‘Waarom is de afwasmachine nog niet leeggemaakt? Nu staat de keuken weer vol, zeg.’
Een kreet die je bij ons verschillende keren per week hoort. En die me triggerde deze post te schrijven. Over het huishouden.
Wie niet geïnteresseerd is in hoe je dat structureel aanpakt: lees gerust verder, want dat komt niet aan bod. I wish.
Want Marcel en ik zijn geen huishoudhelden. Maar we doen wel thuisonderwijs. Vijf mensen. Constant snacken. Constant troep.
Kiwivlekken op de tafel. Lege papiertjes of yoghurtpotjes. Een bananenschil op een bordje in de keuken. Kruimels. Oh, de kruimels.
En verder hebben we hier een chronisch afwasprobleem dat maar niet opgelost geraakt.
Vandaag na de lunch:
‘Victor, kun je de afwasmachine leegmaken, de keuken staat weer vol met vuile bordjes en bestek en alles droogt aan.’
‘Is het wel aan mij?’
‘Ja, het is aan jou, het staat toch op het lijstje? En in het weekend is het altijd aan jou.’
‘Ik wist niet dat het weekend was.’
‘Doe het nu maar gewoon.’
‘Ja maar, ik heb pijn.’ (valt dramatisch op de grond)
Hij deed het uiteindelijk. Maar hij was te lui om de glazen in de kast te zetten, want die staan hoog en daarvoor moet hij het krukje gebruiken. Wat hij maar omslachtig vindt. En het is voor hem toch ook weekend hè zeg.
Oh, en hij weet ook niet waar dingen horen. De glazen ovenschotel. Robins drinkbus. De shaker. Dus die staan op het eiland. Zoals altijd als Victor de afwasmachine heeft leeggemaakt.
Marcel ruimde de keuken intussen op, en vroeg daarna wat ik aan het doen was.
En ik leg mijn prioriteiten blijkbaar verkeerd.
‘Wat ben je nu over het huishouden aan het bloggen? Dat moet gedáán worden, daar moet niet over geblogd worden!’
Hij heeft een punt. Maar het is zondag. Dus ik blog erover.