Vandaag was de laatste dag van de krokusvakantie. Vooral Robin is daar niet over te spreken, maar goed, hij is dan ook het enige kind hier dat nog naar school gaat, dus dat is wel begrijpelijk.

Toen ik hem daarnet vroeg om even een minuutje met iets te helpen, zei hij: ‘Wil je nu echt dat ik in mijn láátste uren vakantie aan zóiets mijn tijd ga besteden? Morgen moet ik terug naar school, hoor!’

Hij vond de vakantie veel te kort, maar dat had hij op voorhand ook al aangekondigd, dus dat was geen verrassing.

Wat niet hielp, is dat hij een beetje huiswerk voor wiskunde en Frans had, en dat belette hem naar eigen zeggen om ten volle van de vakantie te genieten, want, en ik citeer: ‘ik denk te vaak aan wat ik nog voor school moet doen.’

Ja kind, maak uw huiswerk dan een van de eerste dagen, dan hoeft ge er toch niet meer aan te denken?

Het was belachelijk dat ik zoiets durfde te zeggen. En verder bleek ik ook te veel van hem te verlangen qua huishouden en vooral zijn eigen rommel opruimen, en dat maakte het allemaal nog veel erger, zeg. Het arm schaap.

Wat schoolwerk betreft (en ook vele andere dingen), was ik zelf natuurlijk een voorbeeldig kind, maar Marcel moest met het schaamrood op de kaken bekennen dat hij dat ook steeds uitstelde. Wel ja, schaamrood op de kaken… Eerder met een grijns vertelde hij dat hij op vrijdagavond zijn boekentas in een hoek gooide, om ze er heel misschien zondagavond weer uit te halen om iets voor school te doen. Heel misschien.

Enfin ja, een goed voorbeeld is Marcel weerom niet te noemen, maar gelukkig is Robin van nature plichtsbewuster, dus ik hoef hem niet achter zijn vodden te zitten voor dat huiswerk. Hij zou er gewoon wat minder over moeten klagen, dat zou al fijn zijn.

Leon en Victor hadden ook vakantie, want tijdens schoolvakanties doen we niet aan thuisonderwijs, maar Victor stopt natuurlijk nooit met leren. Hij is de laatste tijd vooral veel bezig met lezen, en zo pikt hij natuurlijk heel wat op. Vandaag nog zei hij: ‘Mama, wist je dat vergrendelt soms met een t en soms met een d geschreven wordt?’

Ja, vriend, dat wist ik, en mijn hart maakt een sprongetje van vreugde dat jij dat al ontdekt hebt. Binnenkort maken we eens tijd voor de dt-regels, ik kan al niet meer wachten.

Leon is helaas iets minder leergierig en in mijn beleving heeft hij vooral veel lamlendig rondgehangen in zijn pyjama afgelopen week. In Leons beleving blijkbaar niet, want zelf vond hij de vakantie te druk, en hij wil de volgende keer meer dagen gewoon thuis zijn zonder bezoek en zonder plannen. Al een geluk dat hij morgen niet naar school hoeft, maar kan bijkomen van de drukke week, zeg.

Het leven gaat met ups en downs, en het lijkt er sterk op dat mijn blog het eerste is wat ik verwaarloos, nog vóór het huishouden, als het wat minder gaat, als ik het drukker heb dan normaal of als ik in mijn hoofd te veel met andere dingen bezig ben.

Ik begin dus maar met mij te excuseren, lieve lezer, dat het begot twee maanden geleden is dat ik nog iets postte, en ik beloof bij dezen meteen plechtig dat ik weer meer ga schrijven. Want behalve hopelijk wat entertainment voor jou, is deze blog toch ook wel een hobby, en ik heb al zo weinig hobby’s (of telt YouTube-filmpjes kijken ook?) dat het wel erg zielig wordt als schrijven zou wegvallen.

Maar goed, doordat ik hier zo lang niet geschreven heb, ben je ook niet op de hoogte van wat er wel niet allemaal gebeurd is ondertussen. Zoals ons hele gezin in de Covid-ziekenboeg, en een extra kind dat thuisonderwijs krijgt. Allez ja, het was al een kind van ons, hoor, want het is Leon maar, die kort gezegd en zacht uitgedrukt toch niet erg gelukkig werd van school. Ik wijd er in een volgende blogpost ongetwijfeld verder over uit.

