Categorie: Geen categorie

Wandelen

~ Elke ~ Plaats een reactie

Afgelopen weekend gingen we nog eens wandelen met het hele gezin. Dat hing even aan een zijden draadje, want Marcel is geen fan van herfstweer. Maar ik beloofde hem dat het niet ging regenen (en dat was ook echt de voorspelling!) en er was ook niet zo veel wind, dus met een muts op zijn gevoelige hoofd zag hij het dan toch zitten.

Wandelen dus, zo met het gezin. In de herfst. Ik denk dan aan grof gebreide kabeltruien, uitgelaten kindertjes met rode wangen van de gezonde buitenlucht en nadien een heerlijk warme chocomelk bij de open haard.

Gezellig!

Alleen houden Marcel en de kinderen niet van warme truien, hebben wij geen open haard, en krijg ik vaak wat buikpijn van chocomelk. En ook tijdens het wandelen zelf gaat het er niet altijd gezellig aan toe, herfst of niet.

Want meestal heeft Victor na een tijdje mentale steun nodig om de wandeling te vervolmaken, en begint dat op mijn zenuwen te werken.

En Leon is gewoon echt geen fan van wandelen. Hij vindt het godsgruwelijk saai, zelfs met een entertainende Marcel naast zich (‘Pas maar op voor de krokodarissen!’).

Alleen Robin mort niet, en al zeker niet als we in de natuur wandelen. Hij is echt een buitenmens, en dat vind ik werkelijk waar, ondanks mijn gezeur over de immer vieze kleren, echt wel fijn.

Maar goed, gisteren was het dus wél gezellig. Want we deden een léuke wandeling. En dat het toch begon te regenen, vond zelfs Marcel niet erg.

Onlangs werd ik lid van de Facebookgroep ‘Wandelen met kinderen’, en daarin zitten mensen die ook kinderen hebben met korte beentjes en andere interesses, terwijl ze zelf wel graag met hun kroost eens buiten wat beweging hebben.

En die mensen delen in die groep de wandelingen die hun kinderen zonder zeuren uitstapten. Omdat ze wat avontuurlijker zijn bijvoorbeeld, of omdat er een zoektocht te doen is, of een speeltuintje onderweg.

Ik zag er het Totterpad in Meerhout als tip voorbij komen. Voor ons niet zo ver rijden, dacht Marcel, maar dat viel toch een beetje tegen. Ooit wist hij heel veel Vlaamse en Nederlandse gemeenten goed liggen, maar sinds de komst van de GPS is dat stukje brein toch een beetje ingedut.

Maar goed, dat Totterpad dus. Dat is dus een wandeling waar er wat avontuurlijkere dingen te doen zijn, zoals van steen naar steen stappen in het water, over smalle bruggetjes gaan en een houten parcours overklimmen.

Het was een dikke hit bij Victor. En ook bij Leon bespeurde ik toch wat enthousiasme.

We breiden er nog een gewoon stuk wandeling aan vast, en de moraal bleef goed. Er werd gehuppeld (of iets wat er op leek), er werden wedstrijdjes gelopen en er werd zo goed als niet gekibbeld. Wat mij betreft voor herhaling vatbaar, dus. Eens kijken waar we volgend weekend zouden gaan.

Die eeuwige was

~ Elke ~ Plaats een reactie

In een gezin van vijf is de was best een grote klus. En als een van de gezinsleden dan ook nog eens een smeerkees is zoals Robin, ja, dan heb je er wel echt je handen aan vol.

Van wie hij het heeft is een raadsel, want Marcel en ik zijn allebei gewoon netjes. En Robin vroeger ook, eigenlijk. Als klein jongetje leek hij zelfs wat smetvrees te hebben.

Vingerverven? Geen denken aan, die smerige verf op zijn handen!
Lekker spelen in de zandbak? No way! Want dat vieze zand kruipt overal tussen, hoor.
En er is zelfs een periode geweest dat hij aan tafel na elke hap zijn mond schoonveegde.

Overdreven, dat vind ik ook.

Maar nu overdrijft hij langs de andere kant.

Onlangs zei hij ‘dat hij het niet meer erg vindt om vies te zijn’. No kidding.

Had ik niet gedacht, hoor, van het kind dat rustig met zichtbaar vieze handen en nagels aan tafel komt, en dan verontwaardigd is dat hij ze toch echt eerst moet wassen. Dat zijn handen tijdens het eten altijd maar weer aan zijn trui afveegt. Dat je bijna letterlijk onder de douche moet schoppen of hij zou zich rustig twee weken niet wassen. Waarvan je duidelijk minder ondergoed in de was terugvindt dan van zijn broers.

Soms kan ik bijna niet geloven dat deze nonchalante halve landloper van een zoon ooit een heerlijk ruikend pietje-precies was. En ik geef toe dat ik er niet goed tegen kan.

Maar goed, de was dus. Voor de kinderen koop ik sowieso niet veel kleren, en ik heb die van mij en Marcel al eens min of meer geminimaliseerd, dus we moeten wel kort op de bal spelen, of er moeten er in hun blote pielemuis naar school. Marcel en ik werken grotendeels van thuis uit, dus wat we daar dragen (of niet), dat maakt niet veel uit.

We hebben wel een goede taakverdeling gemaakt: Marcel wast (nee, niet met de hand) en hangt op, en ik vouw en leg in de kasten. Behalve de kleren van de oudste jongens, die doen dat zelf. Oh, en ik strijk ook. Heel af en toe, een beetje. Maar Marcel nooit, en ik wel, en dus vermeld ik het graag even.

En het is niet dat alle huishoudelijke taken hier netjes gepland staan (hell no), maar bijna elke zaterdag vouw ik de berg was van de voorbije week. En als Victor me niet onderbreekt, vind ik dat leuke me-time, want intussen kijk ik op YouTube videoclips van de jaren negentig, audities van talentenshows, Britse stand-up comedy of video’s over minimalisme.

En van die laatste raak ik dan geïnspireerd, en wil ik aan de slag in huis. Vandaag schreef ik eerst deze blogpost, en tja, misschien moet ik eerst maar weer video’s kijken, want de inspiratie is nu ver te zoeken. Maar misschien straks. Of misschien ook niet. ’t Is weekend hè zeg.

Joepie

~ Elke ~ Plaats een reactie

Het is zover! Zo’n plaatske op het internet voor mij alleen, om te kwekken over wat mij interesseert? Yes please!

Ik ga schrijven over ons gezinsleven en wat ik als ouder belangrijk vind. Over hoe wij hier huisonderwijs geven. En over minimalisme, of beter gezegd: mijn weg naar een minimalistischer huishouden. En oh my, die is begot nog lang.

Een hamster van een man en drie slodderfloddertjes van kinderen helpen natuurlijk niet mee. Maar een mens mag dromen, niet?

Allez, we zijn vertrokken. Binnenkort vast en zeker meer!