Auteur: Elke

Een paar voordelen van thuisonderwijs

~ Elke ~ Plaats een reactie

Stinkend rijk zou ik niet zijn, maar ik zou toch al ne schone zakcent hebben als ik een euro had gekregen voor alle keren dat iemand een van de volgende dingen zei of vroeg nadat ons thuisonderwijs ter sprake kwam:

 ‘En heb jij dan voor juf gestudeerd?’
Nee begot, nog in geen honderd jaar, maar mijn eigen kinderen in toom houden en iets uitleggen, dat lukt vooralsnog prima, hoor.

‘Oeioei, en het sociaal contact met leeftijdsgenootjes dan?’
Dat is er, wees gerust. We zitten heus niet elke dag de hele tijd thuis, met onze neus in de boeken. De kinderen zitten in een of meerdere sportclubs. We doen al eens iets met andere (thuisonderwijs)gezinnen. En, ongelooflijk maar waar, ze hebben vrienden. Al gebiedt de eerlijkheid me te zeggen dat dat niet allemaal leeftijdsgenootjes zijn. Dus ik weet niet of die wel allemaal tellen.

‘En willen ze dat ook zelf, dat thuisonderwijs?’
Nee, ze hebben er totaal geen zin in en zouden véél liever naar school gaan, maar ze hebben natuurlijk niets te willen en het leek me wel een leuke uitdaging om algebra en woordjes Frans in onwillige puberhersenen te pompen. NATUURLIJK WILLEN ZE DAT ZELF!

En vooral deze:

‘Amai, ik zou dat niet kunnen, mijn kinderen de hele dag thuis.’
Misschien niet, daar spreek ik me niet over uit. Maar ik kan het wel, en ik heb daar eigenlijk weinig moeite mee.

Natuurlijk is het niet altijd gemakkelijk, neemt het veel tijd in beslag en is het een grote verantwoordelijkheid, maar hoe langer ik thuisonderwijs geef, hoe blijer ik ervan word. Want het heeft zo ontzettend veel voordelen, echt te veel om op te noemen.

Ik kies er willekeurig een paar uit, wellicht niet de belangrijkste:

– Een puber in de groei kan zo veel eten als hij wil. Hónger dat Robin de vorige twee schooljaren geleden heeft op school, je kunt het bijna niet geloven. En dan ging hij nog naar een school waar je gerust tijdens je schoolwerk een tussendoortje mocht eten, hè. Maar blijkbaar was zijn rugzak niet groot genoeg (‘Al mijn eten was al op nog voor het middag was!’).

Thuis is er wel altijd eten, al zitten we hier natuurlijk met de beperkingen van onze koelkast en voorraadkast, waar, ik geef het toe, al eens iets in ontbreekt, en ook met de beperkingen die wij als ouders opleggen inzake ongezonde voeding. En dus horen we geregeld dingen als: ‘I need food!’, ‘Er is niks in huis. Ik wil iets lékkers eten!’ en ‘Een appel? Mja, maar dat is weinig energie voor veel geknabbel.’

– We hebben hier weinig last van vreselijke scheldwoorden. Robin en Leon zijn wel een paar jaar naar school gegaan, en dat heeft hun woordenschat op een minder positieve manier verruimd, dat kan ik niet ontkennen. Gelukkig heeft Victor daar niets van overgenomen. Het ergste wat daar tot nu toe uitgekomen is, en toen was hij echt wel héél boos op mij, is (hou je vast, lieve lezer!): ‘Stom persoon!’ Ik kan daar precies nog wel mee leven.

– Je hebt vanop de eerste rij zicht op het leerproces en de ontwikkeling van je kinderen, en ik vind dat echt een voorrecht. Zo lukt het Victor intussen wél om de juiste bewerking bij een vraagstuk te bedenken (hoera!), en is het enkel nog de antwoordzin waar we nog werk aan hebben. Onlangs rekende hij een vraagstuk uit, en toen ik hem vroeg om een zin te maken van zijn antwoord, kwam hij alleen op: ‘Want het is acht.’

Je ziet het, lieve lezer, dat thuisonderwijs is elke dag opnieuw een doldwaas avontuur. Benieuwd wat morgen weer brengt (behalve maaltafels, merkwaardige producten en de passé composé dan).

Naar de binnenspeeltuin

~ Elke ~ Plaats een reactie

Gisteren gingen we met het hele gezin een dagje naar Nederland, want Marcel moest naar een klant, en dan maken we daar graag ineens een leuke uitstap van.

