Twee weken geleden streek hier een pauw neer op ons terras, dat hij prompt doopte met een drol. Waarop ik prompt in de Facebookgroep van onze gemeente vroeg wie er zijn pauw kwijt was. Niemand blijkbaar.

Intussen is hij al een keer of twee vertrokken naar verschillende buren, maar het is hier blijkbaar goed, want hij komt steeds terug. En dus gaven we hem een naam: Bart. Bart de pauw. Mijn idee.

Bart is rustig en best tam, en eet met plezier van ons kippeneten. Al heeft hij volgens Robin eigenlijk siervogeleten nodig, dus hopelijk wordt hij binnenkort niet grauw en grijs, want dat zou zonde zijn.

Want het is een práchtig beest, echt wel. Ik heb zelfs fotobewijs, met dank aan Robin:

Lieve lezers die denken dat het heel idyllisch is, zo’n statige pauw in je tuin die geregeld met zijn kleurrijke staart staat te pronken, zal ik helaas moeten ontnuchteren.

Want Bart staat bijna altijd met zijn minder kleurrijke gat naar het raam als hij zijn staart open zwiert, en aan die staartveren is aan de achterkant niet veel bijzonders te zien.

En verder heeft hij zich vanaf dag één een lievelingsplek uitgezocht om te slapen, helemaal op de nok van ons dak, zo’n drie meter boven ons bed. En uiteraard wordt Bart wakker bij het ochtendgloren, en laat hij dat graag meteen luidkeels aan iedereen weten, of die het nu wel of niet horen wil. Ik wil het alvast niet.

Ook overdag schreeuwt Bart te pas en vooral te onpas (het leidt Robin uiteraard af van zijn thuisonderwijs), en hij doet dat luid en vol overgave. Het wordt trouwens effectief schreeuwen genoemd, het dierengeluid van een pauw, zo wist Google me te vertellen. We leren weeral heel wat bij.

Google wist bijvoorbeeld ook dat pauwenhanen sowieso veel schreeuwen, vooral in de lente, bijvoorbeeld om duidelijk te maken dat ze willen paren, dat het gaat regenen of als reactie op andere geluiden, bijvoorbeeld van een Marcel die schel ‘Teeeejoooooooo’ roept (dat specifieke geluid vond ik niet via Google, maar dat is onze conclusie uit eigen empirisch onderzoek). Zucht.

Maar ik ga stoppen met klagen, want toen ik ‘Waarom schreeuwt een pauw?’ begon in te typen in Google, gaf hij na de eerste woorden meteen al de suggestie ‘Waarom schreeuwt mijn man tegen mij?’  Dus nu ga ik even dankbaar zitten wezen om mijn lieve Marcel, die helemaal nooit tegen mij schreeuwt, met Bart als vredig achtergrondgeluid. Het leven is mooi.