Gisteren deed ik sinds lang nog eens iets van spieroefeningen, want nu ik (al lang) geen baby’s, peuters of kleuters meer moet heffen, kwijnt mijn lichaampje langzaamaan weg en dat kan niet de bedoeling zijn.
Nog vóór Robin naar school vertrok, stond ik al min of meer enthousiast een YouTube full body workout te doen. Dat alleen al zou voor een daverend applaus of toch op zijn minst bewonderende blikken van mijn gezinsleden moeten gezorgd hebben.
Maar nee hoor.
Robin trok een wenkbrauw op toen hij me zag squatten, wierp een blik op de razend knappe lesgeefster met prachtig figuur inclusief subtiel sixpack, en sprak de bemoedigende woorden: ‘Die vrouw kan het wel veel beter als u.’
Dit had ik willen zeggen:
‘Ten eerste, en hoe vaak moet ik het nog herhalen, het is ‘dan gij’ en niet ‘als u’. En verder: zoudt ge het denken, Robin? Die vrouw is begot vijftien jaar jonger dan ik, en ze heeft geen drie kinderen gedragen, op de wereld gezet, met haar eigen lijf gevoed en er jarenlang haar slaap voor gelaten. Nee, zíj kon lekker onbezorgd sporten zonder honderdduizend keer per dag onderbroken te worden door haar nageslacht. En waarschijnlijk is ze ook minder lui, euh moe, dan ik. En laat mij nu!’
Maar ik zweeg. Ik had mijn adem nodig voor andere dingen.
Even later vertrok Robin naar school, en kwam Victor bij mij hangen. Hoeveel moet een mens zo ’s morgens vroeg verdragen, zeg?
Toen ik voor de zoveelste keer een halve minuut stond te planken en ja, oké, trilde van de inspanning, vroeg hij ongelovig: ‘Vind jij dat moeilijk?!?’
Elke keer als de lesgeefster een nieuwe oefening toonde: ‘Dat is keigemakkelijk!!’
Toen ik even een slok uit mijn drinkfles nam tijdens de paar seconden rust die me na elke vijf oefeningen gegund werden: ‘Die mevrouw heeft geen water, hoor.’
Toen ik een stretchoefening lichtjes aanpaste: ‘Waarom zet jij je handen op de grond?’
En toen ik na afloop zwetend opstond om te gaan douchen: ‘Waarom ben jij helemaal nat?’
Na mijn douche was ik uiteraard weer mijn frisse, energieke zelf, maar zo tegen het einde van de dag voelde ik toch wel aan vooral mijn beenspieren dat die duchtig werk hadden verricht die ochtend. Ik zei er terloops iets van, niet eens klaaglijk, maar het leverde me toch wat hoongelach van Robin op.
Je ziet, lieve lezer, voor die kinderen van mij is een carrière als sportcoach echt wel weggelegd…
Enfin, vandaag is dus de dag na die full body workout, en ik heb precies dringend een full body masságe nodig nu. Even Marcel gaan zoeken ;-).
Moeder aan de haard 