‘We maken allemaal ons huis vuil. De ene al wat meer dan de andere, hè, Robin? Maar we maken het dus ook samen weer schoon. Het is niet eerlijk als mama en papa alles moeten doen. Dus doe gewoon je taken en zeur daar zo niet over.’
Dat was ik dus, gisteren. En vorige week ergens. En afgelopen zomer wel meer dan tien keer. Tegen Robin en Leon. Allebei hebben ze vaste taken in huis, zoals de tafel dekken en de vaatwasser leegmaken. Klusjes van een paar minuten dus. Al zijn ze blijkbaar wel de moeite om je dramatisch ter aarde te storten. Zucht.
Het begon nochtans allemaal veelbelovend. Ooit waren ze dreumesen die de wasknijpers met hun mollige handjes aangaven, peuters die meehielpen om de gevouwen was in de kasten te leggen en kleuters die aan de slag gingen met vuilblik en borstel. Tergend traag, dat wel. Ik moest op mijn handen gaan zitten om het niet allemaal uit de hunne te trekken en het gewoon even zelf te doen. Maar ze deden het. En allemaal met veel plezier.
Maar ergens is er iets fout gegaan. Ik weet niet hoe en wanneer het gebeurd is, maar nu heb ik een tien- en twaalfjarige in huis die plotsklaps moe worden of pijn krijgen als er iets huishoudelijks gedaan moet worden. Of als ze gewoon hun eigen nest moeten opruimen, verdorie.
Victor van vijf, die verwende jongste, een nakomertje dan nog, is nog niet helemaal verloren. Hij werd tot nu toe met rust gelaten. Het is te zeggen, hij hielp mee als we het vroegen, maar hij had geen vaste taken. Behalve zijn speelgoed opruimen. Wat hij niet deed. Zucht.
Maar nu Robin en Leon weer naar school gaan, is zijn luilekker leventje gedaan, zo besliste ik unaniem. Om te beginnen moet hij zijn rommel achter zijn achterwerkske opruimen en een paar basic huishouddingetjes doen.
En dus haalde ik de magneten die ik lang geleden eens maakte voor Robin en Leon vanonder het stof. Die zijn niet Pinterest-waardig, maar wél duidelijk voor Victor.
Ik heb er voor het dekken en afruimen van de tafel, het opruimen van het speelgoed, het terugschuiven van de stoelen en het borstelen onder de tafel (aargh, die eeuwige kruimels).
En vanaf morgen, of nee, neem maandag maar, ’t is weekend hè, hangen ze op het magneetbord in het kolommetje ‘Te doen, en rap zene’ en mag Victor ze naar ‘Gedaan!’ verschuiven als hij ermee klaar is.
Ik heb het hem al verteld, en hij is zowaar enthousiast. Benieuwd of dat zo blijft als hij doorheeft dat ze voor elke maaltijd zomaar weer naar de eerste kolom verschuiven…
Moeder aan de haard 