In de buurt van de klant was een grote binnenspeeltuin, en daar had vooral het jongste deel van mijn kroost bijzonder veel zin in. Het plan was om er te blijven terwijl Marcel zijn werk bij de klant deed, echt een topidee.

Een van de voordelen van thuisonderwijs is dat je uitstapjes kunt doen wanneer het heerlijk rustig is. Naar het bos, de bieb of een museum is een hele andere ervaring op een doordeweekse dag dan in het weekend.

En ook in een (binnen)speeltuin is er op een paar peuters na geen kat tijdens schooltijd, heerlijk is dat.

Een van de nadelen van thuisonderwijs is dat we er niet altijd goed bij stilstaan wanneer schoolkinderen vrij zijn. En gisteren was het woensdag. En dus in de namiddag geen school. Waar ik dus pas aan dacht toen we er bijna waren.

Mijn hoop dat het nog wel mee zou vallen, vervloog meteen toen ik de rij aan de kassa zag, die snel groeide, want de speeltuin zat bomvol en er mocht pas iemand naar binnen als er ook iemand vertrok.

We moesten dus wachten tot er een plakkerige tafel vrij was, waar ik dan gezellig kon zitten terwijl mijn kinderen zich uitleefden.

En dat deden alle andere kinderen daar ook, elk op hun eigen manier. Er waren kinderen die schreeuwden, kinderen die gilden, kinderen die krijsten en kinderen die huilden.

Er waren ook medewerkers, die met schelle stem omriepen dat er kinderen waren die hun ouders zochten, ouders die hun kinderen zochten en dat het verdorie niet de bedoeling was dat kinderen ouder dan drie jaar in de peuterzone speelden en dat ouders daar op moesten letten, hoor. En ook verschillende keren in de loop van de namiddag dat de bestelde Fanta en het mandarijntje klaar lagen aan de bar om opgehaald te worden door nummer 31. Die blijkbaar geen honger en dorst meer had.

Er speelde ook muziek, Frans Bauer en zo. Dat moest er nog bijkomen, zeg.

Enfin ja, de akoestiek was er niet top, en het lawaai bij tijden echt oorverdovend. Ik zag mijn kinderen passeren in de speeltuin, alle drie met hun handen over hun oren.  Gevoelig, weet je wel.

Ik zag ook een baby over de tapis plein kruipen, om er dan met de pincetgreep een kruimel uit te plukken en in zijn mond te steken. Twee keer.

Leon kwam langs en zei ‘nooit meer’, en ik kon hem alleen maar gelijk geven, zeker na de toiletten te hebben bezocht, met hun plakkerige klinken en zeiknatte vloer, waar veel kinderen gewoon met hun sokken door dabberden alsof het niets was.

Maar goed, vandaag zijn we een rustig dagje thuis, wat weer des te meer geapprecieerd wordt. En volgende week schijnt het herfstvakantie te zijn. Dat ga ik nu even in mijn agenda noteren.

Op reis

~ Elke ~ Plaats een reactie

Mijn verontschuldigingen, lieve lezer, dat het hier zo lang stil is geweest. Het ontbrak me niet zozeer aan tijd (want dat is een kwestie van prioriteiten natuurlijk), maar wel aan zin en inspiratie en enfin ja, bloggen kwam er gewoon niet van.

Maar vandaag dus wel, en een voordeel van lang niet geschreven te hebben, is dat er intussen natuurlijk heel wat gebeurd is.

Zo zijn we vorige maand op reis geweest, en dat was van voor corona geleden, dus we hadden er allemaal heel veel zin in om er nog eens echt tussenuit te zijn.

Marcels voorkeur was Spanje, want daar heeft hij toch een beetje zijn hart verloren, en de paella met zicht op zee is er ook zo lekker. Helaas bleek dat toch duurder dan verwacht, en dus verruimden we onze horizon en na wat rondstruinen op Booking.com, vonden we een leuk en betaalbaar appartementje in Kroatië, een land waar we nog nooit eerder geweest waren.

Het appartementje lag bij een kuuroord en een waterpretpark met verschillende glijbanen. We konden zelfs half pension nemen zodat we ons van het ontbijt en avondeten niets hoefden aan te trekken. Met de nodige voorpret boekten we er nog een paar dagen Gästezimmer in Oostenrijk bij, zodat we in totaal een dag of tien weg waren. Ideaal.

