Had je me tien jaar geleden gezegd dat ik ooit huisonderwijs zou geven, dan had ik je net niet in je gezicht uitgelachen.
Want ik ben in de verste verten geen schoolmoustache, zoals Marcel zou zeggen. Ik ben verschrikkelijk ongeduldig. Ik hou niet van spelen met kinderen, ook niet als het de mijne zijn. Knutselen? Laat me ervan gerust!
Maar het kan verkeren. We blijken slimme kinderen te hebben. Ik zeg het maar zoals het is. Leuk, zou je denken. Of makkelijk.
Euh, nee.
Als je een stuk slimmer bent dan je klasgenootjes, tja, dan pas je er niet lekker bij. En van een juf die veel te vaak en te lang uitlegt wat jij al láng weet, daar word je ook niet vrolijk van.
En zo zaten we met een zesjarige die pertinent niet meer naar de Freinetschool wou die we met liefde hadden uitgekozen, en met een zevenjarige die thuis alleen nog maar in de zetel hing, tussen zijn boze buien door. Die elke dag buikpijn had. Die op een diepepunt uitriep dat hij dood wou.
En ik mag dan geen leuke speelmoeder zijn die geduldig naar hun langdradige verhaaltjes luistert, maar ik ben wel een moeder die alles zou doen opdat haar kinderen gelukkig zijn.
Dus toen in februari 2016 na veels te veel gesprekken met de school en het clb bleek dat de gedane aanpassingen niks uithaalden, was de beslissing snel genomen. Huisonderwijs it was.
Robin was zeven en deed de rest van het schooljaar niets wat ook maar leek op onderwijs. Maar we kregen wel zijn lachkuiltjes opnieuw te zien, en hij speelde weer.
Leon was net zes en eigenlijk nog een kleuter, maar hij smeekte me om hem te leren lezen en schrijven. Een droom voor huisonderwijzers was hij, ik denk er met weemoed aan terug.
Victor was acht maanden en vooral een stoorzender bij het huisonderwijs. En dat bleef hij in de jaren die volgden. Al een geluk dat hij zo schattig was.
Intussen zijn we heel wat jaren verder. Victor, net zo pienter en gevoelig als zijn broers, is nooit naar school geweest. Zijn grote broers zijn intussen allebei een paar jaar weer naar school gegaan, maar kozen in 2022 toch weer voor huisonderwijs.
Eclectisch, zo zou ik onze stijl van huisonderwijs omschrijven. Oftewel: we doen maar wat. Ik heb er alle vertrouwen in dat het goed komt.
Moeder aan de haard 