Halleluja! Ik zette vandaag een stap richting minder spullen in ons huis. Want ja, wat doe je op een druilerige zondagnamiddag als je gezinsleden lamlendig in de zetel hangen? Erbij gaan hangen normaalgezien, ik geef het toe. Maar vandaag was ik om een of andere reden opruimwoedend, en dat kon ik toch niet zomaar voorbij laten gaan.
Ik heb me op onze winterspullen gestort. De winterjassen, mutsen, sjaals en handschoenen dus. Want ’s morgens begint het toch al fris te worden op de fiets, en een mens kan maar voorbereid zijn (als ik nu ’s avonds ook eens altijd voorbereid zou zijn op een bende hongerige kinderen, hè…).
Aan de voordeur hebben we een vrij bescheiden kapstok voor een gezin van vijf. Die is meer dan groot genoeg voor de jassen van dat seizoen en de schoolrugzakken, maar als iedereen er ook truien, fluohesjes en niet-meer-in-gebruik-zijnde jassen gaat of laat hangen, ja, dan werkt het niet echt.
De kapstok zag er zo uit:
Je zou het niet zeggen, maar hier was eigenlijk niets te minimaliseren. ’t Is te zeggen, er mocht heel wat van die kapstok af en op de juiste plaats, maar het waren allemaal spullen die we gebruiken.
De kinderen hebben elk gewoon één jas. Robin een softshelljas, die wil niks anders. Man, wat een gedoe is het al geweest om een jas voor dat kind te kopen.
‘Die is te warm, ik kan bijna niet meer ademen!’
‘Aaargh, ik kan niet tegen die stof, ik krijg daar kippenvel van!’
‘Neeee, ik kan niet bewegen in deze jas!’
Een softshelljas kan hij net verdragen, maar alléén als het hard regent of bitterkoud is. Anders bibbert hij zich wel warm met alleen een trui aan. Want ‘jassen zijn stom’. OK kind, doe maar, maar kom niet zeuren als je COVID krijgt.
Leon heeft zijn drie-in-een jas van vorig jaar waar hij nu de minder warme versie van draagt. En Victor, de koukleum des huizes dan nog, was tot voor kort een sukkelke met een jas met kapotte rits die nog van zijn broers was geweest. Als liefdevolle moeder heb ik vorige week voor hem een winterjas gekocht.
Marcel en ik hebben wat meer jassen, maar hé, wij groeien niet meer (in de lengte toch niet, en in de breedte gelukkig niet in die mate dat we uit onze jassen groeien), maar voor de winter heeft hij er gewoon ene en ik twee, waarvan ik er eentje veel gebruik (die moet dus aan de kapstok), en de andere nog echt mooi is, maar minder praktisch want van wol en moeilijk zelf te wassen. Maar die mag niet weg.
Enfin, aan de kapstok in de hal hangt nu dus gewoon één jas per gezinslid en de schoolrugzakken. Dat ziet er dan zo uit (zonder Marcels winterjas, die volgens mij in de auto ligt):
Dan de mutsen, sjaals en handschoenen. Die zaten allemaal frisgewassen in de halkast, hoe voorbeeldig al.
Mijn idee was om gewoon voor iedereen 1 muts, 1 paar handschoenen en 1 sjaal te houden. Een blik op de kast zoals die eruit zag, zegt dat we meer in huis hadden:
Ik voorzag voor Robin en Leon elk een plank met hun sokken (die kinders lopen thuis standaard op blote voeten rond en willen niet elke keer boven sokken gaan halen als we weggaan, fair enough), hun sacoche (hehe), en een muts, sjaal en handschoenen.
Ideaal zeg ik! Die gaan voortaan gewoon altijd direct vinden wat ze nodig hebben, zónder dat aan mij hoeven te vragen. Please.
Op de plank erboven liggen de sjaals, mutsen en handschoenen van Victor, Marcel en mij en wat reservespullen. Voor als iemand zijn spullen op school vergeet bijvoorbeeld. Of ergens heeft laten slingeren en niet meer weet waar.
Ik weet het, het kan minimalistischer. Maar ik ben toch al niet zo erg als Marcel, want in de kast zitten ook nog drie paar leren handschoenen van hem, die ik hem nooit heb weten dragen, maar die hij pertinent niet wil wegdoen. Zucht.
Jamaar, wat mocht er dan wel weg? Ahaaa! Een paar dingen waar alle kinderen uitgegroeid zijn, versleten, uitgelubberde spullen, en een grijze muts van Marcel die hem er terminaal ziek doet uitzien. Er zijn vast mensen die daar wel mooi mee zijn. In de kledingcontainer ermee!
Nog even de voor- en nafoto’s naast elkaar, want zo hoort het nu eenmaal:
OK, en dan nu even mijn gezinsleden roepen om dit alles te komen aanschouwen. En hen met allerlei vreselijks te bedreigen als het begot zo niet blijft!
Moeder aan de haard 