Maar ups en downs dus, en sinds we kinderen hebben al helemaal. Het was in hun prille kindertijd extremer, maar ook nu nog hebben ze alle drie periodes waarin ze zo lief en leuk zijn dat ik er in een onbewaakt en, ik geef het toe, onnozel, onrealistisch, onverantwoord en belachelijk hormonaal moment nog wel een zou willen (gelukkig heb ik Marcel om me tegen te houden), en periodes waarin ik me afvraag waarom ik in godsnaam niet geleerd was na één kind, en waarom ik kinderen zonder broers of zussen zielig vond.

Momenteel zitten ze hier alle drie in een best aangename periode, maar tot voor kort was dat vooral met Victor helemaal niet het geval.

Nu moet je weten dat Victor in zijn normale doen geregeld dingen zegt als:

‘Jij bent de liefste vrouw van de hele wereld, en papa is de liefste man.’
‘Hier lig ik nu, naast deze mooie vrouw.’
‘‘Amai, je hebt iets moois aan, mama. Maar ja, al jouw kleren zijn eigenlijk wel mooi, hè.’
en
‘‘Ik zie grijs haar daar, maar ik vind dat mooi, hoor, grijs haar.’

Je ziet, dat kind is helemaal zot van zijn ouders en kan dat gewoonlijk niet genoeg benadrukken.

Nu ging het ietwat anders. Zo was hij een keertje boos omdat ik geïrriteerd op hem had gereageerd nadat hij al een héle dag ambetant deed.

Ik zei te mijner verdediging:
‘Ja zeg, mijn geduld is niet eindeloos, hè Victor, ik ben ook maar een mens.’
– ‘Een slecht mens!!’

En verder deelde hij me geregeld mee dat hij me niet meer graag zag en dat hij me nooit meer wou zien, bijvoorbeeld omdat hij niet à volonté koeken mocht eten, omdat ik geen zin had om uit mijn hoofd een legovliegtuigje te bouwen of omdat hij ’s avonds na het tandenpoetsen geen glas sap meer mocht.

Sinds een week of wat zit hij gelukkig weer prima in zijn vel. Gisteren zei hij bijvoorbeeld: ‘Ik zie u voor altijd graag! Misschien ga ik ooit nog wel eens zeggen dat ik u niet meer graag zie, maar ik meen dat dan niet.’

Allez gij! Maar lief dat je het zegt, kind. Ik zal er u te gepasten tijde aan herinneren.

Ik lees geregeld voor uit mijn blog aan mijn kinderen, want die vinden dat leuk, echt waar. Vooral Victor vindt hem hilarisch zodra hij er zelf in voorkomt. Roald Dahl en David Walliams verbleken hier in vergelijking met mijn blog, je kunt het bijna niet geloven. Oké, oké, dat is overdreven, ik geef het toe.

Maar ik lees er dus wel uit voor, op mijn of hun verzoek, dat laat ik in het midden, en na het aanhoren van mijn laatste post over zijn ‘talenkennis’, maakte Victor me er attent op dat ik een belangrijke rechtzetting moest doen: ‘Je bent een taal vergeten! Ik kan ook Duits! Eins zwei drei Polizei saufen!’ Dus bij dezen: hij spreekt ook vijf woorden Duits. Of hij er ver mee gaat komen, tja, dat lijkt me duidelijk.

Waar hij ook niet ver mee gaat komen, is met het oplossen van raadseltjes. De klassiekers, daar tuint hij steevast in. Want ork, ork, ork, volgens Victor eet je soep met een vork, hoor. En oppe, oppe, oppe, als het groen is moet je stoppen. En toen ik vroeg: ‘Jantjes vader heeft drie zonen: Kwik, Kwek en …?’, riep hij enthousiast: ‘Kwok!’ Ik weet ook niet wat er van dit kind moet worden.

Gelukkig vindt hij vraagstukken uit een saaie wiskundemethode ook leuke raadseltjes (ik profiteer er maar van zolang het duurt). En gelukkig gaat het oplossen daarvan wel een stuk beter.

