Ik schreef al eerder dat Victor een kind is dat van interesse naar interesse fladdert, en momenteel heeft hij drie passies, die de meeste van zijn dagen vullen. Ten eerste vlaggen en landen. Hij weet alle landen van de wereld liggen en kent ook hun vlaggen. Ik weet ook niet wat hij er zo interessant […]
Een van de belangrijkste dingen die ik voor mijn kinderen wens, is dat ze hun leven lang graag blijven leren. Als ik naar Leon kijk, weet ik niet of dat aan het lukken is, maar ik hou me vast aan de gedachte dat ik ooit ook zo’n ongeïnteresseerde puber was, en kijk nu toch eens
‘Als we nu in Hiroshima woonden en het was 6 augustus 1945 en we hadden ook deze levensstijl, dan zouden we nu doodgegaan zijn in onze slaap.’ Aan het woord was Victor, een paar dagen geleden vlak na het wakker worden. Oplettende lieve lezers die weten op welk tijdstip Hiroshima die zesde augustus is gebombardeerd,
Trouwe, lieve lezers die al nachtenlang geen oog dicht doen in afwachting van de resultaten van het examen aardrijkskunde van Robin en Leon, kan ik geruststellen: ze zijn allebei met vlag en wimpel geslaagd. De cursus aardrijkskunde en de atlas zijn bijgevolg met een grote boog ergens in een kast gegooid om er pas over
Als er één vak is waar ik als thuisonderwijzer het meeste moeite voor moet doen (of zo lijkt het toch), dan is het muzische vorming. Oké, oké, ik laat Frans even buiten beschouwing, want mensenlief, dat is me ook wat. Maar creatieve activiteiten, die gaan hier echt niet vanzelf. Zelf tekende ik graag als kind
Het is normaal dat je graag en veel praat over dingen die je interesseren. Dat spreekwoord ‘waar het hart van vol is, loopt de mond van over’, is er niet voor niks. Maar Jezus, je kunt ook overdrijven, zeg. Ik heb het natuurlijk over Victor, die ter compensatie van het feit dat Robin en Leon
In een eerdere blogpost deed ik al eens mijn beklag over de ongemotiveerde lapzwansfase waarin Leon zich bevond (en nog steeds bevindt, helaas), maar als ik eerlijk ben, moet ik bekennen dat ik die fase als puber ook wel doorgemaakt heb. Ben ik blij dat mijn moeder toen geen blog had. Als intussen erg prille
Twee weken geleden streek hier een pauw neer op ons terras, dat hij prompt doopte met een drol. Waarop ik prompt in de Facebookgroep van onze gemeente vroeg wie er zijn pauw kwijt was. Niemand blijkbaar. Intussen is hij al een keer of twee vertrokken naar verschillende buren, maar het is hier blijkbaar goed, want
Ik weet niet wat het is, maar zo vanaf een jaar of twaalf beginnen onze kinderen ons heel dom te vinden. Ook oud trouwens, en dik, en niet mee met onze tijd, en zeurderig. Maar toch vooral dom. Zoals zo veel in een kinderleven, is het natuurlijk een fase, maar helaas is het niet gewoon
Ik ben elke dag opnieuw blij dat wij thuisonderwijs doen. Ik zie dat mijn kinderen gelukkig zijn. Ik hou van de levensstijl zonder dagelijkse rush. Het is oprecht fijn om zo veel vrijheid te hebben. Tegelijkertijd word ik soms zo moe van mijn kinderen dat de optie internaat even door mijn hoofd flitst. Even maar,
