Bij het opruimen vond ik onlangs een schriftje terug waarin ik als prille en uiterst trotse moeder nauwgezet Robins ontwikkeling bijhield. Dat is veel moeite geweest voor bijna niks, want bijzonder interessant was het niet om te lezen dat Robin rond twee maanden zijn handjes in zijn mond begon te steken, rond vier maanden bellen […]

We hebben hier een grote dierenvriend in huis (Robin), maar omdat Marcel zo belachelijk allergisch is aan alles waar een beetje haar op staat (behalve mensen dan), hebben we geen huisdieren. Maar tuindieren des te meer. Enkel kippen en konijnen, maar dan wel veel. Ik zou zelfs durven stellen dat het er té veel zijn,

Mijn verontschuldigingen, lieve lezer, dat het hier zo lang stil is geweest. Het ontbrak me niet zozeer aan tijd (want dat is een kwestie van prioriteiten natuurlijk), maar wel aan zin en inspiratie en enfin ja, bloggen kwam er gewoon niet van. Maar vandaag dus wel, en een voordeel van lang niet geschreven te hebben,

Het is eind mei, dus Victors verjaardag komt eraan (daar wordt hard naar uitgekeken), de zomervakantie is ook stilaan in zicht (daar wordt nog harder naar uitgekeken, zij het door een andere zoon) en het is vaker fijn weer, en dat is ook al leuk. De dagen worden ook langer, dus we moeten niet steeds

Minstens twee van mijn kinderen zouden het durven tegenspreken, maar ik ben best nog jong. En ook vitaal, vol levenslust en onlangs nog had ik volgens de dokter indrukwekkend goede bloedresultaten. Dus toen Leon ziek werd, zo anderhalve week geleden, ging ik er alvast niet vanuit dat ik ging volgen. En zelfs toen Robin en

Lieve lezers die deze blog al een tijdje volgen, weten inmiddels dat ik erg vlijtig ben en altijd netjes mijn zaakjes op orde heb. Oké, oké, dat is misschien lichtelijk overdreven. Toch haalde ik laatst met het mooie lenteweer de winterjassen van de kapstok en verving ze door minder warme exemplaren. En verder legde ik

Vanavond komt Marcel terug van vijf dagen Oostenrijk. Hij is met een van zijn oudste zonen gaan skiën, wat we met het gezin nooit doen, want ik krijg begot stress van een skivakantie waarin ik, je weet het nooit, misschien wel een of meerdere ledematen breek of in een ravijn stort. Ik ski dus niet

Gisteren deed ik sinds lang nog eens iets van spieroefeningen, want nu ik (al lang) geen baby’s, peuters of kleuters meer moet heffen, kwijnt mijn lichaampje langzaamaan weg en dat kan niet de bedoeling zijn. Nog vóór Robin naar school vertrok, stond ik al min of meer enthousiast een YouTube full body workout te doen.

Ik leef nog. Ik had alleen geen greintje inspiratie voor deze blog, en andere dingen aan mijn hoofd, zoals massavorming, totalitarisme en (verplichte) (kinder)vaccinaties, maar goed, daar ga ik het nu niet over hebben. Ik zal ook niet te hard klagen over de twee laatste nachten. Maar wel een beetje, hoor. Victor is snipverkouden, wat

Ik ben een beetje een watje. Als op tv de waarschuwing ‘niet voor gevoelige kijkers’ verschijnt, dan kijk ik meestal wel verder, maar dan met een klein hartje. Ik wil geen operaties in detail bekijken, en al zeker niet als de chirurg aan de slag gaat met hamer en beitel.  Ik hoef geen beelden te