Het was even afwachten hoe dit kind om zou gaan met het schrijven van de bewerking van een vraagstuk. Robin kon die jarenlang totaal niet geven, want het juiste antwoord kwam op een scherm in zijn hoofd (zijn woorden), en nee, hij wist ook niet hoe dat daar gekomen was.

Leon had dan weer de tactiek om gewoon een bewerking te bedenken die paste bij de uitkomst. Bij het vraagstuk ‘In de klas zitten 32 kinderen, en 17 kinderen zijn meisjes. Hoeveel jongens zitten er in de klas?’, schreef hij ooit 5 x 3 = 15 bij de bewerking. En ik moest daar maar niet over zeuren.

Ik had gehoopt dat Victor wel wat metacognitieve vaardigheden bezat, maar dat bleek ijdele hoop. Onlangs ging hij berekenen hoeveel glazen nog leeg waren als er in totaal 42 glazen waren en er al 31 gevuld waren. Poepsimpel, vond hij, en bij de bewerking schreef hij: ‘5 + 6 = 11’. Zucht. ‘Ja, maar, dat is toch juist, 5 + 6 is toch 11? En er zíjn toch ook 11 lege glazen?’

Maar ik mag niet klagen, echt niet. Want het is zó leuk om een kind in huis te hebben dat echt plezier heeft in leren, over wat dan ook. Hij vindt zo goed als alles interessant, en is de hele dag af en aan bezig met vooral rekenen en schrijven.

Een paar dagen geleden kwam hij giechelend de prachtig geschreven woorden ‘prot’, ‘sget’ en ‘wint’ tonen, en vandaag ‘fart’ en ‘pis’. Aan zijn spelling is nog werk, ja. En ook aan zijn gevoel voor humor. Dat laatste komt hopelijk vanzelf. Maar uit ervaring weet ik dat dat nog járen kan duren. Nietwaar, Marcel?

Sinds dit schooljaar heeft Victor een heuse hobby: twee keer per week trekken we naar de sporthal voor een uurtje judo.

Beslissen of dat voor hem wel de goede hobby was, had wel nogal wat voeten in de aarde, want Victor is een kind dat graag eerst een tijdje de kat uit de boom kijkt.

Ter illustratie: je hebt kinderen die in een binnenspeeltuin niet weten hoe snel ze hun schoenen uit moeten doen om zich daarna met oorverdovende oerkreten in het ballenbad te storten, en je hebt kinderen als Victor. Die moet altijd eerst op schoot ontdooien, wennen aan het lawaai en rondkijken, en dan wachten tot er niet te veel kinderen meer zijn, en dán, met wat geluk, komt hij los en heeft hij best een leuke tijd.

Het is al een stuk beter dan vroeger, hoor, en hij heeft het ook van geen vreemden. En hey, met mij is het ook goed gekomen, al zeg ik zelf.

Maar beslissen of hij eens een judoles wou proberen, daar moest hij toch ook echt zijn tijd voor nemen. En geen kwartiertje of zo, maar drie volledige lessen, die hij vanaf de kant in detail observeerde, terwijl hij zorgvuldig nadacht of hij het misschien ook wel leuk zou vinden.

Na rijp beraad besloot hij ervoor te gaan, en dat was zijn beste beslissing ooit, volgens mij.

Hij gaat dolgraag, en wil oprecht een goede judoka worden, en dus zien we hier geregeld een jongetje passeren in zijwaartse bijtrekpas, een jongetje dat steeds opnieuw achterwaarts over zijn schouders rolt op de mat in de living en een jongetje dat een gewillige grote broer in een houdgreep legt, en nog juist ook.

Een bijkomend voordeel van die judolessen is dat hij er ook enkele woordjes Japans leert, en laat vreemde talen nu net iets zijn waar hij de laatste tijd bijzonder enthousiast over is.

Naast dat Japans, spreekt hij ook enkele woordjes Russisch, Chinees en Spaans. Enkele woordjes dus, als in een of twee of heel misschien drie. Niets om over naar huis te schrijven, maar Victor is er trots op.