We vertrokken met hetzelfde práchtige weer dat het hier de hele zomer al was, en het weerbericht dat we een paar dagen eerder gecheckt hadden voor Kroatië, voorspelde daar meer van hetzelfde.

Helaas bleek die voorspelling niet veel waard, want bij aankomst (en ook de volgende dagen) was het er 16 graden en regenachtig, en was het waterpark gesloten door het slechte weer.


We hadden kunnen gaan wandelen tussen de buien door, maar Robin had gelezen over gevaarlijke beren in Kroatie, en hij wenste zich daar niet aan bloot te stellen.

We hadden telkens extra uitgebreid kunnen gaan ontbijten en dineren, maar laat ons zeggen dat de mensen die volgens Booking.com het eten ‘heerlijk’ vonden, een andere smaak hebben dan wij.

Gelukkig was het binnenzwembad wel open, weliswaar zonder glijbanen, maar vooral Victor heeft er zich geweldig geamuseerd. Dat deed hij trouwens ook wel in het appartement, alwaar hij steevast rondliep met een handspiegeltje dat voor camera moest doorgaan en waartegen hij non-stop kwebbelde, alsof hij een volleerde YouTuber was.

De laatste twee dagen was het wel mooi weer, en konden we het waterpark in, wat erg leuk was. Het water was wel nogal koud, en dus moesten we geregeld met krielkip Victor, die dan zo erg bibberde dat we niet meer konden verstaan wat hij met zijn blauwe lipjes wou zeggen, naar het veel warmere binnenzwembad om hem weer mens te laten worden.

De eerste dagen in Oostenrijk was het wel weer regen, regen en nog wat regen, en dus bezochten we een zoutmijn en mopperden we wat, maar de laatste dag was het zo prachtig en zo leuk, dat die de hele vakantie bijna goedmaakte. Bijna.

Zelf ben ik heel blij weer thuis te zijn (nog altijd, ja), maar Marcel, bij wie het blijkbaar nog niet helemaal is doorgedrongen dat we in een energiecrisis zitten en het leven stilaan onbetaalbaar wordt, droomt al van een nieuwe vakantie. Deze keer wil hij, jawel, naar Spanje, waar het vast en zeker wél mooi weer gaat zijn en waar je paella kunt krijgen. Och, zolang het bij dromen blijft…

Langer licht

~ Elke ~ Plaats een reactie

Het is eind mei, dus Victors verjaardag komt eraan (daar wordt hard naar uitgekeken), de zomervakantie is ook stilaan in zicht (daar wordt nog harder naar uitgekeken, zij het door een andere zoon) en het is vaker fijn weer, en dat is ook al leuk.

De dagen worden ook langer, dus we moeten niet steeds goed op tijd thuis zijn om het kippenluikje te sluiten, en dat is ook wel relax. Ja, ik weet het, er bestaan ook automatische kippenluikjes, maar uiteraard hebben wij een paar eigenwijze kippen die soms ’s avonds niet zelf binnengaan, maar ergens in de ren gaan zitten, en dus is zo’n automatisch luikje geen vos- of marterdichte oplossing en is het voor kipofiel Robin geen optie. Maar dat terzijde.

Enfin, het hoeft voor mij zo niet eigenlijk, die langer wordende dagen. Want na een hele dag omringd te zijn geweest door een of meerdere kinderen, wil ik ’s avonds rust, en het maakt me weinig uit of het dan licht of donker is buiten.

Ik kan op het einde van de dag nog net een twaalf- en dertienjarige verdragen die zich met hun eigen ding bezighouden (waarmee ik geen lichaamsdeel bedoel!), maar geen zesjarige meer, die vanalles wil vragen of vertellen, rustig meeleest op mijn smartphone alsof het allemaal zijn zaken zijn of met veel lawaai legovliegtuigen laat crashen.

En laat het nu net de zesjarige zijn die met geen stokken in bed te krijgen is, nu het ’s avonds lekker lang licht blijft.

Ter illustratie de dialoog die zich gisteren afspeelde, nadat ik vijf minuten eerder al aankondigde dat het bijna tijd was om te gaan slapen:

‘Kom, Victor, we gaan je pyjama aandoen en je tanden poetsen, het is slaaptijd.’
– ‘Heel bijna!’ (zijn standaardantwoord, ik word er gewoon ziek van)
‘Nee, niet heel bijna, echt nu, het is al laat, hoor.’
-‘Het is nog licht buiten, dus het is zeker nog maar namiddag.’
‘Kind, je kunt verdorie kloklezen dus je kunt zelf zien dat het avond is. Het is echt tijd om te gaan slapen.’

