Ik ben elke dag opnieuw blij dat wij thuisonderwijs doen. Ik zie dat mijn kinderen gelukkig zijn. Ik hou van de levensstijl zonder dagelijkse rush. Het is oprecht fijn om zo veel vrijheid te hebben.

Tegelijkertijd word ik soms zo moe van mijn kinderen dat de optie internaat even door mijn hoofd flitst. Even maar, hoor, maar jongens toch.

Dat ligt (groten)deels aan Victor, die los van het thuisonderwijs het woord mama véél te vaak in de mond neemt, omdat hij iets wil vragen, hulp nodig heeft of iets wil tonen. Hij zit de laatste tijd in een goochelfase, en mijn god, laat die alstublieft snel voorbij zijn.

Het probleem is niet dat ik niet wil kijken naar de trucs van een beginnend goochelaar, het probleem is dat ik niet wil kijken hoe die beginnende goochelaar zijn trucs min of meer in de vingers krijgt.

Victor wil een truc opnieuw en opnieuw uitproberen terwijl ik erop sta te kijken en ik vrees dat mijn geduld zo ver niet reikt. Hij maakt ook domme beginnersfouten, zoals doorzichtige bekers gebruiken die de truc meteen ook doorzichtig maken, onnozel lachen op het moment dat hij iets onopvallends probeert te doen en dingen die zouden moeten verdwijnen kletterend op de vloer laten vallen.

De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat hij gisteren wel drie munten van zijn zuurgespaarde zakgeld echt geruisloos liet verdwijnen, en jajaja, ze waren écht verdwenen hoor, voor altijd weg, maar toch moest Robin daarna de zetel opheffen zodat hij ze kon recupereren.

Ten tweede is er Leon, die me wel goed gerust laat als hij vrij is, maar de thuisonderwijstijd die ik met hem samenzit, mja, die zou ik echt wel op een aangenamere manier kunnen besteden. Hij heeft volgende week examen geschiedenis en laat dat nu net zijn lievelingsvak niet zijn, zeg. Wat dan wel zijn lievelingsvak is, heb ik nog niet kunnen achterhalen, trouwens. Maar goed, er wordt hier dus gezucht en geblazen dat het niet uitmaakt hoe de sociale piramide van de Egyptenaren, Grieken en Romeinen eruit ziet. En dat het veel te veel is. En dat hij het al wel kan. En dat het saaiiiii is, bruh. Enfin, je kunt het je wel inbeelden.

En dan Robin nog, die vele malen gemotiveerder is dan zijn broer, al zou die daarop zeggen dat eender welk getal maal nul natuurlijk nul blijft. Maar ik vind echt wel dat Robin min of meer uit de lapzwansfase lijkt te zijn, en ik weet niet of hij er nog terug in gaat sukkelen dus ik probeer er maar van te genieten zolang het duurt.

Genieten is nu wel een groot woord. Want Robin is nogal een vermoeiend kind om thuisonderwijs aan te geven. Het gaat allemaal trager dan zou moeten, en dat komt niet omdat hij het niet snapt, maar wel omdat hij steeds maar opmerkingen heeft op de leerstof, die ofwel kritisch, ofwel belachelijk, ofwel een combinatie van beide zijn. Ik illustreer met een aantal voorbeelden:

– Toen het over irrationale getallen ging (voor de lieve lezer die begrijpelijkerwijs niet meer thuis is in de wiskunde van de tweede graad: dat zijn oneindige kommagetallen waarbij er geen herhalend deel (een zogenaamde periode) na de komma is), en ik als voorbeeld pi gaf, zei Robin: ‘We kunnen toch niet zeker weten dat er geen periode is bij pi, ah nee, want pi is oneindig. Misschien komt daar ooit wel ergens een periode in, hè.’

– Toen we chemie deden en ik even aanhaalde dat het woord oplossing in de chemie iets anders betekende dan in de wiskunde, kreeg ik de volgende bezwaarlijk intelligent te noemen opmerking te horen: ‘Er zijn gewoon te weinig letters en daarom moeten ze dezelfde woorden gebruiken voor dingen met een andere betekenis.’

