1 april

Lieve lezers die deze blog al een tijdje volgen, weten inmiddels dat ik erg vlijtig ben en altijd netjes mijn zaakjes op orde heb.

Oké, oké, dat is misschien lichtelijk overdreven. Toch haalde ik laatst met het mooie lenteweer de winterjassen van de kapstok en verving ze door minder warme exemplaren. En verder legde ik mijn dikke truien al ergens hoog in de kast, in de hoop ze pas in oktober weer tevoorschijn te moeten halen.

Vandaag is het 1 april en heeft het gesneeuwd. Volgende keer wacht ik echt tot de IJsheiligen gepasseerd zijn.

Maar 1 april, dus. Dat was natuurlijk de hele dag lachen, gieren, brullen hier, zo zijn we.

Nee, niet echt, maar Victor heeft wel met veel enthousiasme post-its beschreven en op ruggen geplakt, onderwijl de hele tijd giechelend. Het woordje subtiel is voor hem nog hoog gegrepen.

Leon, die normaal nu met een goede vriend aan zee zou zitten, is snotterig en koortsig, maar voelde zich iets beter dan gisteren en bouwde met LEGO een granaat na. Dat vond Victor het einde, en dus belandde de granaat meer dan eens vlak naast me, met de pin eruit getrokken dan nog. Een paar keer zogezegd paniekerig weglopen was net niet te veel gevraagd, maar ik had ook mijn grenzen (en een hoop administratief werk).

Robin ging vandaag gewoon naar school, maar heeft nu wel twee weken paasvakantie, hoera!

De laatste weken waren best pittig op school, met vooral veel werk voor Frans, en dat is niet bepaald zijn lievelingsvak.

Hij moest een presentatie in zijn eigen Franse woorden doen, en zo heeft hij er niet veel, maar de lerares vond het toch goed, dus dat was fijn. En verder had hij een grote toets over Franse werkwoordvervoegingen. Hij appte me dat hij zijn grand-mère vergeten was, die hij mocht gebruiken tijdens de toets. Grámmaire, vriend, grámmaire, of denk je echt dat oma mag komen helpen?

Ook de laatste bundel van wiskunde, een vak dat hem een pak beter ligt, zorgde voor wat frustratie,  want er moest nogal veel zorgvuldig geconstrueerd worden, en dat is ook zijn ding al niet. En toen hij een punt moest benoemen met de hoofdletter M, gaf hij het maar de kleine letter m, want hij was vergeten hoe hij de hoofdletter M moest schrijven. En dat gaf niet, want hij ging die toch nooit nodig hebben later, die hoofdletter M.

Toen ik hem er fijntjes op wees dat er in zijn eigen naam begot een hoofdletter M komt en zijn euro viel (‘Huh, in Robin? Aaaah, in mijn áchternaam!’), moest hij toch eens schaapachtig lachen.

Zo’n school waar bijna alles digitaal wordt gedaan, het heeft toch ook zijn nadelen. Misschien moeten we deze vakantie maar wat aandacht besteden aan opnieuw leren schrijven. Of misschien ook niet.