En toen we eindelijk boven waren:
‘Jij doet het gordijn alleen maar naar beneden om mij te laten geloven dat het donker is buiten, maar ik wéét dat het nog licht is.’
-‘Het maakt niet uit dat het nog licht is, Victor, het is echt slaaptijd. We kijken niet naar licht of donker om te beslissen of je gaat slapen, je bent toch geen kip, hè. Mama heeft dringend tijd voor zichzelf nodig en jij bent duidelijk moe; het lijkt me dus een win-winsituatie dat jij nu gaat slapen.’
‘Aha, dus jij vindt mij geen leuk kind.’
Voor de moment niet, nee.
– ‘Victor, je bent moe. Je moet echt gaan slapen, nu.’
‘Ik ben helemaal niet moe! *geeuwt* En ik denk dat ik nog honger heb.’

Zo eens een kind dat gewoon gedwee doet wat je van hem verlangt zonder eerst te discussiëren of bijkomende vragen te stellen, dat zou echt luxe zijn. Maar goed, met voor de helft Marcels genen zit dat er sowieso niet in…

Ziek

~ Elke ~ 2 reacties

Minstens twee van mijn kinderen zouden het durven tegenspreken, maar ik ben best nog jong. En ook vitaal, vol levenslust en onlangs nog had ik volgens de dokter indrukwekkend goede bloedresultaten.

Dus toen Leon ziek werd, zo anderhalve week geleden, ging ik er alvast niet vanuit dat ik ging volgen. En zelfs toen Robin en Victor het een paar dagen later ook te pakken hadden, maakte ik me nog geen zorgen over mijn eigen gezondheid. Ik voelde me immers nog kiplekker.

Kiplekker wil echter niet zeggen dat ik door die dagen huppelde als een jong veulen, want daar waren de omstandigheden niet echt naar.

Ik ga nu geen namen noemen, maar ik had een kind dat rochelend in de zetel lag en om het minste boos werd, een kind dat lijkbleek alleen maar scheen te wachten tot de dag over was, terwijl het af en toe weeklaagde dat het het haatte om ziek te zijn en een kind dat afwisselend veeleisend, zeurderig en huilerig was, maar wel aanhoudend hangerig. En alle drie hadden ze bijna geen eetlust, wat wel goedkoop is en dus langs de ene kant welkom in deze tijden van torenhoge inflatie, maar ik zag het toch liever anders.

Wat ik liever ook anders zag, waren de quasi slapeloze nachten, uiteraard aaneengesloten, met eerst een Victor die onrustige koortsdromen had, dan een kreunende en snotsnuivende Victor, daarna een voortdurend hoestende Victor en ten slotte een heerlijk slapende, maar luid snurkende Victor.

En en passant werd er ’s nachts op een onbewaakt moment vol in mijn gezicht gehoest, niesde meneer wel twee keer op mijn boterham en had hij de sterke voorkeur om ook overdag op mij of toch ten minste vlak naast mij te vertoeven.

Je snapt wel, lieve lezer, dat zelfs een fit en sterk lichaam als het mijne niet opgewassen is tegen zo veel virusgeweld in combinatie met totale uitputting. En dus voelde ik woensdagavond dat er iets leek te broeien bij mij, en vreesde ik donderdag voor de echte griep, want man man man, zo slecht had ik me in geen tijden gevoeld. Gelukkig was het vrijdag al duidelijk beter, dus dat was vals alarm.

Maar een pittig virus was het wel. Robin is intussen weer de oude, maar Leon en Victor, die eerst beter waren, zijn een beetje hervallen, al gaat het met hen intussen ook wel weer de goede kant op.

Alleen Marcel is gespaard gebleven, al voelde hij zich gisteren ‘toch ook een beetje zwak, hoor’, maar dat was misschien omdat hij drie dagen in zijn eentje het hele huishouden heeft rechtgehouden, het arme schaap.

Gelukkig ben ik sinds vandaag weer min of meer op de been, al staat mijn energiepeil nog op het niveau dat ik keuzes moet maken. Ik kan niet én de keuken opruimen én de was ophangen bijvoorbeeld, want dan krijg ik elastieken benen. Dus nadat de keuken klaar was, werd het deze blogpost schrijven. Hoera!