– En nog eens tijdens chemie, toen even vermeld werd dat twee voorwerpen met dezelfde massa niet noodzakelijk hetzelfde volume hebben, ah nee, want een kilo pluimen neemt meer plaats in beslag dan een kilo lood, kwam er dit pareltje: ‘Misschien heeft dat wel hetzelfde volume hè, als je bijvoorbeeld die pluimen keihard bij elkaar duwt met een hydraulische pers.’

Enfin, door deze blogpost te schrijven, zijn mijn zenuwen weer wat gekalmeerd. Eens vragen aan Victor of hij niet een nieuwe truc heeft om te tonen.

Al bijna hun hele kindertijd gaat het bij alle drie mijn kinderen zo: ze krijgen interesse in iets, verliezen zich er helemaal in en zijn dan niet te stoppen. Ze lezen erover (of wensen erover voorgelezen te worden), kijken filmpjes, stellen oneindig veel vragen, en vertellen en vertellen en vertellen erover tot je hen verbiedt om er nog een woord over te zeggen omdat je anders niet meer voor jezelf instaat. Jezus toch.

Robin heeft bijvoorbeeld een kippenfase gehad, en later ging het over honden, pompoenen, het menselijke lichaam, konijnen, opnieuw kippen, Tesla, Usain Bolt, fotografie en nu weer kippen.

Bij Leon waren het onder andere treinen, de ruimte, Harry Potter, hoe je een Rubik’s Cube oplost, topografie, communisme en nu is schaken al wat de klok slaat.

En bij Victor is het heel lang de politie geweest (trouwe lezers van mijn blog herinneren het zich vast wel), en verder ook de ruimte, snelle auto’s, en vliegtuigen, liefst neerstortende dan nog.

En sinds een maand of drie is het schepen, maar dan alleen schepen die vergaan zijn, het luguber kind toch weer. Hij wil er echt alles over weten, zoals de afmetingen van het schip, het bouwjaar, het aantal passagiers, wanneer het gezonken is, wat de oorzaak was, hoe het zinkproces precies verlopen is, hoe lang het duurde, hoeveel doden er waren en nog veel meer.

Gelukkig zijn er heel wat scheepsrampen verfilmd, en van minstens eentje zijn er zelfs live beelden, en dus is YouTube een fijne bron van zinkscènes.

Je kan het wellicht al raden, lieve lezer, maar de Titanic is zijn favoriet. En dus heeft hij van Lego een schaalmodelletje gebouwd dat op dezelfde plek kan breken als de Titanic deed toen die zonk. En natuurlijk maakte hij er ook een ijsbergje bij, ah ja.

En dan tijdens zijn spel, hij kan er uren mee bezig zijn, zingt hij echt elke keer uit volle borst My Heart Will Go On van Celine Dion in zijn Engels met heel veel haar erop. Want dat liedje is, raar maar waar, heel vaak de achtergrondmuziek van de YouTube-filmpjes die hij kijkt.

Ook terwijl ik deze blogpost schrijf, zit Victor naast mij te zingen. Het is een wonder dat ik iets uit mijn toetsenbord krijg.

Al heeft het ook wel voordelen, hoor, zo’n zingend kind de ganse tijd. Het brengt bijvoorbeeld echt leven in huis, al was hier eigenlijk al wel leven genoeg.

Maar ik ga wel weten wat te zeggen tegen de onderwijsinspectie volgende keer, als ze vragen wat die onartistieke cultuurbarbaar van een kind van mij in godsnaam doet voor muzische vorming. Aha!

En verder betekent dat vele zingen voor mij ook dat hij blij is, en dat is toch een fijne gedachte, die ik ook met Leon deelde toen die gisteren zijn beklag deed over Victors niet aflatende gezang.

‘Hij wel ja, maar iedereen rond hem niet meer!’

We troosten ons maar met het feit dat hij een betere zangstem heeft dan zijn vader. Het had echt véél erger kunnen zijn.

Empathisch als ik ben, hoop ik dat er niet te veel lieve lezers zijn die steeds reikhalzend uitkijken naar een nieuwe blogpost, want dan zaten die dit jaar al serieus op hun honger en ik heb er niet eens een goed excuus voor (een slecht ook niet).

Enfin ja, ik heb niet veel tijd, hè. Met drie kinderen in thuisonderwijs en dan ook nog mijn werk, dat eeuwige huishouden en YouTube bingen… Wanneer moet een mens nog bloggen? Ik zal mijn prioriteiten eens moeten bijstellen.

