Trouwe, lieve lezers die al nachtenlang geen oog dicht doen in afwachting van de resultaten van het examen aardrijkskunde van Robin en Leon, kan ik geruststellen: ze zijn allebei met vlag en wimpel geslaagd. De cursus aardrijkskunde en de atlas zijn bijgevolg met een grote boog ergens in een kast gegooid om er pas over een heel aantal jaar weer uit te komen.

Iets in mij hoopt dat tegen de tijd dat Victor zich moet voorbereiden voor zijn examens derde graad, Marcel het thuisonderwijs heeft overgenomen voor de vakken die me echt niet boeien. Iets anders in mij krijgt dan meteen last van paniekaanvallen (wel ja, ik overdrijf wel een beetje, maar toch), dus misschien toch maar beter niet.

Wellicht zitten behalve de herinneringen die Marcel al over zijn schooltijd deelde, zijn oude schoolrapporten daar ook wel voor iets tussen.

We bekeken ze onlangs nog eens gniffelend, en lazen onder andere dit:
‘Doe eens iets aan je talen, Marcel!’
‘Met luiheid kom je er niet, Marcel!’
‘Is niet zó slecht, maar kan toch véél beter!’
‘Een tikje meer ernst tijdens de lessen, zal zeker tot gunstiger gevolgen leiden.’
En dan:
‘Marcel is ernstiger geworden! Volhouden!’
Maar dat volhouden lukte blijkbaar niet, want de periode later stond er:
‘De ernst is weer terug zoek.’ Dat was hopelijk niet de leraar Nederlands, want juist taalgebruik was hier toch ook wel weer terug opnieuw zoek.

En verder had hij eens een nul voor tekenen en een nul voor muziek. De barbaar.

Natuurlijk stond er ook wel eens iets positiefs op de rapporten (als we goed zochten, toch), en het moet gezegd dat hij op het einde van het jaar altijd netjes geslaagd was.

Intussen zijn we bijna een halve eeuw verder, maar Marcel is blijkbaar nauwelijks veranderd. Je moet nog altijd heel hard zoeken naar de Rembrandt of René Froger in hem, zijn talen kunnen nog altijd beter en hij doet nog altijd vaak onnozel. En daarom citeren de kinderen en ik zijn leraars ook nu nog geregeld, je weet maar nooit of het toch nog gaat helpen. Oké, oké, we weten het natuurlijk wel. Niet dus. Maar het is wel grappig.

Gelukkig heeft Marcel heel veel andere kwaliteiten. Zo is hij technisch aangelegd, bedenkt hij vaak goede out-of-the-boxoplossingen voor allerhande problemen en is hij heel behulpzaam. Zijne frank is in de loop der jaren blijkbaar toch gevallen dat hij er met luiheid niet zou komen.

En verder is hij ook heel spaarzaam en milieubewust. Toen we onlangs trouwden zonder enige poespas (dat wilden we zo), haalde hij aan dat hij eventueel wel nog een ring had. Die van zijn eerste huwelijk dus…

Maar moest meneer Lansink – die van die ladder over afvalbeheer in de aardrijkskundecursus – het weten, hij zou trots zijn.

Als er één vak is waar ik als thuisonderwijzer het meeste moeite voor moet doen (of zo lijkt het toch), dan is het muzische vorming. Oké, oké, ik laat Frans even buiten beschouwing, want mensenlief, dat is me ook wat. Maar creatieve activiteiten, die gaan hier echt niet vanzelf.

Zelf tekende ik graag als kind (en nu soms nog, als mijn hoofd ernaar staat). In mijn vrije tijd maakte ik kleine stripjes, schreef ik gedichten en illustreerde ik mijn zelfgeschreven verhalen. Zo leuk!

Marcel liep als kleuter rond met een koffiemolen omdat hij wou weten hoe die werkte, en was al van kleins af geboeid door elektriciteit.

Het was dus erg spannend wat voor kinderen wij zouden krijgen.

Eerst kwam Robin, een wiskundig talent met een grote boon voor wetenschappen en een grote honger naar feitenkennis. Je moest bij hem niet afkomen met een leuk verhaaltje. Non-fictie moest het zijn, begot!

Anderhalf jaar later kregen we Leon, die qua interesses iets meer op mij lijkt. Hij schreef en illustreerde in een stoffig ver verleden zelfs eens een ‘boek’, maar dat was blijkbaar een vergissing, want het is werkelijk waar zijn enige niet-verplichte artistieke uitspatting die ik me kan herinneren.

Gelukkig zijn we niet voor een derde kind gegaan in de hoop dat dat meer mijn interesses zou hebben, want dat zou nogal een tegenvaller geweest zijn.

Want Victor is ook weer een heel wetenschappelijke non-fictiefanaat. Durfals als we zijn, namen we hem eerder deze week mee naar een ludiek familietheater dat een uurtje duurde en dat de andere kinderen in het publiek best leek te bekoren, maar al na tien minuten vroeg hij fluisterend hoe lang het nog zou duren, zeg.

Enfin, creatief kan ik ze hier echt niet noemen. Allez ja, wel in het bedenken van uitvluchten, hoor, en ze kunnen ook out of the box denken, maar dat telt natuurlijk allemaal niet voor muzische vorming.

Vroeger ging het bij Victor wel wat beter. Gisteren kwam ik bijvoorbeeld toevallig een foto van een tekening van hem tegen, die hij als vierjarige maakte op ons whiteboard:

Een kopvoeter zeg, typisch voor die leeftijd. Veel kinderen tekenen er wat details bij, zoals een hoed, strik of bril. Ik las online dat die details een ‘prachtige uiting zijn van hun blik op de wereld’.

Als dat zo is, vraag ik me wel af waarom Victor koos voor een doorlopende wenkbrauw, en voor (wat lieve lezers misschien zouden kunnen verwarren met een verdwaalde baardhaar) een piemel. Het is dat ik het me nog duidelijk herinner. Zucht.

Gelukkig zag hij er toen echt nog wel heel schattig uit (tenzij ik als liefhebbende moeder een vertroebelde blik heb, wat zomaar zou kunnen). Oordeel zelf:

Enfin, de piemel op de tekening zorgde gisteren wel voor veel hilariteit bij de intussen achtjarige Victor, die zich inbeeldde hoe grappig het wel niet moest zijn mocht hij er een aan zijn kin hangen hebben. En voor die vrolijke noot hadden een hoed, strik of bril nooit gezorgd kunnen hebben.