1 april

~ Elke ~ Plaats een reactie

Lieve lezers die deze blog al een tijdje volgen, weten inmiddels dat ik erg vlijtig ben en altijd netjes mijn zaakjes op orde heb.

Oké, oké, dat is misschien lichtelijk overdreven. Toch haalde ik laatst met het mooie lenteweer de winterjassen van de kapstok en verving ze door minder warme exemplaren. En verder legde ik mijn dikke truien al ergens hoog in de kast, in de hoop ze pas in oktober weer tevoorschijn te moeten halen.

Vandaag is het 1 april en heeft het gesneeuwd. Volgende keer wacht ik echt tot de IJsheiligen gepasseerd zijn.

Maar 1 april, dus. Dat was natuurlijk de hele dag lachen, gieren, brullen hier, zo zijn we.

Nee, niet echt, maar Victor heeft wel met veel enthousiasme post-its beschreven en op ruggen geplakt, onderwijl de hele tijd giechelend. Het woordje subtiel is voor hem nog hoog gegrepen.

Leon, die normaal nu met een goede vriend aan zee zou zitten, is snotterig en koortsig, maar voelde zich iets beter dan gisteren en bouwde met LEGO een granaat na. Dat vond Victor het einde, en dus belandde de granaat meer dan eens vlak naast me, met de pin eruit getrokken dan nog. Een paar keer zogezegd paniekerig weglopen was net niet te veel gevraagd, maar ik had ook mijn grenzen (en een hoop administratief werk).

Robin ging vandaag gewoon naar school, maar heeft nu wel twee weken paasvakantie, hoera!

De laatste weken waren best pittig op school, met vooral veel werk voor Frans, en dat is niet bepaald zijn lievelingsvak.

Hij moest een presentatie in zijn eigen Franse woorden doen, en zo heeft hij er niet veel, maar de lerares vond het toch goed, dus dat was fijn. En verder had hij een grote toets over Franse werkwoordvervoegingen. Hij appte me dat hij zijn grand-mère vergeten was, die hij mocht gebruiken tijdens de toets. Grámmaire, vriend, grámmaire, of denk je echt dat oma mag komen helpen?

Ook de laatste bundel van wiskunde, een vak dat hem een pak beter ligt, zorgde voor wat frustratie,  want er moest nogal veel zorgvuldig geconstrueerd worden, en dat is ook zijn ding al niet. En toen hij een punt moest benoemen met de hoofdletter M, gaf hij het maar de kleine letter m, want hij was vergeten hoe hij de hoofdletter M moest schrijven. En dat gaf niet, want hij ging die toch nooit nodig hebben later, die hoofdletter M.

Toen ik hem er fijntjes op wees dat er in zijn eigen naam begot een hoofdletter M komt en zijn euro viel (‘Huh, in Robin? Aaaah, in mijn áchternaam!’), moest hij toch eens schaapachtig lachen.

Zo’n school waar bijna alles digitaal wordt gedaan, het heeft toch ook zijn nadelen. Misschien moeten we deze vakantie maar wat aandacht besteden aan opnieuw leren schrijven. Of misschien ook niet.

Heel even alleenstaande ouder

~ Elke ~ 2 reacties

Vanavond komt Marcel terug van vijf dagen Oostenrijk. Hij is met een van zijn oudste zonen gaan skiën, wat we met het gezin nooit doen, want ik krijg begot stress van een skivakantie waarin ik, je weet het nooit, misschien wel een of meerdere ledematen breek of in een ravijn stort.

Ik ski dus niet graag, en ook helemaal niet goed, en de kinderen hebben het nooit geleerd, dus het was voor Marcel wel erg leuk dat hij met een volwassen zoon kon gaan die het wel kan, en die bijvoorbeeld ook niet jengelt dat het te warm is in de sauna achteraf.

Dat Marcel weg was, was wel even een aanpassing, want hij werkt net als ik van thuis uit en we zijn dus eigenlijk altijd samen.

En meestal vind ik dat heel leuk, hoor, want Marcel is echt een erg aardige man. Maar zo afhankelijk van de tijd van de maand, heb ik ook dagen dat ik hem ’s avonds als de kinderen slapen met een grote zwaai de deur uit wil zwieren, zodat ik potverdorie ook eens alléén kan zijn en nee, stillekes tv-kijken mag dan ook niet.

Natuurlijk plande hij zijn vakantie niet net op die dagen, typisch.