Vooral dat thuisonderwijs neemt heel veel tijd in beslag. Gelukkig kunnen Robin en Leon wel een aantal dingen samen doen, al loopt dat niet altijd van een leien dakje. Ofwel zit er ene te dicht met zijn voeten bij de andere, zegt iemand al dan niet moedwillig het antwoord voor (Robin!) of worden er winden of boeren gelaten (ik laat in het midden wie daar quasi altijd schuldig aan is, al kan ik wel verklappen dat ik het niet ben).

Het thuisonderwijs gaat, zoals zovele dingen, met ups en downs en de laatste tijd zitten we niet bepaald in onze beste periode. Ik weet ook niet waar het aan ligt, maar de motivatie bij zowel de leerlingen als de leerkracht hier, is bij momenten ver te zoeken.

Robin is nog mijn meest gemotiveerde kind, al is dat momenteel geen heuse prestatie, maar oké, ik klaag niet. Marcel en ik maken elkaar zelfs wijs dat we het ergste van zijn puberteit al achter de rug hebben, wat met zijn veertien en een half wellicht onwaarschijnlijk is, maar laat ons alstublieft in de waan, lieve lezer, het is zo al moeilijk genoeg.

Victor is van mening dat hij nu wel juist genoeg kan schrijven zeg, dus waarom in godsnaam nog verder oefenen, pffff, moet dat echt? Ja, kind.

En dan Leon nog, die werkelijk geen enkel nut ziet in geen enkel van de vakken waar hij nog examen voor moet afleggen, en je gaat het niet geloven, maar de vakken waarvoor hij al examen gedaan heeft, daar zag hij ook het nut al niet van in. Gelukkig zijn zijn resultaten tot nu toe meer dan behoorlijk en hoeft hij ze niet opnieuw te doen.

Ik ben zelf niet echt te vinden voor examens en punten en vooral de invloed daarvan op het leren van kinderen (en dan druk ik me nog zacht uit), maar examens horen er nu eenmaal bij als je thuisonderwijs doet (in het merendeel van de scholen natuurlijk ook). En ja, ik wil ook wel dat ze uiteindelijk hun diploma secundair onderwijs halen, om dan liefst ook leergierig en vol interesse het hoger onderwijs door te huppelen, want met hun handen werken zit er hier écht niet in.

Thuisonderwijskinderen zijn verplicht om op de leeftijd dat ze normaal in het zesde leerjaar zouden zitten een reeks examens af te leggen om het getuigschrift basisonderwijs te halen (dat is voor onze Victor van zeven nog ver weg), en daarna om de examens van de eerste graad secundair onderwijs te doen, via de examencommissie in Brussel. En daar is Leon dus mee bezig.

Ik vond zelf de examenperiodes in het secundair onderwijs nog wel oké. Je had steeds een namiddag vrij om het examen van de dag erna te studeren, en voor mij was dat altijd ruim voldoende, al beweer ik niet dat die leerstof ook in mijn lange termijngeheugen geraakte. De namen van de verschillende soorten wolken, wanneer je de subjonctief in het Frans ook alweer moet gebruiken of hoe je in godsnaam een integraal oplost? Ik zou het begot niet meer weten, maar ik leer het wel weer opnieuw met mijn kinderen nu. Ik kijk er al naar uit, zeg.

In ieder geval werkt de tactiek om vlug de dag voor het examen alles te leren niet voor de examencommissie, want het gaat steeds over leerstof van een hele graad, en die krijg je niet eens overlopen in die tijd. Dus idealiter zou Leon goed op voorhand bekijken wat en hoeveel hij precies moet leren, om die grote brok leerstof dan te verdelen over de tijd die hij nog heeft tot het examen, uiteraard ook nog tijd vrijhoudend voor broodnodige herhaling. Ja toch?

Zo gaat het dus niet. Gelukkig weet ik dat plannen sowieso nog moeilijk is voor pubers vanwege hun totaal onderontwikkelde prefrontale cortex, en voor pubers als Leon, die in een ongemotiveerde lapzwansfase zitten, is het dus helemaal niet te doen. Ik ben dus al blij dat hij ongeveer doet wat ik hem vraag, laat ons het daarop houden.