In het Frans kan hij iets meer, zoals een klein beetje tellen en een paar woorden, maar dan wel echt de juiste om een verpletterende indruk te maken. Toen de directrice van Leons school vorig schooljaar aan Victor vroeg of hij ook al Frans kon, haalde die nonchalant zijn schouders op en zei: ‘Français’. Ze keek verwonderd, knikte goedkeurend en verdween voor ik kon zeggen dat dat het enige woord was dat hij toen kende, naast ‘boshoer’ nasaal uitgesproken, geleerd van een van mijn broers (een leraar, nota bene).

Het is wel duidelijk Engels waar zijn hart ligt, want dat spreekt hij hier dagelijks, of toch iets wat daarvoor moet doorgaan.

Behalve de I have can’t waar ik vorige keer iets over vertelde, heeft hij de laatste dagen vooral de neiging om Nederlandse woorden uit te spreken met de klank ‘ie’ er ergens in, en dat moet dan doorgaan voor Engels.

Dat gaat dan ongeveer zo:

‘Mama, hoeveel poten heeft een spin ook alweer?’
-‘Acht’
‘Aha. Eight piet.’

En

‘Allez, Victor, doe uw kousen aan, vriend, we zijn al te laat.’
-‘Yes, okay, I have my kies.’

Ik word daar soms moe van, lieve lezer, hoe zoudt ge zelf zijn, zeg? Maar het betert wel, hè. Ooit.

Mensen die spelfouten maken, je hebt ze in alle soorten en maten. Ook heel intelligente en/of hoogopgeleide mensen zijn soms slechte spellers. Omdat ze het nooit goed hebben geleerd op school. Omdat ze dyslexie hebben. Omdat het hen geen hol interesseert.

Dat neemt allemaal niet weg dat ik graag zou hebben dat mijn kinderen, waarvan er minstens twee geen dyslexie hebben (over de derde kan ik daarover nog geen uitspraken doen), meer dan behoorlijke spellers worden.

De twee oudsten zijn alvast goed op weg. Leon is net als ik van nature een goede speller (en een gretige lezer, dat speelt ongetwijfeld mee), en maakt slechts zelden een fout. Hij doet me denken aan mezelf toen ik klein was: een kei in spelling, hoewel dat onnozele kofschip en de regel van ‘mondje open, lettertje lopen’ me helemaal niets zeiden. Ik knikte braaf en deed mijn eigen ding, en dat was toch altijd juist.

Robin heeft wat meer moeite gehad met spelling (‘ze weten zo ook wel wat ik bedoel’), maar ging de laatste paar jaar met sprongen vooruit, helemaal vanzelf. Ik krijg al lang geen pijn meer aan mijn ogen als ik zijn teksten lees.

Bij beide jongens ben ik al wel het gevreesde ‘is’ in plaats van ‘eens’ tegengekomen, en ook al ‘men allerliefste mama’. Oké, oké, ik weet niet meer zeker dat er ‘allerliefste mama’ achter kwam. Oké, oké, ik weet het wel nog. Niet dus.

Maar goed, ze zijn er dus nog niet, maar ze komen er wel. Mag ik begot hopen.

En dan is Victor er nog. Ik leer hem lezen, schrijven en spellen met de Alfabetcode, die radicaal anders is dan de traditionele Vlaamse en Nederlandse taalmethodes. Voor mij houdt ze alvast veel steek.

We zijn nog maar sinds september bezig, en zitten nog in de fase van de basiskoppelingen, wat erop neerkomt dat Victor de meest voorkomende letter(combinatie) leert voor alle klanken die in het Nederlands voorkomen.

We doen zo goed als elke dag een klank, en voor hij begint te schrijven, bedenkt hij eerst een paar woorden waar die klank in voorkomt.

Dat gaat meestal gewoon goed, maar soms ook niet. Ik illustreer even met twee voorbeelden:

‘Ken je een woord met een eu, Victor?’
-‘Amai, een eu.’

En enkele dagen later, met de oe:
‘Oemai.’

In een later stadium van het leerproces, ziet juist leren spellen er met de Alfabetcode anders uit dan ‘we verdubbelen de medeklinker na een korte klinker, maar niet bij banaanwoorden natuurlijk, ah nee, en ja, ik weet het, zo zijn er wel veel, hè.’, waarmee ik Robin heb zitten ambeteren (sorry, vriend, ik wist niet beter). Ik geef nog wel eens een update als het zover is.