Maar goed, sinds woensdag stond ik dus in mijn uppie volledig in voor het huishouden, de catering en de opvoeding van de jongens, en dat ben ik dus niet gewoon, want Marcel is niet alleen altijd thuis, hij is ook nog eens een extreem nieuwe man, die zich uit zichzelf en zonder morren steevast erg nuttig maakt.

Ik had hem op voorhand gevraagd wat hij altijd doet en ik zeker niet mocht vergeten, en dat lijstje was gelukkig kort. Er stond wel op dat de vuilkar waarschijnlijk vrijdag kwam en dat ik de vuilnisbak dus donderdagavond moest buitenzetten. Al was hij niet zeker, want de planning was veranderd, dus ik moest maar kijken wat de buren deden.

Kijken wat de buren deden, zeg, ik had mijn handen en hoofd meer dan vol. En dus mocht ik dónderdagochtend een spurtje trekken met de vuilnisbak achter me aan, maar hey, het is gelukt. Mocht hij het gezien hebben, mijn sportieve Robin zou trots op me geweest zijn.

Het huishouden alleen runnen en zorgen dat er elke dag lekker en vers eten was (op de frieten van gisterenavond na), dat lukte wel hoor. Alleen waren de technische probleempjes er wat veel aan. Vijf minuten voor Marcel dinsdagnacht vertrok, viel de stroom uit, en hij kon op die korte tijd niet vinden wat het probleem juist was. Geen paniek, lieve lezer, ik zat hier geen vijf dagen zonder elektriciteit, maar de garagepoort wil niet meer opengaan en ik moest een plint onder de keuken uit halen om de afwasmachine via een verlengkabel in een ander stopcontact te steken. En sinds gisteren lekt de kraan in de keuken, zodat we nu voor alles wat met water te maken heeft, naar de badkamer mogen lopen.

Gelukkig maakten mijn lieve jongens veel goed. Robin was echt de hele tijd lief en behulpzaam. Ik wist dat het erin zat, hoor, maar het komt er hier thuis meestal niet zo veelvuldig uit als nu.

Ook Leon heeft deze week extra zijn best gedaan, en heeft heel vaak en fijn met Victor gespeeld, wat ook erg welkom was.

Want Victor zelf deed totaal geen extra moeite om me wat te ontlasten; ik vond hem zelfs wat zeurderiger dan normaal. Misschien miste hij Marcel wel erg, getuige zijn uitspraak ‘Ik ben het al gewoon om zonder papa te zijn, en ik vind het NIET leuk’, en terwijl ik dit schrijf, vraagt hij elke vijf à tien minuten hoe lang het nu nog duurt voor papa terug is.

In ieder geval kan ik zelf niet veel goed meer doen. Waar hij vorige week nog een paar harten op ons groot whiteboard tekende, met daaronder mama en papa (en het ons glunderend en met een blik vol liefde kwam tonen), trok hij deze voormiddag, onderwijl demonstratief naar mij kijkend, een kruis over een van de harten en het woord mama toen ik hem meedeelde dat hij voor nu genoeg schermtijd had gehad:

Maar hoera, over tweeënhalf uur is Marcel terug, en zullen zijn batterijen vast zo opgeladen zijn, dat ik Victor met al zijn jammerklachten, vragen, eisen en bezorgdheden met een gerust hart kan doorverwijzen naar zijn vader, die hij wel nog graag ziet. Ideaal!

De vakantie is alweer voorbij, zeg

~ Elke ~ Plaats een reactie

Vandaag was de laatste dag van de krokusvakantie. Vooral Robin is daar niet over te spreken, maar goed, hij is dan ook het enige kind hier dat nog naar school gaat, dus dat is wel begrijpelijk.

Toen ik hem daarnet vroeg om even een minuutje met iets te helpen, zei hij: ‘Wil je nu echt dat ik in mijn láátste uren vakantie aan zóiets mijn tijd ga besteden? Morgen moet ik terug naar school, hoor!’

Hij vond de vakantie veel te kort, maar dat had hij op voorhand ook al aangekondigd, dus dat was geen verrassing.

Wat niet hielp, is dat hij een beetje huiswerk voor wiskunde en Frans had, en dat belette hem naar eigen zeggen om ten volle van de vakantie te genieten, want, en ik citeer: ‘ik denk te vaak aan wat ik nog voor school moet doen.’

Ja kind, maak uw huiswerk dan een van de eerste dagen, dan hoeft ge er toch niet meer aan te denken?

