Ik weet niet wat het is, maar zo vanaf een jaar of twaalf beginnen onze kinderen ons heel dom te vinden. Ook oud trouwens, en dik, en niet mee met onze tijd, en zeurderig. Maar toch vooral dom.
Zoals zo veel in een kinderleven, is het natuurlijk een fase, maar helaas is het niet gewoon even een paar weken of maanden doorbijten, zoals toen ze doorkomende tandjes hadden, of verlatingsangst of gewoon zonder aanwijsbare reden heel slechtgezind waren.
Nee nee, voor deze fase hebben we een lange adem nodig van blijkbaar toch minstens een jaar of drie, en dan ben ik nog heel optimistisch, want die drie jaar zijn voor Robin bijna om en het einde lijkt nog niet in zicht.
Twee derde van ons gezamenlijk nageslacht zit er nu dus middenin, maar ze gaan er elk op hun eigen manier mee om. De ene denkt de wijsheid in pacht te hebben en alles beter te weten dan wij, en als wij niet akkoord zijn, dan snappen we het gewoon niet of houden we geen rekening met belangrijke factoren, oenen die we zijn.
De andere zucht vooral heel veel, en rolt met zijn ogen, of kan zo heel ongelovig kijken, zich net niet hardop afvragend hoe het in godsnaam mogelijk is dat we zó dom zijn. Of net wel hardop, dat kan ook. Waarop ik dan vraag of hij wel zeker is dat hij van zo’n domme moeder thuisonderwijs wil krijgen, en hij dan repliceert dat ze op school nóg dommer zijn.
Ik vat het maar op als een verdoken compliment.
Ik zou lieve lezers die stiekem denken dat de tieners hier misschien wel gelijk hebben met hun bikkelharde oordeel over de intellectuele capaciteiten van hun ouders graag willen geruststellen dat het allemaal nog goed meevalt.
Toch wil ik voor de volledigheid graag een uitspraak van Marcel meegeven, die hij weliswaar gekscherend deed, maar die toch niet echt geholpen zal hebben om de jongens op hun ongelijk te wijzen.
‘Ik heb een idee! Anders zetten we Leon op pauze, en zetten we hem twee jaar op zolder. Daarna zal het wel beter zijn met hem.’
Leon fronste hoofdschuddend en antwoordde: ‘Als je mij op pauze zet, is er daarna niets veranderd, hè.’
Godzijdank hebben we ons nakomertje Victor nog, van wie de puberteit nog in geen velden of wegen te bespeuren is. Hij doet nog van alles waar Robin en Leon zich bijna plaatsvervangend voor schamen, zoals op schoot zitten, een handje geven tijdens het wandelen, en ’s morgens bij ons in bed kruipen, ons allebei aanraken met zijn zweethanden en dan zeggen: ‘Iedereen die ik aanraak, vind ik lief.’
En verder heeft hij nog ontzag voor ons voor de meest kleine dingen. Zo ook toen Marcel, nadat ze net samen hadden gedoucht en zich afgedroogd hadden, zei: ‘Doe maar een hemdje aan. Toen ik klein was, had ik altijd een wollen en een gewoon hemdje aan, en kijk maar naar wat er van mij geworden is.’
Ik weet niet wat Marcel precies qua respons verwachtte, want er is zo veel van hem geworden, maar het was niet de ‘een dikke penis!’ die hij te horen kreeg, met nog een wijzend vingertje en opgetrokken wenkbrauwen erbij ook. Ach ja, hij moet het er maar mee doen.
Moeder aan de haard 