En natuurlijk zal hij ook moeten leren plannen, maar ik ga dat uitstellen tot hij in een andere fase zit. Want ooit gaat die wel komen, hoor. Ja toch?

Stinkend rijk zou ik niet zijn, maar ik zou toch al ne schone zakcent hebben als ik een euro had gekregen voor alle keren dat iemand een van de volgende dingen zei of vroeg nadat ons thuisonderwijs ter sprake kwam:

 ‘En heb jij dan voor juf gestudeerd?’
Nee begot, nog in geen honderd jaar, maar mijn eigen kinderen in toom houden en iets uitleggen, dat lukt vooralsnog prima, hoor.

‘Oeioei, en het sociaal contact met leeftijdsgenootjes dan?’
Dat is er, wees gerust. We zitten heus niet elke dag de hele tijd thuis, met onze neus in de boeken. De kinderen zitten in een of meerdere sportclubs. We doen al eens iets met andere (thuisonderwijs)gezinnen. En, ongelooflijk maar waar, ze hebben vrienden. Al gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat dat niet allemaal leeftijdsgenootjes zijn. Dus ik weet niet of die wel allemaal tellen.

‘En willen ze dat ook zelf, dat thuisonderwijs?’
Nee, ze hebben er totaal geen zin in en zouden véél liever naar school gaan, maar ze hebben natuurlijk niets te willen en het leek me wel een leuke uitdaging om algebra en woordjes Frans in onwillige puberhersenen te pompen. NATUURLIJK WILLEN ZE DAT ZELF!

En vooral deze:

‘Amai, ik zou dat niet kunnen, mijn kinderen de hele dag thuis.’
Misschien niet, daar spreek ik me niet over uit. Maar ik kan het wel, en ik heb daar eigenlijk weinig moeite mee.

Natuurlijk is het niet altijd gemakkelijk, neemt het veel tijd in beslag en is het een grote verantwoordelijkheid, maar hoe langer ik thuisonderwijs geef, hoe blijer ik ervan word. Want het heeft zo ontzettend veel voordelen, echt te veel om op te noemen.

Ik kies er willekeurig een paar uit, wellicht niet de belangrijkste:

– Een puber in de groei kan zo veel eten als hij wil. Hónger dat Robin de vorige twee schooljaren geleden heeft op school, je kunt het bijna niet geloven. En dan ging hij nog naar een school waar je gerust tijdens je schoolwerk een tussendoortje mocht eten, hè. Maar blijkbaar was zijn rugzak niet groot genoeg (‘Al mijn eten was al op nog voor het middag was!’).

Thuis is er wel altijd eten, al zitten we hier natuurlijk met de beperkingen van onze koelkast en voorraadkast, waar, ik geef het toe, al eens iets in ontbreekt, en ook met de beperkingen die wij als ouders opleggen inzake ongezonde voeding. En dus horen we geregeld dingen als: ‘I need food!’, ‘Er is niks in huis. Ik wil iets lékkers eten!’ en ‘Een appel? Mja, maar dat is weinig energie voor veel geknabbel.’

– We hebben hier weinig last van vreselijke scheldwoorden. Robin en Leon zijn wel een paar jaar naar school gegaan, en dat heeft hun woordenschat op een minder positieve manier verruimd, dat kan ik niet ontkennen. Gelukkig heeft Victor daar niets van overgenomen. Het ergste wat daar tot nu toe uitgekomen is, en toen was hij echt wel héél boos op mij, is (hou je vast, lieve lezer!): ‘Stom persoon!’ Ik kan daar precies nog wel mee leven.

– Je hebt vanop de eerste rij zicht op het leerproces en de ontwikkeling van je kinderen, en ik vind dat echt een voorrecht. Zo lukt het Victor intussen wél om de juiste bewerking bij een vraagstuk te bedenken (hoera!), en is het enkel nog de antwoordzin waar we nog werk aan hebben. Onlangs rekende hij een vraagstuk uit, en toen ik hem vroeg om een zin te maken van zijn antwoord, kwam hij alleen op: ‘Want het is acht.’

Je ziet het, lieve lezer, dat thuisonderwijs is elke dag opnieuw een doldwaas avontuur. Benieuwd wat morgen weer brengt (behalve maaltafels, merkwaardige producten en de passé composé dan).