Het was belachelijk dat ik zoiets durfde te zeggen. En verder bleek ik ook te veel van hem te verlangen qua huishouden en vooral zijn eigen rommel opruimen, en dat maakte het allemaal nog veel erger, zeg. Het arm schaap.

Wat schoolwerk betreft (en ook vele andere dingen), was ik zelf natuurlijk een voorbeeldig kind, maar Marcel moest met het schaamrood op de kaken bekennen dat hij dat ook steeds uitstelde. Wel ja, schaamrood op de kaken… Eerder met een grijns vertelde hij dat hij op vrijdagavond zijn boekentas in een hoek gooide, om ze er heel misschien zondagavond weer uit te halen om iets voor school te doen. Heel misschien.

Enfin ja, een goed voorbeeld is Marcel weerom niet te noemen, maar gelukkig is Robin van nature plichtsbewuster, dus ik hoef hem niet achter zijn vodden te zitten voor dat huiswerk. Hij zou er gewoon wat minder over moeten klagen, dat zou al fijn zijn.

Leon en Victor hadden ook vakantie, want tijdens schoolvakanties doen we niet aan thuisonderwijs, maar Victor stopt natuurlijk nooit met leren. Hij is de laatste tijd vooral veel bezig met lezen, en zo pikt hij natuurlijk heel wat op. Vandaag nog zei hij: ‘Mama, wist je dat vergrendelt soms met een t en soms met een d geschreven wordt?’

Ja, vriend, dat wist ik, en mijn hart maakt een sprongetje van vreugde dat jij dat al ontdekt hebt. Binnenkort maken we eens tijd voor de dt-regels, ik kan al niet meer wachten.

Leon is helaas iets minder leergierig en in mijn beleving heeft hij vooral veel lamlendig rondgehangen in zijn pyjama afgelopen week. In Leons beleving blijkbaar niet, want zelf vond hij de vakantie te druk, en hij wil de volgende keer meer dagen gewoon thuis zijn zonder bezoek en zonder plannen. Al een geluk dat hij morgen niet naar school hoeft, maar kan bijkomen van de drukke week, zeg.

Bemoedigende woorden

~ Elke ~ 1 reactie

Gisteren deed ik sinds lang nog eens iets van spieroefeningen, want nu ik (al lang) geen baby’s, peuters of kleuters meer moet heffen, kwijnt mijn lichaampje langzaamaan weg en dat kan niet de bedoeling zijn.

Nog vóór Robin naar school vertrok, stond ik al min of meer enthousiast een YouTube full body workout te doen. Dat alleen al zou voor een daverend applaus of toch op zijn minst bewonderende blikken van mijn gezinsleden moeten gezorgd hebben.

Maar nee hoor.

Robin trok een wenkbrauw op toen hij me zag squatten, wierp een blik op de razend knappe lesgeefster met prachtig figuur inclusief subtiel sixpack, en sprak de bemoedigende woorden: ‘Die vrouw kan het wel veel beter als u.’

Dit had ik willen zeggen:

‘Ten eerste, en hoe vaak moet ik het nog herhalen, het is ‘dan gij’ en niet ‘als u’. En verder: zoudt ge het denken, Robin? Die vrouw is begot vijftien jaar jonger dan ik,  en ze heeft geen drie kinderen gedragen, op de wereld gezet, met haar eigen lijf gevoed en er jarenlang haar slaap voor gelaten. Nee, zíj kon lekker onbezorgd sporten zonder honderdduizend keer per dag onderbroken te worden door haar nageslacht. En waarschijnlijk is ze ook minder lui, euh moe, dan ik. En laat mij nu!’

Maar ik zweeg. Ik had mijn adem nodig voor andere dingen.

Even later vertrok Robin naar school, en kwam Victor bij mij hangen. Hoeveel moet een mens zo ’s morgens vroeg verdragen, zeg?

Toen ik voor de zoveelste keer een halve minuut stond te planken en ja, oké, trilde van de inspanning, vroeg hij ongelovig: ‘Vind jij dat moeilijk?!?’

Elke keer als de lesgeefster een nieuwe oefening toonde: ‘Dat is keigemakkelijk!!’

Toen ik even een slok uit mijn drinkfles nam tijdens de paar seconden rust die me na elke vijf oefeningen gegund werden: ‘Die mevrouw heeft geen water, hoor.’

Toen ik een stretchoefening lichtjes aanpaste: ‘Waarom zet jij je handen op de grond?’

