kastanje of zoiets.’

Ik zal Marcel wat wit wegtrekken, want die zag volgens mij een bolster voor zijn geestesoog. Hehe.

Ten slotte nog even een woordje over zijn sociale contacten, waar mensen toch nogal snel bezorgd over zijn als ze horen dat hij thuisonderwijs krijgt, want dat heeft zo de connotatie van ‘altijd thuis zijn bij mama en nooit of te nooit met andere kindjes in contact komen, ocharme zeg’.

Maak je maar geen zorgen, lieve lezer!

Behalve met de buurkinderen en zijn mede-judoka’s, speelt hij naar hartenlust met zijn vriendjes die ook thuisonderwijs doen. Gisteren bijvoorbeeld, zijn hier de hele namiddag drie kinderen op bezoek geweest, die al dan niet samen met Victor zo goed als al het speelgoed hebben uitgehaald en niets hebben opgeruimd. Een win-win, want ze hebben fijn gespeeld, en ik ben weer gemotiveerd om het speelgoed te minimaliseren.

Maar dat is stof voor een andere blogpost. Tot snel!