Of de Alfabetcode effectief is, dat is sowieso nog afwachten. Het zou natuurlijk ook zomaar kunnen dat Victor een spellingstalent is, hoewel wiskunde nog steeds favoriet is hier. Ik heb deze namiddag ruim een half uur sommen voor hem moeten bedenken in de auto, ik weet ook niet waar ik dat aan verdiend heb (‘Jij wou een kind!’, zou hij zelf zeggen).

Ah, en Engels, dat begint ook. Al kan ik niet zeggen dat dat al vlot loopt, want ik hoor hier al weken te pas en te onpas ‘I have can’t’ , en hij zegt zelf ook niet te weten wat dat betekent. Ach ja, het kind lijkt uiterlijk op mij en is rustig en beleefd. Marcels genen moeten zich ook érgens uiten, hè…

De paasvakantie is nog maar net achter de rug, en ik kijk alweer uit naar de zomervakantie. Nochtans hoor ik vaak mensen zeggen dat ze als een berg opzien tegen de schoolvakanties. En dat ze toch altijd blij zijn als de kinderen weer naar school mogen, amai zene.

Ik heb dus net het tegenovergestelde.

Misschien zijn mijn kinderen leuker om in huis te hebben dan de gemiddelde kinderen, ik weet het niet. Wel ja, ik weet het eigenlijk wel. Want ook al komen de helft van hun genen van mij, ze kunnen behalve lief en grappig ook heel irritant, onverdraagzaam en lamlendig zijn. En ze laten hier in huis veel rommel achter, en kruimels.

Dus neuh, het is niet altijd een plezier om hen in huis te hebben. Maar toch vind ik het leuker dan dat ze op school zitten.

Dat komt vooral omdat schoolgaande kinderen een aanslag zijn op mijn zo-eenvoudig-mogelijk leven, waar ik het vorige week over had.

Want we moeten op tijd opstaan en dan vooral niet gaan lanterfanten maar vóórtdoen, en dat is ’s morgens niet altijd gemakkelijk.

En er moet gedacht worden aan zwemzakken en aan al dan niet halfvolle brooddozen die nog in rugzakken zitten, en als iemand zijn jas smerig heeft gemaakt, dan moet die altijd heel snel weer gewassen worden, want ze hebben hier maar een jas en ik blijf erbij dat dat gewoon genoeg moet zijn.

Kleine kanttekening: wil je echt niet dat je kind zijn jas smerig maakt op school, stuur hem dan niet naar een natuurschool. En dat geldt ook voor schoenen. Ik zit er zelf totaal niet mee, trouwens, alleen is het soms niet erg praktisch.

Ook dat de kinderen elke dag opgehaald moeten worden zo in het midden van de namiddag steekt me tegen. Ik ben een zeur, ik weet het.

En dan het huiswerk van Robin, dat hij godzijdank maar heel af en toe heeft, maar dat zeker het vermelden waard is omdat het afgelopen weekend nog eens prijs was. Want hij had Frans te doen, en dat is niet zijn lievelingsvak, om het belachelijk zacht uit te drukken.

En dus had hij buikpijn, en deed zijn pols zeer (en dus kon hij er niet mee schrijven, ah nee, natuurlijk niet), en voelde hij zich gefrustreerd en boos, en het weekend duurde al maar twee dagen en dan moest hij nog tijd besteden aan Frans en daar kon hij écht niet tegen en nee, dat hij het had laten liggen tot zondagavond was misschien niet erg slim, maar dat was ook helemaal zijn schuld niet, hoor! Wat denken jullie wel, zeg!

Laat ons zeggen dat ik gisterenavond wel weer extra blij was dat hij naar school gaat, want zulke tirades hebben we hier genoeg gehad toen hij nog thuisonderwijs deed. En op school doet hij het allemaal wel gewoon, en zijn ze lyrisch over hem.