En toen ik na afloop zwetend opstond om te gaan douchen: ‘Waarom ben jij helemaal nat?’

Na mijn douche was ik uiteraard weer mijn frisse, energieke zelf, maar zo tegen het einde van de dag voelde ik toch wel aan vooral mijn beenspieren dat die duchtig werk hadden verricht die ochtend. Ik zei er terloops iets van, niet eens klaaglijk, maar het leverde me toch wat hoongelach van Robin op.

Je ziet, lieve lezer, voor die kinderen van mij is een carrière als sportcoach echt wel weggelegd…

Enfin, vandaag is dus de dag na die full body workout, en ik heb precies dringend een full body masságe nodig nu. Even Marcel gaan zoeken ;-).

Ups en downs

~ Elke ~ Plaats een reactie

Het leven gaat met ups en downs, en het lijkt er sterk op dat mijn blog het eerste is wat ik verwaarloos, nog vóór het huishouden, als het wat minder gaat, als ik het drukker heb dan normaal of als ik in mijn hoofd te veel met andere dingen bezig ben.

Ik begin dus maar met mij te excuseren, lieve lezer, dat het begot twee maanden geleden is dat ik nog iets postte, en ik beloof bij dezen meteen plechtig dat ik weer meer ga schrijven. Want behalve hopelijk wat entertainment voor jou, is deze blog toch ook wel een hobby, en ik heb al zo weinig hobby’s (of telt YouTube-filmpjes kijken ook?) dat het wel erg zielig wordt als schrijven zou wegvallen.

Maar goed, doordat ik hier zo lang niet geschreven heb, ben je ook niet op de hoogte van wat er wel niet allemaal gebeurd is ondertussen. Zoals ons hele gezin in de Covid-ziekenboeg, en een extra kind dat thuisonderwijs krijgt. Allez ja, het was al een kind van ons, hoor, want het is Leon maar, die kort gezegd en zacht uitgedrukt toch niet erg gelukkig werd van school. Ik wijd er in een volgende blogpost ongetwijfeld verder over uit.

Maar ups en downs dus, en sinds we kinderen hebben al helemaal. Het was in hun prille kindertijd extremer, maar ook nu nog hebben ze alle drie periodes waarin ze zo lief en leuk zijn dat ik er in een onbewaakt en, ik geef het toe, onnozel, onrealistisch, onverantwoord en belachelijk hormonaal moment nog wel een zou willen (gelukkig heb ik Marcel om me tegen te houden), en periodes waarin ik me afvraag waarom ik in godsnaam niet geleerd was na één kind, en waarom ik kinderen zonder broers of zussen zielig vond.

Momenteel zitten ze hier alle drie in een best aangename periode, maar tot voor kort was dat vooral met Victor helemaal niet het geval.

Nu moet je weten dat Victor in zijn normale doen geregeld dingen zegt als:

‘Jij bent de liefste vrouw van de hele wereld, en papa is de liefste man.’
‘Hier lig ik nu, naast deze mooie vrouw.’
‘‘Amai, je hebt iets moois aan, mama. Maar ja, al jouw kleren zijn eigenlijk wel mooi, hè.’
en
‘‘Ik zie grijs haar daar, maar ik vind dat mooi, hoor, grijs haar.’

Je ziet, dat kind is helemaal zot van zijn ouders en kan dat gewoonlijk niet genoeg benadrukken.

Nu ging het ietwat anders. Zo was hij een keertje boos omdat ik geïrriteerd op hem had gereageerd nadat hij al een héle dag ambetant deed.

Ik zei te mijner verdediging:
‘Ja zeg, mijn geduld is niet eindeloos, hè Victor, ik ben ook maar een mens.’
– ‘Een slecht mens!!’

En verder deelde hij me geregeld mee dat hij me niet meer graag zag en dat hij me nooit meer wou zien, bijvoorbeeld omdat hij niet à volonté koeken mocht eten, omdat ik geen zin had om uit mijn hoofd een legovliegtuigje te bouwen of omdat hij ’s avonds na het tandenpoetsen geen glas sap meer mocht.

Sinds een week of wat zit hij gelukkig weer prima in zijn vel. Gisteren zei hij bijvoorbeeld: ‘Ik zie u voor altijd graag! Misschien ga ik ooit nog wel eens zeggen dat ik u niet meer graag zie, maar ik meen dat dan niet.’

Allez gij! Maar lief dat je het zegt, kind. Ik zal er u te gepasten tijde aan herinneren.