Opstaan!

Vandaag was de eerste schooldag na de kerstvakantie, en dus moesten we vanochtend weer vroeg uit bed. Dat was wel weer even wennen. Voor mij dan toch.

Ik ben jarenlang geplaagd geweest door kinderen die elke ochtend veel te vroeg opstonden, naar mijn maatstaven dan, en dan niet stil konden zijn.

Zo eens uitslapen, daar deden ze niet aan mee. Ook niet als het de avond ervoor wat later was geworden. Ook niet als ze ’s nachts vaak wakker waren geworden. En ook niet als ze echt nog moe waren, en slechtgehumeurd, lichtgeraakt, huilerig, hangerig of -uiteraard- een combinatie daarvan.

Die veel te lange fase is godzijdank definitief achter de rug.

Ze slapen tegenwoordig alle drie wat langer ’s morgens als het de avond ervoor iets later werd. En dus werd bedtijd deze vakantie naar achteren verschoven, daar deed ik niet moeilijk over.

Want ik ben nooit een vroege vogel geweest, en dat vroege opstaan op schooldagen hangt me de keel uit, hoe blij ik ook ben dat Robin en Leon met plezier naar school gaan.

Ik kan de kinderen moeilijk verplichten weer huisonderwijs te gaan doen, ook al zou ik dat fijn vinden, zo twee onwillige jongens de geheimen van algebra en Franse grammatica bijbrengen. Niet dus.

Maar het moet gezegd: in mijn ogen is een van de grote voordelen van huisonderwijs dat je trage ochtenden kunt hebben. Je moet er ’s morgens niet al te vroeg uit, en je moet ook niet meteen vollen bak ontbijten, aankleden, tanden poetsen en kinderen achter hun vodden zitten. En dat mis ik nu wel.

En dus probeerde ik afgelopen vakantie intens te genieten van die paar uurtjes extra in bed. Want Victor sliep bijna elke ochtend als een roos wat langer uit.

Hij werd alleen niet altijd wakker als een roos.

Want ‘Is een scheet eigenlijk lucht?’ bleek de allereerste vraag te zijn die bij hem opkwam op de laatste dag van 2020. En dat associeer ik zo niet met rozen.

En een paar dagen eerder maakte hij me om 5 uur wakker met een ‘Ik zei toch dat ik in bed heb geplast?! Het is al de tweede keer dat ik het zeg!’

Gelukkig komt dat bedplassen eigenlijk nooit voor, want het was niet bevorderlijk voor ons beider humeur, vooral niet omdat hij ook gewoon klaarwakker was en het heel lang duurde voor hij weer sliep. Maar goed, als je droomt dat je heel dringend moet en dan eindelijk een toilet vindt, ja, dan is het normaal dat je plast, hè.

Dat was wel de enige ochtend (zeg maar nacht) dat hij veel te vroeg wakker was, dus ik mag echt niet klagen.

En van de schoolochtenden mag ik eigenlijk ook niet klagen, want zo ontiegelijk vroeg moet ik er nu ook weer niet uit. Maar ik kijk wel alweer uit naar het weekend, ook al is het pas maandag. Misschien toch maar op tijd gaan slapen vanavond, en mijn me-time opofferen… Neuh.