Maar goed, ik verkies dus de vakanties. Waarin iedereen lekker thuis is, want daar zijn we (meestal) nog gewoon het liefst. Waarin we het allemaal rustig aan kunnen doen. Waarin Victor al eens geëntertaind wordt door een of meerdere broers, en dat is altijd mooi meegenomen. Waarin Leon het vaak niet eens de moeite vindt om zijn kleren aan te doen (al een geluk dat hij niet in zijn blootje slaapt). Tenzij het mooi weer is, want dan wordt er buiten gespeeld met de buurkinderen.

Nog negeneneenhalve week en het schooljaar is voorbij. Misschien wil Victor wel een aftelkalender maken als knutselproject. Al hoor ik hem in gedachten al ‘hoeft niet hoor, mama’ zeggen…

Ik schreef het al eerder tussen de regels door: ik vind het best zwaar om elke godsganse dag een kind thuis te hebben.

Ik vind het wel nog veel zwaarder om elke dag een kind naar school te brengen, waar het totaal niet krijgt wat het nodig heeft en daardoor diep ongelukkig wordt. Dat heb ik veel te lang met vooral mijn arme Robin gedaan, en als ik daar te lang over nadenk, dan wil ik hem helemaal platknuffelen en nooit meer loslaten, maar dat zou hij ongemakkelijk vinden dus doe ik het maar niet.

Bij Victor, die we even goed Robin 2.0 hadden kunnen noemen, maken we niet dezelfde fout, no way José.  En het gaat goed met hem, hij huppelt hier door het huis en is gewoon blij. Alleen ik dus niet altijd.

Vooral het nooit eens echt alleen kunnen zijn, weegt al eens door.

Want zo’n kind houdt je wel bezig. Ik ben totaal geen knutselmama die al koekjes bakkend kinderliedjes zingt. Dat treft wel, want Victor is ook totaal geen knutselkind, hij houdt niet van kinderliedjes en de koekjes van de winkel vindt hij ook best lekker.

Maar hij heeft wel graag een gesprekspartner die steeds paraat staat om de legovliegtuigen die hij heeft laten crashen mee opnieuw in elkaar te zetten of die zijn zelf bedachte sommen uitrekent. En daar heb ik echt niet altijd zin in.

Ik vind het ook niet leuk om tijdens mijn werk steeds onderbroken te worden door een ‘Weet je hoe snel de snelste auto ter wereld kan?’, een ‘Kijk eens, mama!’, een ‘Kun je mijn broek nog eens binden?’ of een ‘Nee, ik moet niet plassen, ik vind het gewoon leuk om aan mijn piemel te zitten.’

Om eerlijk te zijn wil ik eigenlijk niet bezig zijn met de praktische dingen die bij kinderen horen, en ook niet met de praktische dingen die met het huishouden te maken hebben.

Maar uiteraard heb ik niks te willen. Want de kinderen zijn er, en natuurlijk zou ik ze niet meer kunnen missen. Toch niet permanent. En we moeten eten, er moet opgeruimd worden en de kleren moeten gewassen.

En om daar in de toekomst zo min mogelijk brain space aan op te offeren en om minder achter de feiten aan te hollen (‘Miljaar, ik moet de was nog ophangen!’), maakte ik vandaag een dagplanning. Niet dat ik zo hou van structuur en routine (helemaal niet, eigenlijk), maar een mens moet toch wat als ze niet content is met hoe het nu gaat.

De planning is een hopelijk realistisch idee van hoe de dag vlot zou kunnen lopen. Victor krijgt er structureel echte onverdeelde aandacht, zowel binnen als buiten, zodat hij daarna welgezind zelfstandig kan spelen zonder steeds aandacht te komen vragen. Fingers crossed.

Er staat ook een uur ingepland voor mij, om alleen te gaan wandelen. Nee, niet met een kind op zijn fietske ernaast. Alleen. Marcel staat dat uur in voor Victor, en hij kijkt er zeker keihard naar uit, naar die kostbare vader-zoonmomenten.

En verder begin ik elke dag stipt (bwa ja) om kwart voor vijf aan een gezond en evenwichtig avondmaal, waarvoor Marcel de boodschappen heeft gehaald. Zodat ‘WEERAL BOTERHAMMEN?!?’ ‘Sorry, Robin’ (bijna) niet meer voorkomt.

