Robin en Leon zitten allebei in de derde graad wetenschappen-wiskunde. Dat was eerder een negatieve keuze, zoals ze dat zeggen. Ik verklaar me even nader. Ze zijn wel min of meer geïnteresseerd in wetenschappen, als ze dan toch echt iets móesten kiezen. En dus hadden we nog de volgende opties toen ik hen ergens vorig […]
Terwijl ik dit typ, zijn Robin en Leon met parelend zweet op hun voorhoofd, een geconcentreerde blik en oververhitte hersentjes hun examen fysica aan het maken. Wel ja, zo stel ik me hen toch voor. Ik mag begot hopen dat ze niet dromerig voor zich uit zitten te staren, of afgeleid worden van elk kuchje,
Een van de belangrijkste dingen die ik voor mijn kinderen wens, is dat ze hun leven lang graag blijven leren. Als ik naar Leon kijk, weet ik niet of dat aan het lukken is, maar ik hou me vast aan de gedachte dat ik ooit ook zo’n ongeïnteresseerde puber was, en kijk nu toch eens
‘Als we nu in Hiroshima woonden en het was 6 augustus 1945 en we hadden ook deze levensstijl, dan zouden we nu doodgegaan zijn in onze slaap.’ Aan het woord was Victor, een paar dagen geleden vlak na het wakker worden. Oplettende lieve lezers die weten op welk tijdstip Hiroshima die zesde augustus is gebombardeerd,
Trouwe, lieve lezers die al nachtenlang geen oog dicht doen in afwachting van de resultaten van het examen aardrijkskunde van Robin en Leon, kan ik geruststellen: ze zijn allebei met vlag en wimpel geslaagd. De cursus aardrijkskunde en de atlas zijn bijgevolg met een grote boog ergens in een kast gegooid om er pas over
Als er één vak is waar ik als thuisonderwijzer het meeste moeite voor moet doen (of zo lijkt het toch), dan is het muzische vorming. Oké, oké, ik laat Frans even buiten beschouwing, want mensenlief, dat is me ook wat. Maar creatieve activiteiten, die gaan hier echt niet vanzelf. Zelf tekende ik graag als kind
Het is normaal dat je graag en veel praat over dingen die je interesseren. Dat spreekwoord ‘waar het hart van vol is, loopt de mond van over’, is er niet voor niks. Maar Jezus, je kunt ook overdrijven, zeg. Ik heb het natuurlijk over Victor, die ter compensatie van het feit dat Robin en Leon
In een eerdere blogpost deed ik al eens mijn beklag over de ongemotiveerde lapzwansfase waarin Leon zich bevond (en nog steeds bevindt, helaas), maar als ik eerlijk ben, moet ik bekennen dat ik die fase als puber ook wel doorgemaakt heb. Ben ik blij dat mijn moeder toen geen blog had. Als intussen erg prille
Ik ben elke dag opnieuw blij dat wij thuisonderwijs doen. Ik zie dat mijn kinderen gelukkig zijn. Ik hou van de levensstijl zonder dagelijkse rush. Het is oprecht fijn om zo veel vrijheid te hebben. Tegelijkertijd word ik soms zo moe van mijn kinderen dat de optie internaat even door mijn hoofd flitst. Even maar,
Al bijna hun hele kindertijd gaat het bij alle drie mijn kinderen zo: ze krijgen interesse in iets, verliezen zich er helemaal in en zijn dan niet te stoppen. Ze lezen erover (of wensen erover voorgelezen te worden), kijken filmpjes, stellen oneindig veel vragen, en vertellen en vertellen en vertellen erover tot je hen verbiedt
