Ziek

Minstens twee van mijn kinderen zouden het durven tegenspreken, maar ik ben best nog jong. En ook vitaal, vol levenslust en onlangs nog had ik volgens de dokter indrukwekkend goede bloedresultaten.

Dus toen Leon ziek werd, zo anderhalve week geleden, ging ik er alvast niet vanuit dat ik ging volgen. En zelfs toen Robin en Victor het een paar dagen later ook te pakken hadden, maakte ik me nog geen zorgen over mijn eigen gezondheid. Ik voelde me immers nog kiplekker.

Kiplekker wil echter niet zeggen dat ik door die dagen huppelde als een jong veulen, want daar waren de omstandigheden niet echt naar.

Ik ga nu geen namen noemen, maar ik had een kind dat rochelend in de zetel lag en om het minste boos werd, een kind dat lijkbleek alleen maar scheen te wachten tot de dag over was, terwijl het af en toe weeklaagde dat het het haatte om ziek te zijn en een kind dat afwisselend veeleisend, zeurderig en huilerig was, maar wel aanhoudend hangerig. En alle drie hadden ze bijna geen eetlust, wat wel goedkoop is en dus langs de ene kant welkom in deze tijden van torenhoge inflatie, maar ik zag het toch liever anders.

Wat ik liever ook anders zag, waren de quasi slapeloze nachten, uiteraard aaneengesloten, met eerst een Victor die onrustige koortsdromen had, dan een kreunende en snotsnuivende Victor, daarna een voortdurend hoestende Victor en ten slotte een heerlijk slapende, maar luid snurkende Victor.

En en passant werd er ’s nachts op een onbewaakt moment vol in mijn gezicht gehoest, niesde meneer wel twee keer op mijn boterham en had hij de sterke voorkeur om ook overdag op mij of toch ten minste vlak naast mij te vertoeven.

Je snapt wel, lieve lezer, dat zelfs een fit en sterk lichaam als het mijne niet opgewassen is tegen zo veel virusgeweld in combinatie met totale uitputting. En dus voelde ik woensdagavond dat er iets leek te broeien bij mij, en vreesde ik donderdag voor de echte griep, want man man man, zo slecht had ik me in geen tijden gevoeld. Gelukkig was het vrijdag al duidelijk beter, dus dat was vals alarm.

Maar een pittig virus was het wel. Robin is intussen weer de oude, maar Leon en Victor, die eerst beter waren, zijn een beetje hervallen, al gaat het met hen intussen ook wel weer de goede kant op.

Alleen Marcel is gespaard gebleven, al voelde hij zich gisteren ‘toch ook een beetje zwak, hoor’, maar dat was misschien omdat hij drie dagen in zijn eentje het hele huishouden heeft rechtgehouden, het arme schaap.

Gelukkig ben ik sinds vandaag weer min of meer op de been, al staat mijn energiepeil nog op het niveau dat ik keuzes moet maken. Ik kan niet én de keuken opruimen én de was ophangen bijvoorbeeld, want dan krijg ik elastieken benen. Dus nadat de keuken klaar was, werd het deze blogpost schrijven. Hoera!