Over een week of twee laat ik weten of het lukt, de planning volgen. Oftewel: of Victor zich een beetje houdt aan wat ik voor hem voorzien heb. Want ik hoor hem in gedachten al zeggen: ‘Ja maar, ik ben juist zelfstandig en in stilte aan het spelen, waarom moeten we nu naar buiten, zeg?’ OK nee, ik hoor hem eigenlijk iets anders zeggen, maar ik wil niet te negatief doen.

Spannend, hè? Wat een avontuur is mijn leven toch. En dan ga ik nu eens kijken wat we gaan eten. Zucht.

Als toegewijde ouders namen Marcel en ik vanaf de prille kindertijd van Robin en Leon ruim de tijd voor een verhaaltje voor het slapengaan. Want voorlezen heeft ontzettend veel voordelen.

Zo verruimt het de woordenschat van je kind. Al worden er hier heel veel woorden gebruikt door de kinderen waarvan ik absoluut zeker weet dat we ze nooit hebben voorgelezen.

Het zorgt er ook voor dat kinderen boeken leuk gaan vinden, en dan later zelf graag en veel gaan lezen. Dat is vooralsnog alleen met Leon gelukt, maar dan wel dubbel en dik en intussen zelfs in het Engels, dus ik ga niet klagen.

En het is natuurlijk echt quality time met je kind. Voor het kind dan. Ik werd er persoonlijk niet vrolijk van om na een lange dag voor de honderdste keer hetzelfde verhaaltje voor te lezen aan een peuter of om tijdens het voorlezen ettelijke keren onderbroken te worden door een vragenstellende kleuter. Al liet ik dat natuurlijk niet merken. Meestal toch niet.

Ik heb het hem niet gevraagd, maar ik durf zomaar te stellen dat ook Marcel niet altijd intens genoot van dat voorlezen ’s avonds. Bijvoorbeeld omdat hij meer dan eens in slaap viel tijdens het voorlezen, zomaar middenin een zin. Wat de kinderen niet konden appreciëren (‘PAPA!’).

Robin en Leon zijn de verhaaltjes voor het slapengaan intussen ontgroeid, maar voorlezen is wel altijd een vast onderdeel van ons thuisonderwijs geweest. Het was hun favoriete onderdeel, en het mijne eigenlijk ook, want we hingen dan knus in de zetel, er werd niet gemopperd en de boeken werden naarmate ze ouder werden ook steeds leuker.

Behalve Robin en Leon loopt er hier natuurlijk nog een derde kind rond. Het enige kind dat als peuter en kleine kleuter weinig interesse had in boeken, tenzij er voertuigen of een hikkende kip in stonden, en dan nog. Het enige kind ook dat jarenlang maar zelden het geduld kon opbrengen een verhaaltje uit te zitten.

Ik begon me al zorgen te maken over Victors woordenschat, zijn latere liefde voor boeken en onze gezamenlijke quality time. Nee, niet echt. Maar ik ben wel blij dat het tij een paar maanden geleden gekeerd is. Intussen is voorlezen een rotsvast onderdeel van zijn slaapritueel geworden.

Een paar weken geleden begonnen we in Pluk van de Petteflet. Oftewel Plek van de Putteflut, aldus Marcel, tot hilariteit van Victor. Een boek dat ik al een paar keer had voorgesteld, maar dat steeds op een ‘nee’ van Victor stuitte. Want het was geen leuk boek. En dat vond hij best een weloverwogen oordeel, ook al baseerde hij het alleen op de kaft van het boek.

Maar intussen smult hij ervan, en komt het overdag terug in zijn spel. En sinds we een paar dagen geleden het hoofdstuk over de Lispeltuut lazen, die schelp van Pluk die de ‘s’ als een ‘f’ uitspreekt, heeft hij er een nieuw spelletje bij, waarbij hij helaas wel meer letters door de ‘f’ vervangt. En waarbij hij mij helaas betrekt, want het heet ‘Mama, wat zeg ik?’

‘Fafa if lief.’ (papa is lief),
‘Ik fijf nooit mif.’ (ik wijs nooit mis),
en natuurlijk
‘Fefla model F’ (Tesla model S).

Wat een intellectuele uitdaging is dat ouderschap toch. Ik kan er maar geen genoeg van krijgen.